Κυριακή 22 Μαρτίου 2015

Η Ντροπαλή Πόλη -Ένα παραμύθι για μικρά και μεγάλα παιδιά…


   Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε μία πόλη, στην οποία ζούσαν πολύ ντροπαλοί άνθρωποι. Γι’ αυτό και η πόλη ονομάστηκε  ’’Ντροπαλή’’.
   Σε κοντινή απόσταση από την Ντροπαλή Πόλη υπήρχαν κι άλλες πόλεις, που όμως οι κάτοικοί τους δεν ήταν ντροπαλοί.  Παρόλα αυτά, απέφευγαν να επισκέπτονται την Ντροπαλή Πόλη, γιατί δυσκολεύονταν να μιλήσουν με τους ντροπαλούς ανθρώπους που την κατοικούσαν. Ξέρετε, οι ντροπαλοί άνθρωποι δεν μιλάνε πολύ…
   Έτσι, κανείς δεν ενδιαφερόταν γι’ αυτήν την τόσο όμορφη πόλη. Και ήταν πραγματικά πολύ όμορφη. Είχε πανέμορφα σπίτια, βαμμένα στα πιο όμορφα χρώματα, με μεγάλους κήπους, γεμάτους με τα πιο υπέροχα λουλούδια του κόσμου! Είχε μεγάλους καθαρούς δρόμους, ωραία στολισμένα καταστήματα, πολύ όμορφες παιδικές χαρές γεμάτες με ένα σωρό παιχνίδια για να παίζουν τα παιδιά. Τι κρίμα που κανείς απ’ τις άλλες πόλεις δεν μπορούσε να ανακαλύψει και να χαρεί αυτήν την ομορφιά!...
   Οι άνθρωποι της Ντροπαλής Πόλης, επειδή ήτανε πολύ ντροπαλοί, απέφευγαν να μιλάνε ο ένας στον άλλον, εκτός κι αν ήταν πολύ μεγάλη ανάγκη. Επίσης, απέφευγαν να κοιτάνε ο ένας τον άλλον στα μάτια… Κι επειδή, όπως είπαμε, ήταν πολύ ντροπαλοί, φορούσαν στο κεφάλι τους μεγάλες χάρτινες μάσκες, για να μην βλέπει κανείς το πρόσωπό τους!
   Μια μέρα μαζεύτηκαν όλοι οι ντροπαλοί κάτοικοι στη μεγάλη πλατεία της πόλης για να παρακολουθήσουν μια θεατρική παράσταση. Είχε μπει η Άνοιξη και πάντα γιόρταζαν τον ερχομό της πραγματοποιώντας θεατρικές παραστάσεις. Έτσι, δεν χρειαζότανε να μιλήσουν μεταξύ τους, απλά παρακολουθούσαν σιωπηλοί την παράσταση. Στόλιζαν όμως την πλατεία με φρεσκοκομμένα μοσχοβολιστά λουλούδια για να υπάρχει μια πιο γιορτινή διάθεση και επίσης έστρωναν κι ένα μεγάλο μπουφέ με φαγητά για να φάνε κάτι στο τέλος. Ξέρετε, είναι κανόνας αυτός, όταν τρώμε δεν μιλάμε. Κι αυτός ο κανόνας άρεσε πολύ στους κατοίκους της Ντροπαλής Πόλης, οπότε τον ακολουθούσαν κατά γράμμα.
   Η πλατεία είχε γεμίσει με κόσμο που περίμενε σιωπηλά να αρχίσει η παράσταση. Ήταν ενθουσιασμένοι αλλά δεν το έδειχναν – όπως οι άλλοι άνθρωποι που μιλάνε και γελάνε όταν χαίρονται – αυτοί απλά σιωπούσαν. Μόνο η καρδιά τους χτυπούσε πιο έντονα, από την έξαψη και τη χαρά, αλλά φυσικά δεν ακουγόταν κι έτσι δεν μπορούσες να καταλάβεις τα πραγματικά τους συναισθήματα. Μέσα στην απόλυτη σιωπή λοιπόν ακούστηκε ένα καμπανάκι που σήμανε την έναρξη της παράστασης. Την ώρα όμως που εμφανίστηκαν στη σκηνή οι ηθοποιοί, ξαφνικά, έγινε ένας μεγάλος σεισμός!
   Ο κόσμος άρχισε να τρέχει φοβισμένος, δεξιά κι αριστερά. Ο ένας έπεφτε πάνω στον άλλον και μετά σωριάζονταν στη γη. Οι μεγάλες χάρτινες μάσκες έπεσαν από τα κεφάλια τους και τα πρόσωπα των ντροπαλών ανθρώπων φανερώθηκαν. ’’Συγνώμη’’, ’’Συγνώμη’’, άρχισαν να απολογούνται ο ένας στον άλλον στενοχωρημένοι.
   Ξαφνικά, κατάλαβαν πως δεν φορούσαν πια στο κεφάλι τους τις μεγάλες χάρτινες μάσκες. Συνειδητοποίησαν πως ο ένας κοιτούσε τον άλλον στα μάτια και χαμογελούσαν ευγενικά. Πόσο πολύ έμοιαζαν! Και τότε κατάλαβαν πόσο ανόητο ήταν να ντρέπονται να μιλήσουν μεταξύ τους…
   Έτσι, αποφάσισαν να σταματήσουν να ντρέπονται, να σταματήσουν να κρύβονται πίσω από μάσκες κι άλλα προσωπεία και να αρχίσουν να γνωρίζουν τους ανθρώπους που ζούνε δίπλα τους, τους ανθρώπους της πόλης τους. Για να γιορτάσουν αυτή τους την απόφαση, διοργάνωσαν μια πολύ μεγάλη γιορτή με τραγούδια, χορούς και άφθονο φαγητό.
   Είσαι και εσύ καλεσμένος!

 (Δημοσιευμένο στην εφημερίδα Σαμιακόν Βήμα http://samiakonvima.blogspot.gr/ στις 16 Ιουνίου 2014)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου