Τα θέλω και τα πρέπει

   Υπάρχουν τα θέλω μας… Όταν θέλουμε να πάμε μια εκδρομή, θέλουμε να σπουδάσουμε ένα συγκεκριμένο επάγγελμα, θέλουμε να έχουμε όμορφους ανθρώπους γύρω μας, θέλουμε να είμαστε επιτυχημένοι στη ζωή μας, κλπ. Τι υπέροχο που είναι όταν θέλουμε κάτι (βασική προϋπόθεση είναι να ξέρουμε τι θέλουμε, αλλά αυτό ίσως το μελετήσουμε μια άλλη φορά), το θέτουμε ως στόχο και το κυνηγάμε ώσπου να το πραγματοποιήσουμε! Το να κυνηγάς τα όνειρά σου, να προσπαθείς να πραγματοποιήσεις μια επιθυμία σου έστω, σε γεμίζει χαρά, όρεξη για προσπάθεια, αυτοπεποίθηση όταν τα καταφέρνεις, σε κάνει να συνεχίζεις να ονειρεύεσαι, να πιστεύεις στον εαυτό σου και τις ικανότητές σου. Νιώθεις περήφανος, κι αυτήν την έξαψη που σε τυλίγει όσο βλέπεις πως πλησιάζεις στο στόχο αλλά και όταν επιτέλους τα καταφέρνεις, δεν την αλλάζεις με τίποτα.

   …Υπάρχουν τα πρέπει μας. Όταν πρέπει να βγάλουμε μια υποχρέωση, πρέπει να συναναστρεφόμαστε κάποια συγκεκριμένα άτομα, πρέπει να γινόμαστε κοινωνικά αποδεκτοί, πρέπει να συμπεριφερόμαστε έτσι κι όχι αλλιώς, πρέπει να πούμε αυτό κι όχι το άλλο, πρέπει να ακολουθήσουμε το επάγγελμα που μας διάλεξαν άλλοι κι όχι εμείς, κλπ. Αυτή η λέξη, ΄΄πρέπει΄΄, ίσως είναι η πιο μισητή στον κόσμο (ίσως, γιατί υπάρχει και το ΄΄μη΄΄, η απαγόρευση για κάτι, που όταν το ακούμε θέλουμε οπωσδήποτε να το κάνουμε), κατά κάποιον τρόπο λειτουργεί ως κόκκινο πανί. Όταν νιώσουμε πως ΄΄πρέπει΄΄ να κάνουμε κάτι, είτε γιατί μας το υποδεικνύει κάποιος είτε γιατί μεγαλώσαμε με κάποιους κανόνες που ακόμα κι αν δεν το θέλουμε νιώθουμε πως πρέπει να τους ακολουθήσουμε, ξαφνικά μουλαρώνουμε, δυσφορούμε και εναντιωνόμαστε. Το μυαλό μας, αλλά και το σώμα μας, αντιστέκεται. Αρχίζει να κυριαρχεί μια άρνηση μέσα μας που αντιπαλεύει με το πρέπει και πολλές φορές μας οδηγεί σε περίεργες αντιδράσεις, τοποθετώντας το θυμό (με τον εαυτό μας που δεν μπορεί να εναντιωθεί αλλά και με τους άλλους επειδή μας ζητάνε κάτι που δεν θέλουμε να κάνουμε) και τις κρίσεις πανικού στις πιο συνηθισμένες. Από αυτήν την πάλη βγαίνουμε εξαντλημένοι, σωματικά και ψυχικά, νιώθουμε ηττημένοι, κακοδιάθετοι, απαισιόδοξοι και χωρίς ίχνος αυτοπεποίθησης.

   …Και υπάρχουν και τα πρέπει αλλά που τα θέλουμε ταυτόχρονα. Θέλουμε και πρέπει να σταματήσουμε το κάπνισμα, θέλουμε και πρέπει να αδυνατίσουμε λιγάκι, θέλουμε και πρέπει να ανοίξουμε επιτέλους και κανένα βιβλίο (καλό το αραλίκι αλλά μην γίνουμε και ρεζίλι στο σχολείο), κλπ. Συνήθως αυτή η περίπτωση είναι η πιο πολύπλοκη. Γιατί ναι μεν θέλουμε κάτι, και σίγουρα υπό άλλες συνθήκες θα κάναμε ό,τι ήταν δυνατόν για να το πετύχουμε, αλλά η ταυτόχρονη ύπαρξη του ΄΄πρέπει΄΄ στην πρόταση μας αποτρέπει. Σαν το πρέπει να γιγαντώνεται και να επισκιάζει το θέλω μας. Είπαμε, όταν ακούμε τη λέξη ΄΄πρέπει΄΄ δυσφορούμε και εναντιωνόμαστε. Έτσι, βλέπουμε δίαιτες να ξεκινάνε πάντα από Δευτέρα, και πάντα να αποτυγχάνουν. Βλέπουμε καπνιστές να καπνίζουν επί μονίμου βάσεως ΄΄το τελευταίο τσιγάρο΄΄ και ποτέ να μην το κόβουν. Βλέπουμε και μαθητές να ξεκινούν το διάβασμα στο παρά πέντε, πασαλείβοντας τις γνώσεις στο μυαλό τους με τέτοιο τρόπο που αν ήταν πίνακας ζωγραφικής θα ανήκε στην αφηρημένη τέχνη.

   Μια πολύ καλή φίλη, ακούγοντάς με κάποτε να επαναλαμβάνω πυρετωδώς ένα πρέπει, με ρώτησε: Το θέλεις πραγματικά ή μόνο πρέπει; Αυτή η απλή ερώτηση με έβαλε σε σκέψεις και κατάλαβα πως χρειαζόταν να κάνω πρώτα μια ειλικρινή κουβεντούλα με τον εαυτό μου. Το θέλω πολύ, της απάντησα κάποια στιγμή. Αντικατέστησε τότε στην πρότασή σου τη λέξη πρέπει με τη λέξη θέλω, μου είπε και με άφησε σύξυλη. Από τότε, έμαθα να συζητάω ειλικρινά με τον εαυτό μου και να επιλέγω προσεκτικά τις λέξεις που χρησιμοποιώ. Με αρκετή προσπάθεια εξόρκισα επίσης την αρνητική ενέργεια όλων των πρέπει της ζωής μου.

 (Δημοσιευμένο στην εφημερίδα Σαμιακόν Βήμα http://samiakonvima.blogspot.gr/ στις 17 Μαρτίου 2014)