Κυριακή 22 Μαρτίου 2015

Τα νυφικά μου γοβάκια


    Σήμερα πέταξα, μετά από 20 χρόνια γάμου, τα νυφικά μου γοβάκια…
   Είναι εντυπωσιακή, αν το καλοσκεφτεί κανείς, κι ειδικά αν κάνει σύγκριση με τα προϊόντα που κυκλοφορούν σήμερα, η ποιότητα των πραγμάτων που πωλούνταν κάποτε. Άφθαρτα, σαν να μην τα άγγιζε ο χρόνος. Αντοχής, ανθεκτικά σε κάθε κακουχία. Ρούχα, παπούτσια, είδη σπιτιού από καλό ύφασμα ή δέρμα, αλλά και διάφορα άλλα είδη, καλοφτιαγμένα από κάθε άποψη, προσεγμένα, σε έκαναν περήφανο για την επιλογή σου αλλά και δικαιωμένο που τα χρήματά σου έπιασαν τόπο.
   Αυτό συνέβη και με τα νυφικά μου γοβάκια. Είκοσι ολόκληρα χρόνια, είκοσι χρόνια γάμου, ποτέ δε με απογοήτευσαν, με έβγαλαν ασπροπρόσωπη σε κάθε περίσταση που τα χρειάστηκα. Δε σκίστηκαν, δεν έφυγε τακούνι, δε με πλήγωσαν, δε με γκρέμισαν κάτω. Ποτέ δε με γκρέμισαν, λες και σκοπός τους ήταν να με κρατούν, σαν στήριγμα, όρθια στην κάθε μου στιγμή… Ακριβώς όπως κάνουν και οι παλιοί καλοί φίλοι. Φαίνεται πως ο χρόνος δεν δοκιμάζει μόνο τις σχέσεις των ανθρώπων.
   Όλα αυτά τα χρόνια, κάθε φορά που τα φορούσα, ήταν κι ένα ταξίδι. Ένα ταξίδι στο παρελθόν, στη μέρα του γάμου μου - μία από τις πιο ευτυχισμένες ημέρες της ζωής μου. Μόλις τα έβαζα στα πόδια μου, σαν τη σταχτοπούτα με τα μαγικά της γοβάκια, έτσι μαγικά κι οι εικόνες διαδέχονταν η μία την άλλη στο μυαλό μου. Ξεκάθαρες, σαν να μην πέρασε μια μέρα. Στο σπίτι, με φίλους και συγγενείς, καθώς ετοιμαζόμουν. Γέλια, χαρές, φιλιά, πειράγματα, συγκίνηση. Στο αυτοκίνητο που με μετέφερε, νιώθοντας σαν πριγκιποπούλα σε βασιλική άμαξα. Ανεβαίνοντας τα σκαλιά της εκκλησίας, υποβασταζόμενη από τον πατέρα μου ώσπου να με παραδώσει στον εκλεκτό της καρδιάς μου. Το κατσάδιασμα του παπά για την πεντάλεπτη αργοπορία (σε 40 λεπτά ξεκινούσε άλλος γάμος). Μπροστά στο Ιερό. Κλεφτές ματιές μεταξύ μας. Το πρώτο φιλί του έγγαμου βίου…
   Και σε όλα αυτά, οδηγός και συνοδός μου, βοηθός, πολύτιμο αξεσουάρ, τα νυφικά μου γοβάκια. Είναι γεγονός πως ακόμα και κάποια υλικά πράγματα τα “ερωτεύεσαι” με την πρώτη ματιά. Δεν ισχύει μόνο με τους ανθρώπους αυτό. Κι αν αυτό που “ερωτευτείς” σε βολέψει κιόλας, αν συνδεθεί και με σπουδαία γεγονότα της ζωής σου, τότε μπαίνει στην καρδιά σου για τα καλά. Δεν το αποχωρίζεσαι εύκολα, δεν το απομακρύνεις απ’ τη ζωή σου έτσι απλά χωρίς λύπη, χωρίς ενοχές. Αλλά ακόμα κι όταν αναγκαστείς να το κάνεις, ξέρεις πολύ καλά πως οι αναμνήσεις του θα σε συντροφεύουν μια ζωή. Σαν τους ανθρώπους, πεθαίνουν πραγματικά μόνο όταν τους ξεχνάς…
   Κάπως έτσι έφτασα να κρατώ, σήμερα το πρωί, στα χέρια τα νυφικά μου γοβάκια, με μεγάλη απροθυμία να τα αποχωριστώ και με μια έντονη επιθυμία για ένα ακόμη ταξίδι μαζί τους. Το άσπρο τους χρώμα είχε αρχίσει από καιρό να ξεθωριάζει. Μικρά φουσκώματα πάνω στο δέρμα προμήνυαν τα πρώτα ξεφλουδίσματα. Έμοιαζαν με ρυτίδες που πρόσθεσε ο χρόνος, αυτός που ποτέ δε μας ρωτά…
   Γύρισα το ένα ανάποδα και για μια στιγμή νόμισα πως βρίσκομαι σε κείνο το σπίτι, λίγη ώρα πριν την εκκλησία, καθισμένη στο κρεβάτι, να γράφω στο γοβάκι τα ονόματα των ανύμφευτων κοριτσιών. Βάνα, Τζένη, Γιάννα, Άννα, μια δεύτερη Άννα, Δήμητρα, Αγγελική.
   Δεν μπόρεσα να κρατήσω το χαμόγελο μακριά απ’ τα χείλη μου. Τα ονόματα μισοσβησμένα, αλλά πάνω τους ξεχώριζε μια μπλε γραμμή από στυλό. Κάθε φορά που κάποια ανέβαινε τα σκαλιά της εκκλησίας ντυμένη νυφούλα, εγώ διέγραφα το όνομά της από το γοβάκι μου. Σαν και το έθιμο αυτό να είχε γίνει καθήκον μου, να τις αποκαταστήσω όλες. Τα βέλη του έρωτα δεν άφησαν καμία παραπονεμένη…
   Με την ίδια συγκίνηση που τα σκεφτόμουν όλα αυτά, τα τύλιξα προσεκτικά σε μια σακούλα. Δύσκολος ο αποχωρισμός όσων υπήρξαν κομμάτι της ζωής μας…


 (Δημοσιευμένο στην εφημερίδα Σαμιακόν Βήμα http://samiakonvima.blogspot.gr/ στις 14 Ιουλίου 2014)

2 σχόλια: