Πολύτιμο δώρο

   Μ’ αρέσουν οι πίνακες ζωγραφικής. Ο καθένας έχει τη δική του ιστορία, κάτι ιδιαίτερο να πει. Ακριβώς όπως και τα βιβλία. Αυτός είναι ο λόγος που βρίσκομαι απόψε εδώ, σ’ αυτή την όμορφη και φιλόξενη έκθεση ζωγραφικής. Ήρθα να τους δω και να ανακαλύψω τα μυστικά τους, να ψυχανεμισθώ την ιστορία τους. Και μέσα από αυτήν την ιστορία να κατανοήσω το δημιουργό τους και να συναισθανθώ την ψυχική κατάσταση στην οποία βρισκόταν όταν ζωγράφιζε.

   Μ’ αρέσει και να μοιράζομαι συναισθήματα. Να προσπαθώ να μπω στο πετσί του ανθρώπου που βιώνει την κάθε κατάσταση, να δω με τα δικά του μάτια, να καταλάβω πώς νιώθει, γιατί αντιδρά με τον τρόπο που αντιδρά, τι θα έκανα ή θα ένιωθα εγώ αν ήμουν στη θέση του… Ναι, σίγουρα μου αρέσει να μοιράζομαι συναισθήματα. Ίσως γιατί αυτά είναι που μας φέρνουν πιο κοντά, μας ενώνουν με τους ανθρώπους γύρω μας. Μας βοηθούν να τους κατανοήσουμε καλύτερα, κι εντέλει, μας βοηθούν να κατανοήσουμε και τον εαυτό μας καλύτερα.

   Από όλους τους πίνακες που είδα μέχρι τώρα, ο τελευταίος με τραβάει σαν μαγνήτης. Με την πρώτη ματιά καταλαβαίνω ότι είναι ιδιαίτερος. Αναπαριστά δύο κοπέλες, πιασμένες αγκαζέ, που περπατούν μέσα σ’ ένα καταπράσινο χωράφι. Τα σώματά τους είναι πολύ κοντά το ένα στο άλλο και με τέτοιο τρόπο που φανερώνει μεγάλη οικειότητα κι αγάπη. Μιλάνε μεταξύ τους, κι ο ζωγράφος έχει αποτυπώσει στο πρόσωπό τους ένα λαμπερό κι ευτυχισμένο χαμόγελο. Οι κοπέλες μοιάζουν απορροφημένες σαν να μην τις ενδιαφέρει τίποτα άλλο, ούτε καν το πανέμορφο, απέραντο πράσινο που υπάρχει γύρω τους. Αυτό που βιώνουν εκείνη την ώρα, τις ολοκληρώνει τόσο ώστε τίποτα άλλο δεν έχει σημασία.

   Ο πίνακας εκπέμπει αλλά και προκαλεί ευχάριστα συναισθήματα. Και οικεία. Δεν χρειάζεται και πολύ για να καταλάβω τι τον κάνει τόσο ξεχωριστό για μένα. Τόσο ιδιαίτερο. Μου θυμίζει την φιλενάδα μου. Την καλύτερή μου. Για την ακρίβεια, είναι σαν να βλέπω τον εαυτό μου μαζί της…

   Λένε πως η απόσταση χωρίζει τους ανθρώπους. Εγώ θα έλεγα πως σε ορισμένες περιπτώσεις τους ενώνει περισσότερο. Και γι’ αυτό η ώρα που τελικά βρίσκονται μαζί είναι τόσο πολύτιμη. Δύο άνθρωποι που συναντιούνται μετά από καιρό και παρόλα αυτά φέρονται σαν να μην έχουν χωρίσει στιγμή. Καμία αμφιβολία για τα αισθήματα του άλλου, είναι δεδομένα κάποια πράγματα. Και αναλλοίωτα. Ο χρόνος δεν παίζει κανένα ρόλο, είναι η αγάπη που νιώθεις για τον άλλον άνθρωπο, που είναι η σημαντική και που κρατάει ακλόνητα τα θεμέλια της φιλίας.

   Αυτή η αγκαλιά που σε γεμίζει δύναμη, είτε χαράς αγκαλιά για τη συνάντηση είτε παρηγοριάς για κάποιο πρόβλημα. Αυτός ο ώμος που ξέρεις ότι μπορείς να σκύψεις πάνω του όταν χρειαστείς, να ακουμπήσεις το κεφάλι και να βρεις καταφύγιο – το πιο σίγουρο κι απάγκιο λιμάνι. Η εναπόθεση της ψυχής σου στα χέρια του άλλου, με εμπιστοσύνη πως δε θα την λεηλατήσει, αντιθέτως θα την σεβαστεί και θα την αλαφρύνει. Αυτό το χάδι του χεριού για να δείχνεις κάθε τόσο ευγνωμοσύνη για την ύπαρξή του πλάι σου. Η πολύτιμη σιωπή του όσο μιλάς για να αδειάσεις από μέσα σου όσα σε απασχολούν – τι χαρά να μπορεί να σε ακούει ο άλλος! Το στοργικό βλέμμα που σε τυλίγει σαν το πιο ζεστό ρούχο. Και αυτές οι λέξεις που βγαίνουν από τα χείλη – πόσο υπέροχο να μπορείς να συζητάς θέματα ουσίας με κάποιον!

   Πόσο απλά (μα σπάνια) πράγματα μας κάνουν ευτυχισμένους!

   Τα μάτια μου δεν ξεκολλάνε από τον υπέροχο αυτό πίνακα. Μέσα από την ιστορία του ζωγράφου βλέπω τη δική μου. Και την εκτιμώ ακόμη περισσότερο. Στα αυτιά μου έρχονται, σαν συμπλήρωμα, οι στίχοι από ένα τραγούδι της Μελίνας Τανάγρη: «Σαν φυσικό μοιάζει το δώρο τούτο, δε χωράει ευχαριστώ, μα φιλενάδα ήρθε η ώρα να στο πω…».

 (Δημοσιευμένο στην εφημερίδα Σαμιακόν Βήμα http://samiakonvima.blogspot.gr/ στις 10 Μαρτίου 2014)