Για τον πατέρα…

   «Κώστας Ι. Καλατζής είναι το όνομά μου, γιατί θέλω να έχω πάντα μαζί μου τον πατέρα μου». Αυτό συνήθιζε να λέει ο Κώστας Ι. Καλατζής, όπως ανέφερε ο Χρίστος Λάνδρου κατά τη διάρκεια της πολύ όμορφης εκδήλωσης που πραγματοποιήθηκε προς τιμήν του σαμιώτη λογοτέχνη, το προηγούμενο Σάββατο στο ΓΑΚ Σάμου.

   Από την έναρξη της εκδήλωσης μέχρι και το τέλος της, άκουσα με ιδιαίτερη προσοχή τις ενδιαφέρουσες ομιλίες και τις παρουσιάσεις του έργου του συγγραφέα, έμαθα πράγματα γι’ αυτόν που δεν γνώριζα, ψυχανεμίστηκα τη συγκίνηση που πλανήθηκε στην ατμόσφαιρα – φωνές βραχνές, δάκρυα που με κόπο αποτράπηκαν από το δρόμο τους – , μια συγκίνηση που άγγιξε κι εμένα, κι ένιωσα χαρά που ήμουν εκεί κι υπήρξα μάρτυρας μιας τόσο σημαντικής βραδιάς. Σημαντικής για την προσφορά του Κώστα Ι. Καλατζή αλλά και για την προσφορά των ΓΑΚ Σάμου.

   Από όλα τα ενδιαφέροντα που ελέχθησαν, αυτή η φράση μου τράβηξε περισσότερο την προσοχή. Μια φράση γεμάτη αγάπη και σεβασμό, του υιού Κώστα Καλατζή προς τον πατέρα του. Αγάπη που κουβαλούσε όχι μόνο στην καρδιά του, αλλά και αλλού – στην προκειμένη περίπτωση και στο όνομά του, με όλη την υπερηφάνεια που άρμοζε.

   Αυτομάτως το μυαλό μου πήγε στον δικό μου πατέρα. Στα όμορφα πράγματα που κατάφερε και που έχει αφήσει στη διαδρομή της ζωής του, στην όμορφη και καθαρή ψυχή του, αλλά και στα συναισθήματα που έχω εγώ γι’ αυτόν. Συναισθήματα φυλαγμένα στην καρδιά μου που βρίσκουν μερικές φορές την ευκαιρία, όπως τώρα, να θυμίσουν την ύπαρξή τους αλλά και να υπενθυμίσουν πως δεν πρέπει να τα κρατάμε στη σκιά.

   Όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο περισσότερο εκτιμώ τα διδάγματα του πατέρα μου, τα μαθήματα ζωής που μου έδωσε, την ίδια τη ζωή που έκανε, την αγάπη που μου χάρισε και τόσο περισσότερο τον αναφέρω κι εγώ με αγάπη και σεβασμό. Κάθε φορά που μιλάνε με εκτίμηση γι’ αυτόν και για τον τρόπο που άγγιξε τις ζωές ορισμένων ανθρώπων με τον δίκαιο χαρακτήρα του και την αυξημένη αίσθηση προσφοράς που είχε (και εξακολουθεί να έχει), εγώ ανθίζω σαν μπουμπούκι από περηφάνια.

   Φαντάζομαι ότι κάπως έτσι νιώθουν οι περισσότεροι για τον δικό τους πατέρα. Δεν έχει σημασία τι εργασία έκανε ο καθένας τους, αλλά το έργο που άφησε πίσω του. Δεν έχει σημασία αν κατόρθωσε μικρά ή μεγάλα πράγματα στη ζωή του, αλλά ότι προσπάθησε. Ότι έζησε έντιμα, ότι είχε αξίες, ηθική, ιδανικά. Και ότι προσπάθησε, όλα αυτά, να τα μεταδώσει στα αγαπημένα του παιδιά. Η αγάπη που μεταφυτεύθηκε από τη μία καρδιά στην άλλη.

   Αντιλαμβάνομαι πως τελικά αυτή είναι η κληρονομιά, η ουσιαστική κληρονομιά, που μας αφήνουν οι γονείς μας. Κατά τον ίδιο τρόπο, παίρνοντας τη σκυτάλη εμείς, πρέπει να ζήσουμε έναν έντιμο βίο, να δημιουργήσουμε όμορφα πράγματα για να αφήσουμε πίσω μας, να μεγαλώσουμε και να διδάξουμε σωστά τα παιδιά μας. Γιατί οι επιλογές της ζωής μας δεν επηρεάζουν μόνο εμάς αλλά και αυτά.  

   Πόσο σημαντικός, λοιπόν, είναι ο ρόλος των γονέων σε μια οικογένεια!

   Όπως πολύ εύστοχα – και ιδιαίτερα συγκινημένος – ανέφερε στην ομιλία του ο Γιάννης Καλατζής, γιος του Κώστα Ι. Καλατζή: «Οι γονείς μας, με το παράδειγμά τους, μας μαθαίνουν στην αρχή του βίου μας τι είναι η ζωή. Δυστυχώς οι ίδιοι άνθρωποι, με ένα τελευταίο μικρό παράδειγμά τους στο τέλος του βίου τους, μας μαθαίνουν τι είναι και ο θάνατος».

*Συγχαρητήρια στους διοργανωτές αλλά και τους ομιλητές, για την όμορφη βραδιά που μας χάρισαν.

 (Δημοσιευμένο στην εφημερίδα Σαμιακόν Βήμα http://samiakonvima.blogspot.gr/ στις 7 Ιουλίου 2014)