Ο δικός της χρόνος

    Η Γιώτα θα το έκανε πάλι. Κι ας την κορόιδευαν, όπως κάθε βράδυ. Είχε πάψει προ πολλού να δίνει σημασία στα αρνητικά σχόλια των άλλων, όποιοι κι αν ήταν αυτοί. Είχε συνηθίσει να τ’ ακούει αλλά και να τα αγνοεί. Πίστευε πως αν δεν ενοχλούσαν κάποιον οι πράξεις της τότε δεν υπήρχε λόγος να τις αποτρέψει. Επίσης πίστευε πως, από την άλλη, αυτοί που την αγαπούν πραγματικά πρέπει να δέχονται και τις μικροσυνήθειές της. (Κάπως έτσι δεν δοκιμάζονται οι σχέσεις;…) Γιατί ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και οι ιδιαιτερότητές του πρέπει να γίνονται σεβαστές από όλους.

   Προτεραιότητά της η ηρεμία της και η καλή της ψυχική διάθεση. Μόνο έτσι θα μπορούσε να βρει τη δύναμη να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες της ζωής. Έτσι, δεν θα αποχωριζόταν ούτε απόψε τη συνήθειά της, συνήθεια χρόνων που θύμιζε τελετουργικό, να διαβάσει μερικές σελίδες από ένα βιβλίο πριν πέσει για ύπνο. Αυτή ήταν η δική της ώρα, ο δικός της χρόνος που αφιέρωνε στον εαυτό της κάθε μέρα, ξεκλέβοντάς τον από τις υποχρεώσεις της καθημερινότητας. Υποχρεώσεις που ήταν πράγματι πολλές, όσες μπορεί να έχει μια εργαζόμενη μητέρα.

   Δεν θυμάται από πότε ξεκίνησε αυτή η συνήθεια. Αν τη ρωτούσε κανείς, ίσως απαντούσε ΄΄ από όταν γεννήθηκα΄΄, κι ας ήξερε πως είναι αδύνατον να συμβαίνει αυτό, μιας και τα μωρά όταν γεννιούνται δεν ξέρουν να διαβάζουν. Ούτε καν να μιλάνε. Δεν θυμάται επίσης πόσα βιβλία έχει διαβάσει μέχρι τώρα, κι αν τη ρωτούσε κανείς ποια είναι αυτά, σίγουρα δεν θα μπορούσε να τα αναφέρει όλα.

   Εκείνο που θυμάται όμως, είναι η αίσθηση που έχει όταν διαβάζει. Και αυτή η αίσθηση είναι τόσο έντονη, και τόσο διαφορετική από οτιδήποτε άλλο, που δεν μπορεί κανείς και για κανένα λόγο να την κάνει να τη στερηθεί. Ούτε για ένα βράδυ.

   Κατανοεί πως όλοι έχουν τις αδυναμίες τους. Αυτή τη μυστική έξοδο – ή διέξοδο; – που όταν τη διαβεί κανείς μεταμορφώνεται σε διαφορετικό άνθρωπο, καλύτερο, ομορφότερο. Άλλος παθιάζεται με τον αθλητισμό, άλλος με το ψάρεμα, άλλος με τα σπορ και πάει λέγοντας. Εκείνη παθιάζεται με τα βιβλία. Διαβάζοντάς τα μεταμορφώνεται, νιώθει καλύτερη, ομορφότερη, σοφότερη, νιώθει άλλος άνθρωπος, σαν να ξεκινά από την αρχή χωρίς τα βάρη που προσθέτει η ζωή στον καθένα μας. Μια νεαρή πεταλούδα που ανάλαφρη πετά από ιστορία σε ιστορία, ταξιδεύει σε χρόνους που ποτέ δεν έζησε, γεύεται ευκαιρίες που ποτέ δεν της δόθηκαν, γνωρίζει ανθρώπους που ποτέ δεν εμφανίστηκαν στο διάβα της, ζει καταστάσεις που ποτέ δεν της παρουσιάστηκαν ή – ναι, υπάρχει και αυτή η πιθανότητα – που θα ήθελε να ξαναζήσει.

   Φυσικά και δεν γίνεται να ζήσουμε τα πάντα μέσα σε μια ζωή, δεν είναι αρκετή, αλλά η Γιώτα το κατανοεί κι αυτό, ίσως γι’ αυτό το λόγο της αρέσει να διαβάζει. Είναι ο δικός της τρόπος να πάει κόντρα σε αυτήν την ιδέα, ο δικός της τρόπος να μαζέψει τη γνώση αλλά και την ευχαρίστηση. Και αφού ευχαριστηθεί η ψυχούλα της, έστω και για λίγο, τότε ξαναγυρνά στο κουκούλι της και μπαίνει μέσα, ώστε να υποδυθεί ξανά το ρόλο που έχει στην πραγματική της ζωή. Ένα ρόλο που άλλες φορές τη χαροποιεί κι άλλες την κάνει να αγκομαχάει.

   Η Γιώτα θα το έκανε πάλι. Πράγματι, λέει σε όλους καληνύχτα, ξαπλώνει στο κρεβάτι και παίρνει το βιβλίο που είναι ακουμπισμένο στο κομοδίνο της. Το ανοίγει στη σελίδα που είχε σταματήσει το προηγούμενο βράδυ και ένα μυστήριο χαμόγελο απλώνεται στα χείλη της. Σσσς…είναι ο δικός της χρόνος…

  

(Δημοσιευμένο στην εφημερίδα Σαμιακόν Βήμα http://samiakonvima.blogspot.gr/ στις 24 Φεβρουαρίου 2014)