Δευτέρα 6 Απριλίου 2015

Μια άποψη



   Ξυπνάς το πρωί. Κοιτάς έξω από το παράθυρο κι αντικρίζεις μια ηλιόλουστη μέρα, η οποία προμηνύει και μια υπέροχη μέρα στη ζωή σου. Σιγοτραγουδάς καθώς ετοιμάζεσαι και φεύγεις ευδιάθετος.
   Βγαίνεις με το αυτοκίνητο από το χώρο στάθμευσης και κατευθύνεσαι στη δουλειά. Στο δρόμο πέφτεις σε δέκα τουλάχιστον λακκούβες – συνειδητοποιείς ότι το αμορτισέρ δε θα αντέξει για πολύ. Συνοφρυώνεσαι. Λεφτά ΔΕΝ υπάρχουν.
   Κατεβαίνεις από κάθοδο στον κεντρικό δρόμο, στην παραλιακή. Πρέπει να είσαι ιδιαίτερα προσεκτικός - τα μοναδικά φανάρια της πόλης βρίσκονται σε άλλο σημείο. Λόγω έλλειψης πάρκινγκ (κι όχι μόνο), περήφανοι οδηγοί έχουν παρκάρει κατά μήκος του δρόμου, δίπλα στο πεζοδρόμιο, ενώ απαγορεύεται. Δεν έχεις ορατότητα. Βγαίνεις λίγο παραέξω, κι ακούς φρενάρισμα. Ακολουθεί η όραση. Βλέπεις έναν θυμωμένο οδηγό να σε μουντζώνει. Άντε να του εξηγήσεις πως δεν φταις.
   Αρχίζεις να παίρνεις ανάποδες. Δεν είναι μόνο το χαμόγελο μεταδοτικό, αλλά και τα νεύρα. Τα οποία διογκώνονται καθώς συνειδητοποιείς πως ενώ έχεις ήδη βγει και κλείσει το μισό δρόμο (για να βλέπεις), κανείς μα κανείς δε σε αφήνει να περάσεις. Η ευγένεια σε όλο της το μεγαλείο. Για να συνεχίσουν ακάθεκτοι, περνάνε στο αντίθετο ρεύμα και γίνεται το έλα να δεις.
   Φτάνεις στο περίπτερο κάποια στιγμή και κατεβαίνεις για τσιγάρα. Η χθεσινοβραδινή βροχή έχει γεμίσει τις λακκούβες με λασπωμένο νερό. Δεν προλαβαίνεις να κάνεις ένα βήμα, και όσα αυτοκίνητα περνάνε σε κάνουν μουσκίδι. Καλά, αναρωτιέσαι, αυτοί που αφήσανε τις λακκούβες τόσους μήνες σε αυτήν την κατάσταση είναι μπιπ, αλλά κι οι οδηγοί πόσο μπιπ μπορεί να είναι; Κανείς δε σκέφτηκε να κόψει ταχύτητα; Κανείς;
   Χρειάζεσαι επειγόντως έναν καφέ για να καλμάρουν τα νεύρα. Τον αγοράζεις και πας στη δουλειά. Αδημονείς για την πρώτη γουλιά. Στο διάδρομο τρέχει ένας συνάδελφος και από απροσεξία πέφτει πάνω σου. «Εεεε πρόσεχε!», σου λέει νευριασμένος και εσύ μένεις άναυδος γιατί δεν έφταιγες. Γιατί αντιθέτως περίμενες να ακούσεις μία συγνώμη!
   Τι να του πεις; Στη δουλειά δε χωράνε τσακωμοί. Αν ήσασταν αλλού, θα τον είχες στολίσει κανονικά. Καταπιέζεις τα νεύρα σου, τα οποία όμως δρούνε στον οργανισμό σαν την ακτινοβολία. Συσσωρεύονται.
   Ρίχνεις μια γρήγορη ματιά στα νέα της ημέρας και ανακαλύπτεις ότι έχουν πέσει τοιχία στον περιφερειακό από τη βροχή, άνοιξε ένας δρόμος στα δύο, εργάτες ξανανοίγουν για τρίτη φορά τον εμπορικό δρόμο, η τουριστική σαιζόν προβλέπεται να χαθεί και φέτος λόγω έργων παραλιακής. (Ξανά) Φουντώνεις. Τίποτα δεν πάει σωστά σε αυτήν την πόλη; Σε αυτό το νησί; Σε αυτή τη χώρα;
   Ανάβοντας το πρώτο τσιγάρο σκέφτεσαι πως πρέπει να το κόψεις. Είναι κίνδυνος θάνατος. Μετά σκέφτεσαι το φίλο σου το Βάγγο που το έκοψε κι είναι μέσα στα νεύρα και τσακώνεται με όλους, οπότε το αναβάλλεις. Παρόλα αυτά, τα δικά σου νεύρα δεν εξαφανίζονται ούτε όταν έχεις φτάσει στο μισό πακέτο.
   Γυρνάς σπίτι το μεσημέρι κι η γυναίκα σου απογοητευμένη σου λέει: «Βρε αγάπη μου, πάλι στραβά την έδεσες τη γραβάτα;». Αυτό ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Αρχίζεις τις φωνές και σε ακούει όλη η γειτονιά. Κατά βάθος, ΑΝ κάτσεις να το σκεφτείς κι αφήσεις εγωισμούς στην άκρη, ξέρεις πως δεν σου είπε τίποτα κακό η άμοιρη γυναίκα. Συνήθως οι δικοί μας άνθρωποι δεν έχουν ποτέ πρόθεση να πούνε κάτι κακό. Να σου επιστήσει την προσοχή ήθελε μόνο.
   Αστείο; Χμ… Πρόκειται για περιστατικά που συμβαίνουν καθημερινά πια, κι αν  τα δούμε ομαδικά κι όχι μεμονωμένα, θα καταλάβουμε πως πρέπει να μας προβληματίζουν.
   Έχουμε γίνει ευερέθιστοι, χειρότεροι κι από το σύνδρομο του ευερέθιστου εντέρου. Τσακωνόμαστε μεταξύ μας, ακόμα και χρόνια φίλοι (δεν αναφέρομαι στους γεννημένους καβγατζήδες). Χωρίζουν άνθρωποι που δεν θα περίμενες ΠΟΤΕ. Γνωστοί και φίλοι, θέλουν να φύγουν.
   Και μετά μου λες πως το σύστημα δεν σε αλλάζει, δεν σε αλλοιώνει. Εσένα και τη ζωή σου...
   Θα το αφήσουμε; Ή θα το αλλάξουμε εμείς;

(Δημοσιευμένο στην εφημερίδα Σαμιακόν Βήμα samiakonvima.blogspot.gr/ στις 23 Μαρτίου 2015)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου