Φτερό στον άνεμο

   Πατάω το κουμπί του ανελκυστήρα. Έβδομος όροφος. Αρχίζουμε να ανεβαίνουμε σιγά – σιγά, και μιας κι είναι ¨μακρύς ο δρόμος¨, ¨στενά¨ τα περιθώρια, αρχίζω να παρατηρώ διακριτικά τον κόσμο που βρίσκεται δίπλα μου.

   Συγγενείς ασθενών, ασθενείς, γιατροί. Όλοι με τσιτωμένο πρόσωπο, όπως συνηθίζεται άλλωστε σε τέτοιους χώρους, χώρους νοσοκομείων. Οι γιατροί είναι στο περιβάλλον τους, αλλά πάω στοίχημα ότι κάνω την ίδια σκέψη με όλους τους υπόλοιπους. «Γιατί στο καλό να βρίσκομαι εδώ;…» Όλοι απεχθάνονται τα νοσοκομεία, ακόμα κι εγώ (όταν δεν βρίσκομαι εν ώρα εργασίας, αλλά προκύπτει πρόβλημα υγείας).

   Μου αρέσει να παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου, να αλιεύω αισθήματα, να συν –αισθάνομαι, κι αυτό συνεχίζω να κάνω και στο διάδρομο του εβδόμου. Ο θάλαμος που κατευθύνομαι είναι σχεδόν τελευταίος, οπότε περνώ μπροστά απ’ όλους τους άλλους. Διαπιστώνω πως οι περισσότεροι φιλοξενούν γυναίκες ασθενείς. Γιατί άραγε;, σκέφτομαι στιγμιαία.

   Και αμέσως μετά μαλώνω τον εαυτό μου. Θέλει και ρώτημα; Η γυναίκα, απ’ όταν παντρεύεται, αναλαμβάνει πολλούς ρόλους. Σύζυγος, μητέρα, εργαζόμενη, νοικοκυρά. Πολλές φορές δεν ξέρει τι να πρωτοκάνει, γιατί συνήθως όλο το βάρος πέφτει πάνω της. Άγχος, στενοχώριες, αυτά τα ψιλά πραγματάκια που μόνο οι κεραίες μιας γυναίκας πιάνουν… Είναι φυσικό λοιπόν να είναι πιο ευάλωτες στις ασθένειες. Να ¨τσακίζουν¨ πιο εύκολα. Είναι κι από τη φύση τους το αδύναμο/ασθενές φύλο. Έτσι δε λένε;

   Στο μυαλό μου έρχεται μια άσκηση από κάποια σεμινάρια γονέων, στα οποία είχα συμμετάσχει (κι είχα συμμετάσχει σε αρκετά). Μια άσκηση που θα θυμάμαι για όσο ζω. Συμμετείχαμε καμιά δεκαριά χαμογελαστές και πρόσχαρες γυναίκες, οι οποίες μάλιστα κάναμε και πλάκες μεταξύ μας. Γράψαμε σε ένα χαρτάκι, ανώνυμα, τα συναισθήματα που είχαμε εκείνη τη στιγμή και γενικότερα το πώς νιώθαμε. Χαμογελαστές ακόμα, ρίξαμε η κάθε μία το προσωπικό της χαρτάκι μέσα σε μια γυάλα. Και περιμέναμε να διαβαστούν από την υπεύθυνη.

   Θυμός, φόβος, απελπισία, απογοήτευση, ήταν αυτά που κυριαρχούσαν σε όλα τα χαρτάκια. Παγώσαμε. Κοιτάζαμε η μία την άλλη με έκπληξη. Μόνο μία γυναίκα βάζει πάντα τον εαυτό της τελευταίο στη λίστα προτεραιοτήτων της… Εξού και τα καταπιεσμένα συναισθήματα, τα οποία και πάλι, μόνο μία γυναίκα μπορεί να κρύβει τόσο καλά…

   Μπαίνω στο θάλαμο της μητέρας μου και τη βγάζω στο μπαλκόνι για να ξεμουδιάσει, μιας κι η μέρα είναι καλή. Πάνω στο μπαλκόνι πηγαινοέρχονται καμιά δεκαριά περιστέρια. Κάποια μπλέκονται στα πόδια μας, επαίτες (κι αυτά) ενός ψίχουλου ή οτιδήποτε άλλου θα μπορούσε να τα χορτάσει.

   Απολαμβάνουμε τη θέα που, από τον έβδομο όροφο, έχει τη δική της χάρη. Πολύ μακριά φαίνεται η θάλασσα. Ακριβώς μπροστά μας ένας χώρος που καλλιεργούν δενδρύλλια και πιο κάτω η οδός Κατεχάκη.

   Ξαφνικά αντικρίζω ένα λευκό φτερό να αιωρείται. Ένα όμορφο και ντελικάτο φτερό. Ήρθε από ψηλά, ποιος ξέρει πόσο. Είναι η πρώτη φορά που βλέπω φτερό να πέφτει από τέτοιο ύψος κι έτσι παρακολουθώ την πορεία του. Λικνίζεται απαλά, ανάλογα με τις ανάσες του αέρα.

   Μου θυμίζει, για κάποιο λόγο, την παράσταση μπαλέτου «Λίμνη των Κύκνων», τη μουσική της οποίας έχει γράψει ο Τσαϊκόφσκι. Συγκεκριμένα, μου θυμίζει μπαλαρίνα, ντυμένη κι αυτή στα λευκά ως κύκνος, και τον εξαίσιο χορό της. Έτσι χορεύει, θαρρείς, κι αυτό. Σαν μπαλαρίνα. Πέρα δώθε με απαλές κινήσεις, κι ανά διαστήματα στριφογυρίζει γύρω από τον εαυτό του.

   Το χαζεύω για ώρα. Νιώθω όμορφα. Νιώθω γαλήνια.

   «Φτερό στον άνεμο…» ψιθυρίζω.

   «…γυναίκας μοιάζει», συμπληρώνει η μητέρα μου, καθηλωμένη κι εκείνη να το κοιτά.

Σημείωση: Η φράση «Φτερό στον άνεμο, γυναίκας μοιάζει» χρησιμοποιήθηκε σε ελληνική απόδοση άριας, από όπερα του Βέρντι.  La donna è mobile - «Η γυναίκα είναι άστατη», σε αντίθεση με το νόημα που του προσδίδω εγώ.

(Δημοσιευμένο στην εφημερίδα Σαμιακόν Βήμα samiakonvima.blogspot.gr/ στις 6 Απριλίου 2015)