Μια στάση στο φόβο

   Είμαι ανήσυχη. Εξαιρετικά ανήσυχη. Εδώ και ένα μήνα προσπαθώ να κάνω ένα τηλεφώνημα πολύ σημαντικό για μένα. Κοιτώ το τηλέφωνο μια με αγωνία, μια με φόβο, λες και άμα το πλησιάσω θα με βλάψει. Το γυροφέρνω για μέρες. Κάποια στιγμή καταφέρνω και το παίρνω στα χέρια μου. Πατάω τα δύο πρώτα νούμερα. Και το κλείνω. Δεν τολμώ. Το αναβάλλω όλο για αύριο και την επόμενη μέρα πάλι τα ίδια.

   Κοιτάζω έξω από το παράθυρο. Άπειρο το γαλάζιο του ουρανού. Άπειρος κι ο φόβος μου. «Είμαι δειλή», κατηγορώ τον εαυτό μου.

   Σαν μακρινή ηχώ φτάνουν στ’ αυτιά μου λίγες λέξεις απ’ το παρελθόν. «Μην τρέμεις, Ιωάννα. Μην τρέμεις». Ανασκουμπώνομαι. Σκέφτομαι. Χαμογελώ. Και τηλεφωνώ.

   Χρήστος Ιακώβου, Λεωνίδας Σαμπάνης, Γιώργος Τζελίλης, Κωνσταντίνος Γκαρίπης. Οι πρώτες μου συνεντεύξεις, σαν δημοσιογράφος. Ένα καλοκαίρι που η Εθνική Ομάδα της Άρσης Βαρών ήρθε στη Σάμο για την προπόνησή της. Ένα καλοκαίρι που βούτηξα κι εγώ, πρωτάρα, στα βαθιά…

   Αρκετά πράγματα ειπώθηκαν σε κείνες τις συνεντεύξεις, αρκετά έγραψα, κι αρκετά θυμάμαι κάποιες φορές. Ένα όμως έχει χαραχτεί εντονότερα στο μυαλό μου.

   Ο Γιώργος Τζελίλης κι εγώ καθόμαστε στις κερκίδες του κλειστού γυμναστηρίου στο Βαθύ, εκεί που έκαναν τις προπονήσεις τους. Εγώ μια άπειρη και φοβισμένη δημοσιογράφος. Είχα προετοιμάσει τις ερωτήσεις μου αλλά και πάλι αγωνιούσα. Θα τα πάω καλά; Δε θα τα πάω; Πώς να μιλήσω σε αυτά τα ιερά τέρατα; Τι να ρωτήσω πέραν των βασικών; Ακόμα κι αν δεν βγάλω ΤΗΝ είδηση, η συνέντευξη θα πρέπει να είναι άψογη. Εκείνος, ένας άνθρωπος έξω καρδιά. Με χιούμορ, με κέφι, κοινωνικός και πρόθυμος να μιλήσει. Έβγαλα το κασετοφωνάκι, το κρατούσα με το ένα χέρι και κατέγραφα τη συνομιλία μας.

   Είχαμε σχεδόν τελειώσει. Έτσι νόμιζα. Εκείνος όμως, είχε κάτι ακόμα να πει. Και το είπε, τόσο ξαφνικά, που για λίγο έμεινα σαν στήλη άλατος. Μετά γέλασα με την καρδιά μου. «Μην τρέμεις, Ιωάννα. Μην τρέμεις», είχε πει.

   Δεν είναι λίγες οι φορές που δειλιάζω για διάφορα πράγματα. Να το κάνω ή όχι; Είναι σωστό; Είναι το σωστότερο; Πρέπει εγώ να το κάνω; Θα το κάνω σωστά; Και τι θα πουν οι άλλοι; Και αφού το έχω πια αποφασίσει, μια φωνούλα μέσα μου επιμένει «Είσαι απόλυτα σίγουρη;». Έτσι, για να έχω μέχρι και την ύστατη στιγμή τις αμφιβολίες μου.

   Παλιά με τρόμαζε αυτή η συμπεριφορά. Τώρα όχι γιατί έμαθα πως πίσω απ’ όλα αυτά κρύβεται ο φόβος, αυτός που αποκτούν όλοι οι άνθρωποι καθώς μεγαλώνουν. Ο φόβος που κρύβεται πίσω από τις περισσότερες δύσκολες καταστάσεις της ζωής μας. Τις καταστάσεις που ζοριζόμαστε να σκεφτούμε, να αποφασίσουμε, να πράξουμε και γενικότερα να αντιμετωπίσουμε.

   Στην αρχή δεν τον καταλαβαίνεις γιατί βυθίζεσαι στις σκέψεις και τις αγωνίες. Κι όσο βυθίζεσαι, τόσο μπλέκεσαι στα δίχτυα του ιστού του. Κάποια στιγμή όμως μαθαίνεις να παρατηρείς και βλέπεις τα συμπτώματα. Μαθαίνεις να τον αναγνωρίζεις. Όπως μαθαίνεις κάποια στιγμή να γνωρίζεις και να αναγνωρίζεις τον εαυτό σου. Κι όταν κουτσά στραβά τα μάθεις αυτά, αρχίζεις να ξεμπλέκεσαι από τον ιστό. Αρχίζεις να παλεύεις. Και να νικάς.

   Όταν βρίσκομαι μόνη με τις σκέψεις μου, εκείνες τις φορές που πάω να μπλεχτώ στα δίχτυα του φόβου, πατάω το κασετοφωνάκι κι ακούω τη φωνή του Τζελίλη. «Μην τρέμεις, Ιωάννα. Μην τρέμεις». Και ξανά. Και όσες φορές χρειαστεί, κάθε φορά που έχω ανάγκη να μου δώσει κουράγιο. Για να σταματήσω να τρέμω…

 (Δημοσιευμένο στην εφημερίδα Σαμιακόν Βήμα http://samiakonvima.blogspot.gr/ στις 9 Φεβρουαρίου 2015)