Στα ίδια μονοπάτια

  Κοιτάζω την οθόνη του υπολογιστή μου, έχω ήδη ανοίξει το word και επεξεργάζομαι στο μυαλό μου το θέμα μου. Όσο κρατάει αυτή η διαδικασία, οι σκέψεις κάνουν τα δικά τους παιχνίδια, πετούν θαρρείς από λουλούδι σε λουλούδι σαν ξένοιαστες πεταλουδίτσες, και οδηγούν τη μνήμη μου χρόνια πίσω. Πολύ πίσω. Δεκατρία χρόνια πίσω! Τότε ήταν που εκδόθηκε το πρώτο μου άρθρο, σε τοπική εφημερίδα.

   Τραβώ τα δάχτυλα από τα πλήκτρα του υπολογιστή και αφήνομαι στο ταξίδι αυτό, το ταξίδι των αναμνήσεων. Για λίγη ώρα τουλάχιστον δεν έχω όρεξη να γράψω κάτι, έχω φύγει τελείως από το θέμα που σκεφτόμουν και, για να πω την αλήθεια, μέσα μου απλώνεται μια ευχάριστη αίσθηση, που δεν θέλω να αποχωριστώ ακόμα.

   Υπάρχουν στιγμές της ζωής μας που κοιτάμε πίσω στο χρόνο και μετανιώνουμε για πράγματα που κάναμε ή για τον τρόπο που τα κάναμε, κι αυτό το πισωγύρισμα, παρότι οδυνηρό, είναι πολύτιμο αφού μπορεί να μας διδάξει. Υπάρχουν όμως και οι στιγμές που νιώθουμε δικαιωμένοι για κάποιες επιλογές μας, ή χαρούμενοι, κι αυτό μας φέρνει στα χείλη ένα μεγάλο χαμόγελο. Μια τέτοια στιγμή βιώνω τώρα.

   Δεκατρία χρόνια λοιπόν! Είναι απίστευτο το πόσο συχνά μας εκπλήσσει ο χρόνος! Και πόσο συχνά, επίσης, μας ξεγελά η μνήμη. Είναι πράγματα που φαντάζουν σαν να γίνανε μόλις χθες.

   Καθώς έχω τον υπολογιστή μπροστά μου, και θυμάμαι ξαφνικά πως ήμουν έτοιμη να γράψω το κείμενό μου, δεν αποφεύγω τον πειρασμό της σύγκρισης. Μιας σύγκρισης μάλλον αναπόφευκτης. Του τότε και του τώρα. Βουτάω και πάλι, με μεγαλύτερη όρεξη, στις θύμησές μου…

   Αρκετές εικόνες κατακλύζουν το μυαλό μου. Προσπαθώ να τις βάλω σε σειρά. Θυμάμαι λοιπόν ότι τα κείμενά μου τα έγραφα σε κόλλες χαρτί, από ένα μεγάλο μπλοκ. Έγραφα, έγραφα, κάτι δεν με ικανοποιούσε, τραβούσα γραμμές, έκανα μουτζούρες, σημάδευα με βελάκια και, μέχρι να ολοκληρώσω, τα χαρτιά έμοιαζαν περισσότερο ζωγραφισμένα παρά γραμμένα. Οπότε αναγκαστικά τα καθαρόγραφα σε καινούρια κόλλα. Τι παίδεμα κι αυτό! Αλλά, από την άλλη, ήταν άλλη η επαφή με το χαρτί, πιο προσωπική, άφηνες το στίγμα σου με τον προσωπικό σου γραφικό χαρακτήρα, τελείως διαφορετική αίσθηση από το να γράφεις σε έναν απρόσωπο υπολογιστή.

   Μετά, πήγαινα αυτοπροσώπως στα γραφεία της εφημερίδας, έδινα τα κείμενά μου στον διευθυντή, και μετά την έγκρισή του δημοσιεύονταν στο φύλλο της ερχόμενης εβδομάδας. Αυτές οι λίγες ημέρες που περνούσαν μέχρι να βγει η εφημερίδα, εμένα μου φαίνονταν αιώνας! Τόση αγωνία είχα, να διαβάσω τα γραπτά μου σαν αναγνώστης πλέον, να τα δω από άλλη οπτική γωνία κι έπειτα να δώσω στον εαυτό μου την τελική έγκριση, σαν αυστηρός αλλά δίκαιος κριτής.

   Τώρα πια, τα κείμενα γράφονται στο ειδικό πρόγραμμα word του υπολογιστή και στέλνονται μέσα σε δευτερόλεπτα, με email, στον παραλήπτη. Διαδικασία που υπήρχε και τότε σαν δυνατότητα, αλλά δεν είχε μπει για τα καλά στη ζωή μας. Άλλωστε, δεν είναι και τόσο εύκολο να αλλάζει κανείς συνήθειες, παίρνει το χρόνο του κι αυτό. Το μόνο που έμεινε ίδιο, και χαίρομαι γι’ αυτό, είναι η αγωνία – και ταυτόχρονα γλυκιά αναμονή – μέχρι να δω το γραπτό μου τυπωμένο.

   Δεκατρία χρόνια μετά, λοιπόν, στα ίδια μονοπάτια…

 (Δημοσιευμένο στην εφημερίδα Σαμιακόν Βήμα http://samiakonvima.blogspot.gr/ στις 3 Φεβρουαρίου 2014)