Επιλογές

   «…ένα μεγάλο επίτευγμα της επιστήμης, η χρήση του οποίου εγγυάται ότι θα σώσει χιλιάδες ανθρώπινες ζωές. Έχουμε απόψε την τιμή και τη χαρά να έχουμε μαζί μας τη γιατρό Νάσια Καφίρη, η οποία θα μας μιλήσει για την ανακάλυψή της. Κυρία Καφίρη…».

   Στο άκουσμα του ονόματός μου, η καρδιά μου άρχισε να χτυπά πιο δυνατά, τόσο που νόμισα θα σπάσει. Τα πόδια μου, για δευτερόλεπτα, δεν υπάκουαν στις εντολές μου, δεν μπορούσα να σηκωθώ. Αυτή ήταν η στιγμή που περίμενα πάντα, γι’ αυτή τη στιγμή είχα δουλέψει σκληρά σε όλη μου τη ζωή, είχα αφήσει πίσω μου οικογένεια και φίλους, εξόδους και κοινωνικές συναναστροφές και είχα αφοσιωθεί σε ένα ατελείωτο διάβασμα και σε έναν αγώνα πειραματισμών, 15 ώρες την ημέρα, κάθε μέρα, χρόνια ολόκληρα, ώσπου να ανακαλύψω το πολυπόθητο μυστικό. Το μυστικό που θα έφερνε την ιατρική ένα βήμα πιο κοντά στις ανάγκες του ανθρώπου. Και να που τώρα, αυτή τη στιγμή, νιώθω να παγώνω. Λες και το βάρος των κόπων μου με έχει καρφώσει στο πάτωμα.

   Παίρνω βαθιά ανάσα και σηκώνομαι. Πλησιάζω το έδρανο και τακτοποιώ νευρικά το μικρόφωνο μπροστά μου. Σηκώνω το βλέμμα μου στη μεγάλη αίθουσα˙ είναι ασφυκτικά γεμάτη. Δημοσιογράφοι, συνάδελφοι γιατροί, απλός κόσμος που ήρθε να με ακούσει και να με χειροκροτήσει. Όλοι με κοιτούν με θαυμασμό. Είμαι σίγουρη πως οι περισσότεροι θα ήθελαν να βρίσκονται στη θέση μου.

  Στην τρίτη σειρά παρατηρώ μία γυναίκα που με δείχνει στη δεκάχρονη περίπου κόρη της. Χαμογελούν. Νιώθω ένα τσίμπημα ζήλιας στην καρδιά μου. Αναμφισβήτητη η επιτυχία μου, χάρη σε μένα θα σωθούν χιλιάδες ζωές, το όνομά μου θα γραφτεί στην ιστορία, τι άλλο μπορεί να ζητήσει κανείς από τη ζωή του; Κι όμως, αυτή τη στιγμή που στέκομαι εδώ μπροστά τους, σκέφτομαι… άξιζε τον κόπο;

   Είμαι σαράντα πέντε ετών, χωρίς οικογένεια, χωρίς πραγματικούς φίλους. Είμαι μόνη… Υπό άλλες συνθήκες, αν δεν είχα αφοσιωθεί τόσο στη δουλειά μου, τώρα πιθανότατα να είχα αποκτήσει κι εγώ μια οικογένεια. Ένα σύζυγο και ένα ή δυο παιδιά. Ναι, δυο, αυτό θα ήταν το ιδανικό. Η ζωή μου θα ήταν γεμάτη, με εντελώς διαφορετική έννοια από ό,τι τώρα. Δεν θα γυρνούσα σε ένα άδειο σπίτι, θα είχα κάποιον να με περιμένει. Θα είχα κάποιον να του λέω καλημέρα, καληνύχτα, σ’ αγαπώ. Θα πηγαίναμε εκδρομές τα Σαββατοκύριακα και θα χαιρόμασταν τη φύση, θα χαιρόμασταν ο ένας τον άλλον. Θα είχα σε κάποιον να μιλήσω και να εκμυστηρευτώ, με κάποιον να γελάσω, θα είχα κάποιον να παίξω, να με αγκαλιάσει τρυφερά και να με αποκαλέσει μαμά. Μαμά…

   Για λίγα δευτερόλεπτα η εικόνα έρχεται μπρος στα μάτια μου, νιώθω κιόλας τη ζεστασιά από το αγκάλιασμα. Ένα αγκάλιασμα που ξέρω πολύ καλά μέσα μου πως δε θα ζήσω στην πραγματικότητα. Κι αυτό με πονάει, αυτή η γνώση πως δεν πρόκειται να έχω ποτέ κάτι που θέλω. Και ειδικά επειδή αφορά κάτι ιερό, όπως η μητρότητα.

   Το θέλω, όμως, πραγματικά; Ναι, θα το ήθελα. Αλλά ήταν τόσα πολλά αυτά που ήθελα στη ζωή μου που κατάλαβα πως δεν γινόταν να τα  αποκτήσω όλα. Κάποια στιγμή έπρεπε να κάνω τις επιλογές μου και να μην κοιτάξω πια πίσω. Είναι όμως φορές, όπως τώρα, που δεν μπορώ να αντισταθώ και κρυφοκοιτάζω το ματαιωμένο μου παρελθόν μέσα από τη χαραμάδα της φαντασίας, και με πόνο ψυχής αναρωτιέμαι. Έκανα τη σωστή επιλογή;  Κι όλοι αυτοί, θα ήθελαν ακόμα να βρίσκονται στη θέση μου, αν γνώριζαν τις θυσίες που έχω κάνει;

   Με ιδρωμένες παλάμες ξαναφτιάχνω το μικρόφωνο μπροστά μου. Ξεροβήχω και αφήνω το βλέμμα μου να κάνει άλλη μια φορά το γύρο της αίθουσας πριν ξεκινήσω την ομιλία μου.

   «Σας ευχαριστώ που βρίσκεστε απόψε εδώ…».

 (Δημοσιευμένο στην εφημερίδα Σαμιακόν Βήμα http://samiakonvima.blogspot.gr/ στις 24 Μαρτίου 2014)