Τα μυστικά ενός σελιδοδείκτη

   Τη μεγαλύτερη διάρκεια της ημέρας είμαι μόνος…

   Δε λέω ότι με πειράζει, ούτε ότι βαριέμαι. Αντιθέτως. Έχω πολλά πράγματα να κάνω και να μάθω. Είναι φορές που συναντώ τους ήρωες των επαναστάσεων και τους παρακολουθώ στις θρυλικές μάχες που δίνουν για τη χώρα τους. Σχέδια στρατηγικής, ηρωισμός, ενότητα, συνεργασία, η σημασία του να μάχεσαι για μια ιδέα και ένα πιστεύω, είναι μερικά από τα σημαντικότερα που ανακαλύπτω.

   Άλλες φορές ταξιδεύω με τον Πήτερ Παν στη Χώρα του Ποτέ, τη χώρα της αιώνιας νιότης. Τον παρακολουθώ να βάζει τρικλοποδιές στον Κάπτεν Χουκ και να ξεκαρδίζεται στα γέλια και μαζί του γελάω κι εγώ.

   Σκύβω με αγάπη στον Μικρό Πρίγκιπα και δεν μπορώ να μην δακρύσω όταν λέει «Έτσι έζησα μόνος, χωρίς κανέναν που να μπορώ να του μιλάω αληθινά…».

   Ταξιδεύω με τον Κάπτεν Νέμο, είκοσι χιλιάδες λεύγες κάτω από τις θάλασσες, με τον θρυλικό Ναυτίλο του και ζω θαρρείς από κοντά τις περιπέτειές του. Τι υπέροχος που είναι ο βυθός!

   Ακολουθώ τον Όλιβερ Τουίστ από τη στιγμή που γεννήθηκε, και πόσο μα πόσο χαίρομαι στο τέλος όταν θριαμβεύει η αλήθεια κι εκείνος βρίσκει την χαμένη του οικογένεια!

   Μπλέκομαι με τους τρεις σωματοφύλακες και το φίλο τους ντ’ Αρτανιάν στις μάχες τους ενάντια στους κακούς και καρδιοχτυπώ μέχρι να σιγουρευτώ πως έχουν κερδίσει. Τι όμορφη που είναι η δικαιοσύνη!

   Κάποιες φορές βουτάω με δίψα στη λίμνη των γνώσεων που παρέχουν βιβλία ψυχολογίας – βιβλία που μιλούν για παιδιά, για σχέσεις, για συμπεριφορές.

   Μυθιστορήματα που με ταξιδεύουν σε φανταστικές ιστορίες που μοιάζουν τόσο με πραγματικές! Ή μήπως τελικά η ζωή συναγωνίζεται τη φαντασία;…

   Η ζωή ενός σελιδοδείκτη δεν είναι ποτέ βαρετή.

   Κι όμως… Προσμένω με αγωνία, κάθε μέρα, την ώρα που δυο χέρια θα ανοίξουν το βιβλίο στο οποίο βρίσκομαι μέσα. Τα δάχτυλα που θα με αγγίξουν απαλά και θα με χώσουν στη ζεστή παλάμη. Τη γλυκιά φωνή που συνήθως μουρμουράει «Εδώ είμαστε». (Κι εγώ θέλω τότε να φωνάξω με ενθουσιασμό «κι εγώ εδώ είμαι – και σε περίμενα!»)Τα χείλη που κυματίζουν όταν, μερικές φορές, διαβάζουν χαμηλόφωνα τις φράσεις. Το χαμόγελο, ή άλλοτε το συνοφρύωμα, στο πρόσωπο αυτού που με κρατά. Τα μάτια…

   Τα μάτια αυτά που κολλάνε θαρρείς πάνω στις σελίδες του βιβλίου με απίστευτη προσοχή και προσήλωση, και δε λένε να ξεκολλήσουν παρά μόνο όταν αρχίσουν, μετά από ώρα, άθελά τους, να δύουν σαν τον ήλιο.

   Αυτές είναι οι δικές μου στιγμές. Οι ωραιότερες ώρες της μέρας μου. Καμιά ιστορία, καμιά περιπέτεια, όσο όμορφη κι αν είναι, δεν τις συναγωνίζεται. Είναι οι ώρες που έχω κι εγώ μια παρέα, μιαν αληθινή παρέα, έναν πραγματικό σύντροφο κι όχι έναν ήρωα βιβλίου που ακολουθώ σαν σκιά στις περιπέτειές του. Κάποιον δίπλα μου που να νιώθω το χνώτο του να με χαϊδεύει απαλά. Μπορεί να μην ανταλλάσσουμε ουδεμία λέξη (και πότε οι λέξεις ήταν σημαντικές;…) κι όμως… Κι όμως υπάρχει συντροφικότητα. Μοιραζόμαστε μαζί καταστάσεις και συναισθήματα…

   Όταν ξεκινάμε το διάβασμα ο υπόλοιπος κόσμος γύρω μας δεν υπάρχει πια. Μαζί δακρύζουμε στις γλυκόπικρες ιστορίες, μαζί γελάμε στις αστείες, μαζί προβληματιζόμαστε για τα περίεργα της ζωής… Κι όταν κλείνει το βιβλίο, μια σιωπηρή υπόσχεση πως την επόμενη μέρα θα είμαστε ξανά μαζί. Χρόνια και χρόνια τώρα.

   Παίρνω τη θέση μου ανάμεσα στις σελίδες, απλώνω τη φουντίτσα μου έξω από αυτές, ψιθυρίζω γλυκά «θα σε περιμένω!», κι αναμένω - με την ίδια προσμονή πάντα - την επόμενη μέρα.

   Αυτές τις ώρες, τις δικές μου υπέροχες ώρες, μπορώ να καταλάβω απόλυτα, να το νιώσω στο πετσί μου, αυτό που διαβάζω στα βιβλία. Πως το πιο σπουδαίο στη ζωή, είναι να έχεις έναν αληθινό φίλο. Και για μένα, έναν απλό σελιδοδείκτη, ο καλύτερος φίλος είναι ο αναγνώστης…

(Δημοσιευμένο στην εφημερίδα Σαμιακόν Βήμα http://samiakonvima.blogspot.gr/ στις 3 Νοεμβρίου 2014)