Κυριακή 22 Μαρτίου 2015

Το… χαζοκούτι


   Μόλις πέρασε μια πονεμένη μέρα. Ό,τι μπορούσε να πάει στραβά, πήγε. Το μόνο που θέλω αυτή τη στιγμή, είναι να μην σκέφτομαι. Το κεφάλι μου δεν αντέχει άλλη σκέψη, άλλη πίεση. Θέλω απλά να παγώσω λίγο το χρόνο, να ξεφύγω απ’ τα δικά μου (αρκετά τα λούστηκα σήμερα), να ‘’αποβλακωθώ’’ κατά κάποιον τρόπο, μήπως έτσι εξισορροπήσω την κατάσταση της ψυχικής μου υγείας.
   Σκέφτομαι πως το καλύτερο μέσον αποβλάκωσης, τα τελευταία χρόνια τουλάχιστον, είναι η τηλεόραση. Και την ανοίγω…
   Παίζω με το τηλεκοντρόλ κάνοντας ζάπινγκ. Το ένα κανάλι μετά το άλλο. Μου θυμίζει βαγόνια τρένου που σταματάνε κάθε λίγο σε ένα σταθμό. Εγώ απλά επιλέγω το πού θα κατέβω.
   Έχω ήδη κάνει στάση σε καμιά δεκαριά κανάλια, χωρίς να βρω κάποιο με ικανοποιητικό πρόγραμμα, όταν συνειδητοποιώ ότι όλα παίζουν τις εξής κατηγορίες: αστυνομικά, νοσοκομειακά, μαγειρικής – σχεδόν όλα είναι σειρές. Κι εκεί που δεν ήθελα να σκέφτομαι τίποτα, το μυαλό μου μπαίνει πάλι σε λειτουργία. Θέλω δε θέλω.
   Λόγω της κρίσης των τελευταίων ετών, τρία είναι τα σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε: ανασφάλεια στον τομέα της δικαιοσύνης (το πλούσιο ελληνικό κράτος ξαφνικά δεν έχει μία στα ταμεία του αλλά κανείς ή σχεδόν κανείς δεν τιμωρείται), ανασφάλεια στον τομέα της υγείας (τα νοσοκομεία καταρρέουν και οι ασφαλισμένοι διπλοπληρώνουν για την υγεία τους. Όσοι δεν έχουν, πεθαίνουν…), ανασφάλεια για τα προς το ζην (τα στομάχια σχεδόν του μισού ελληνικού λαού, γουργουρίζουν αδιάκοπα).
   Εκεί που (δεν το κρύβω, εκνευρισμένη) αναρωτιέμαι «μα, τι στο καλό γίνεται;», μια λέξη έρχεται στα χείλη μου. Καθησυχασμός.
   Στις αστυνομικές σειρές, στο τέλος πάντα πιάνουν τον κακό. Όλα καλά.
   Στις νοσοκομειακές, στο τέλος ο ασθενής βρίσκει την υγειά του. Όλα καλά.
   Στις μαγειρικές, πάντα υπάρχει φαγητό στο τραπέζι (έστω και μέσω της οθόνης). Όλα καλά.
   Κλείνοντας την τηλεόραση, μία είναι η αίσθηση που μας μένει: όλα καλά…
   Αν με ρωτήσετε, τώρα, ‘’εντάξει όλα αυτά, αλλά γιατί σειρές κι όχι ταινίες;’’, μία είναι η απάντηση που μου έρχεται στο μυαλό.
   Γιατί στις ταινίες οι πρωταγωνιστές έρχονται μόνο μία φορά στο σπίτι σου. Παίζουν το ρόλο τους σε ένα συγκεκριμένο έργο, αλλά μετά φεύγουν. Σου αρέσουν, ίσως τους συμπονάς, αλλά μέχρι εκεί. Σε δυο ώρες τους αποχαιρετάς και τους ξεχνάς. Μπορεί το θέμα της ταινίας να σου μείνει, εκείνοι όχι –την τελείωσαν τη δουλειά τους και δεν πρόκειται να τους ξαναδείς στο ‘’ίδιο περιβάλλον’’.
   Στις σειρές αλλάζει το πράγμα. Το θέμα που πραγματεύεται μπορεί να είναι ηλίθιο. Αλλά δεν έχει σημασία. Αν κάνεις το λάθος να χαζέψεις για λίγο, κολλάς. Οι πρωταγωνιστές θα μπαίνουν στο σπίτι σου τακτικά, θα αρχίσεις να τους συμπαθείς ιδιαίτερα, ίσως ακόμα και να ταυτίζεσαι μαζί τους, θα θες να τους ξαναδείς και κάποια στιγμή θα θες να τους βλέπεις καθημερινά. Η σειρά αρχίζει να γίνεται κομμάτι της ζωής σου κι οι πρωταγωνιστές θα γίνουν η παρέα σου, οι φίλοι σου! Θα αναβάλλεις το διάβασμα/ μαγείρεμα/ σιδέρωμα κλπ για αργότερα, γιατί αν χάσεις μια συνέχεια νιώθεις αποπροσανατολισμένος, πως κάτι δεν πάει καλά. Σαν να έχασες μια μέρα από τη ζωή του ανθρώπου που ζείτε μαζί στο ίδιο σπίτι.
   Με τη σειρά κολλάς. Σε σημείο που κάποια στιγμή εξαρτάσαι από αυτή… απομονώνεσαι… και χάνεις τη ζωή σου…
   Αλλάζω γνώμη. Αντιστέκομαι. Δε θα παίξω το παιχνίδι κανενός, παρά μόνο το δικό μου. Κλείνω την τηλεόραση. Γεμίζω την μπανιέρα νερό μέχρι πάνω και ρίχνω αρωματικά άλατα κι αφρόλουτρο. Καθώς βυθίζομαι μέσα του, νιώθω απόλυτα τυχερή που, τουλάχιστον, δεν βάλαμε και στο μπάνιο αυτό το χαζοκούτι.

 (Δημοσιευμένο στην εφημερίδα Σαμιακόν Βήμα http://samiakonvima.blogspot.gr/ στις 27 Οκτωβρίου 2014)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου