Ο δρόμος που παίρνει

   Ο Αντρέας έσφιξε τις γροθιές του με μίσος, σαν να είχε απέναντί του κάποιον που ήθελε πολύ να δείρει. Κι όμως, εκείνη την ώρα κοιτούσε τον λαμπερό ήλιο, τα λουλούδια στα παρτέρια, τα πουλιά που χαρούμενα τιτίβιζαν έξω από το παράθυρο, όλα αγγελιοφόροι της άνοιξης. Όλα ικανά να σου φτιάξουν τη διάθεση, όσο θυμωμένος κι αν είσαι.

   Έτσι ήταν τα τελευταία χρόνια, έτσι ζούσε, έτσι αντιδρούσε: θυμωμένα με μια κακία που θαρρούσε κανείς πως ήταν αστείρευτη. Και αναφερόμαστε στα τελευταία χρόνια, γιατί δεν γνωρίζουμε με σιγουριά για τα παλαιότερα –τα πρώτα του χρόνια–, απλά υποθέτουμε πως δεν είναι δυνατόν ένα παιδί να έχει τόσο έντονα και τόσο παρατεταμένα τέτοιου είδους συναισθήματα.

   Τα τελευταία χρόνια όμως, ναι, ήταν σίγουρα τυλιγμένα με αυτό το μαύρο πέπλο. Συνέβησαν διάφορα στη ζωή του, λίγα καλά και αρκετά άσχημα πράγματα. Αναποδιές που δεν περίμενε να βρει στο δρόμο του, αλλά αναμενόμενες στη ζωή, ίσως γιατί πια τις συναντάς σχεδόν καθημερινά. Ο τρόπος αντίδρασης σε τέτοιες καταστάσεις, όμως, είναι διαφορετικός για τον καθένα…

   Ίσως να φταίει ο χαρακτήρας του, που πάντα κολλάει στα άσχημα σημεία, στα αρνητικά, που πάντα ήθελε να του έρχονται όλα ρολόι, να μην βρίσκει εμπόδια στο δρόμο του, κι έτσι τώρα δεν άντεξε τα χτυπήματα και αντιδρά παράλογα. Νομίζει πως η ζωή του χρωστάει - και μάλιστα πως χρωστάει μόνο σε αυτόν - και πολεμά με κάθε τρόπο να εισπράξει. Φέρεται εγωιστικά και χαιρέκακα λες και μόνο σε αυτόν έβαλε τρικλοποδιά η ζωή, δημιουργεί εχθρούς και διώχνει από κοντά του και τους λίγους φίλους που είχε. Ακόμα κι αυτούς που προσπάθησαν κατά καιρούς να τον βοηθήσουν…

   Πού να τολμήσει κανείς να ανοίξει μαζί του οποιαδήποτε συζήτηση, πού να τολμήσει να του δώσει μια συμβουλή, να τον ενημερώσει έστω πως ο τρόπος του θίγει τους άλλους. Όλοι πια τον αποφεύγουν, τουλάχιστον όλοι αυτοί που αναζητούν μια ποιότητα στις σχέσεις τους,  κι αυτό τον πεισμώνει ακόμη περισσότερο, τον κάνει πιο αντιδραστικό, πιο αχρείο. Ίσως επειδή κατά βάθος γνωρίζει πως έχει άδικο. Δυστυχώς δε θέλει να το παραδεχτεί γιατί αν το κάνει θα πρέπει να γκρεμίσει το τείχος που έχει υψώσει γύρω του αλλά και μέσα του, θα πρέπει να τα βρει με τον εαυτό του, θα πρέπει να τα βρει και με τους άλλους. Και το βασικότερο; Θα πρέπει να πάψει να είναι θυμωμένος, να πάψει να μισεί… Δύσκολα πράγματα αυτά, ειδικά για ένα άτομο σαν τον Αντρέα.

   Προτιμάει λοιπόν να πιστεύει πως η ζωή του χρωστάει… Κι αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος. Η ζωή δε χρωστάει ποτέ, τα φέρνει όπως εκείνη θέλει κι είναι στο χέρι του κάθε ανθρώπου το πώς θα αντιδράσει, πώς θα εκμεταλλευτεί προς όφελός του τις ευκαιρίες ή τις αναποδιές που παρουσιάζονται. Συμπερασματικά, ο μόνος που μας χρωστάει είναι ο εαυτός μας…

   Αλλά είπαμε, δύσκολα πράγματα για τον Αντρέα αυτά – ψιλά γράμματα. Από αυτά που καταφέρνουν να διαβάσουν, έστω και με δυσκολία στην αρχή,  μόνο όσοι προσπαθούν να γνωρίσουν τον εαυτό τους, να γίνουν καλύτεροι και σοφότεροι άνθρωποι, να διεκδικήσουν επάξια από τη ζωή αυτά που ονειρεύονται, αλλά και να προσφέρουν τον καλύτερό τους εαυτό όπου χρειαστεί.

   Κι έτσι ο Αντρέας, μπροστά στο παράθυρο, κοιτώντας κάπου μακριά κι αγνοώντας τη φύση που του χαμογελά, εξακολουθεί να σφίγγει τις γροθιές του δυνατά με μίσος και κάνει σχέδια με ποιον να τα βάλει σήμερα ώστε να ΄΄φτιάξει΄΄ τη μέρα του…

“Κι ύστερα λες πως ήσουν άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου. Και να μη βλέπεις πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους.” – Οδυσσέας Ελύτης. (απόσπασμα-το παράπονο).

 (Δημοσιευμένο στην εφημερίδα Σαμιακόν Βήμα http://samiakonvima.blogspot.gr/ στις 28 Ιουλίου 2014)