Μια ευχή

  ...Κι εκεί που ήμασταν ελεύθεροι κι ανεξάρτητοι, που κάναμε ό,τι θέλαμε, ξαφνικά γινόμαστε γονείς. Κανείς δεν μας έχει προετοιμάσει γι' αυτό το γεγονός. Όμως το ένστικτο του γονιού ξυπνά κι ο καθένας κάνει το καλύτερο για το παιδί του. Γινόμαστε πιο υπεύθυνοι, πιο προσεκτικοί. Βασική μας προτεραιότητα πια, είναι το παιδί μας. Να είναι εκείνο καλά και δεν θέλουμε τίποτα άλλο στον κόσμο. Το μεγαλώνουμε με πόνο και θυσίες για να εξασφαλίσουμε το καλύτερο γι' αυτό.

   Όσο είναι μικρό, τα καταφέρνουμε αρκετά καλά. Το έχουμε κοντά μας κι έχουμε τον έλεγχο (όσο γίνεται) ώστε να πάνε όλα καλά. Όμως το παιδί μεγαλώνει κι όσο μεγαλώνει μεγαλώνουν κι οι έννοιες κι οι ανησυχίες του γονιού. Είναι γεγονός πως ακόμα κι αν ένα παιδί φτάσει στην ηλικία των 50 ετών, ο γονιός πάλι θα ανησυχεί γι' αυτό. Γιατί είναι παιδί του κι αυτό δεν αλλάζει με τίποτα. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όση εμπιστοσύνη κι αν του έχουμε, όσο θετικά κι αν βλέπουμε τη ζωή.

   Λένε πως το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε για το παιδί μας, δεν είναι να κάνουμε τα πάντα γι' αυτό, αλλά να του μάθουμε να κάνει τα πάντα μόνο του. Κι έχουν δίκιο. Προσπαθούμε λοιπόν να του μάθουμε ό,τι χρειάζεται για να βγει στη ζωή, να πετάξει σαν ελεύθερο πουλί και να δοκιμάσει τις δυνάμεις του. Να κατακτήσει τον κόσμο. (Ουσιαστικά του μαθαίνουμε πράγματα που εντοπίσαμε ότι χρήζουν προσοχής βάση των δικών μας εμπειριών.)

   Τη φοβόμαστε αυτήν την ώρα, που θα φύγει από την αγκαλιά μας και θα πετάξει μακριά, γιατί ξέρουμε πολύ καλά πως δε θα είμαστε συνεχώς δίπλα του να το προστατεύουμε. Το ένστικτο προστασίας ενός γονιού δεν έχει τέλος. Άπαξ και γίνεις γονιός μαθαίνεις να ζεις με αυτό, θες δεν θες. Δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς, πηγάζει από μέσα σου.    

   Ταυτόχρονα όμως την ώρα τούτη την αποζητάμε. Είναι η ώρα της ενηλικίωσης, η ώρα που θα αρχίσουμε να βλέπουμε τα κατορθώματά του, πράγματα που καταφέρνει μόνο του και θα νιώθουμε περήφανοι. Θα νιώθουμε πως κάναμε καλά τη ''δουλειά'' μας ως γονείς.

   Αρχίζουμε λοιπόν να προετοιμαζόμαστε ψυχολογικά γι' αυτόν τον αποχωρισμό. Καιρό πριν, από τα πρώτα του βήματα σχεδόν. Σιγά - σιγά, δίνουμε μικρές δόσεις ελευθερίας και το αφήνουμε να τα καταφέρει μόνο του. Τι αγωνία την πρώτη φορά που θα πάει μόνο του σχολείο! Την πρώτη φορά που θα πάει βόλτα με ποδήλατο! Στο πρώτο του φλερτ! Όταν θα βγει πρώτη φορά με τους φίλους του! Στην πρώτη του μακρινή εκδρομή! Και πόσο δύσκολος ο πρώτος χρόνος των σπουδών! Μέχρι να σιγουρευτούμε πως τα κατάφερε αυτήν την πρώτη φορά. Να πάει η ψυχή μας στον τόπο της. Και φυσικά τις επόμενες φορές να νιώθουμε πιο ήσυχοι. Έχοντας όμως και κάπου στο βάθος του μυαλού τους αστάθμητους παράγοντες - όση εμπιστοσύνη κι αν έχουμε στο παιδί μας μπορεί να υπάρξει ένα άσχημο συμβάν που δεν εξαρτάται από το ίδιο.

   Αλλά ελπίζουμε κι ευχόμαστε πάντα για το καλύτερο. "Την ευχή μου να έχεις παιδάκι μου", σιγοψιθυρίζουμε. Το αφήνουμε να "πετάξει" ελεύθερο λοιπόν. Κι ας κάνει βόλτες η ψυχή μας από φόβο. Γιατί το ξέρουμε. Το ξέραμε από την αρχή. Έτσι είναι η ζωή και δεν μπορούμε να την αλλάξουμε - κι ούτε το θέλουμε.

   Δυστυχώς, μερικές φορές, στη ζωή είναι "γραμμένα" κι άσχημα πράγματα...
   Σαν μάνα δεν μπορώ παρά να συμπονέσω τους τραγικούς γονείς που χάνουν τα παιδιά τους, σε μεμονωμένα ή πολύνεκρα περιστατικά (ναυάγια, πολέμους κλπ). Τα λόγια είναι πολύ φτωχά για να εκφράσω τα συναισθήματα. Κλείνω όμως με την ευχή να μη ζήσει άλλος γονιός τέτοιες καταστάσεις. Μια ευχή μέσα από την ψυχή μου... 

(Δημοσιευμένο στην εφημερίδα Σαμιακόν Βήμα http://samiakonvima.blogspot.gr/ την 1η Σεπτεμβρίου 2014)