Πάρε θέση!

   Έτρεμε το φυλλοκάρδι του. Πάντα έτσι ένιωθε τα τελευταία χρόνια, ειδικά όταν βρισκόταν έξω από το σπίτι. Από το φόβο έτρεμε, η καρδιά του παλλόταν σε τρελούς ρυθμούς και η ανάσα άλλοτε σταματούσε κι άλλοτε από μόνη της έτρεχε βιαστική, σαν να έπρεπε να προλάβει κάτι.

   Κι όμως, κανείς δεν μπορούσε να διακρίνει το φόβο του. Κανείς δεν μπορούσε να διακρίνει όλα εκείνα τα αρνητικά συναισθήματα που τον κατέκλυζαν κάθε φορά. Ούτε την ανασφάλεια. Ούτε τη θλίψη. Έμοιαζε απρόσιτος κι αδιάφορος. Σε σημείο που και να ήθελε κάποιος να τον προσεγγίσει, δεν τολμούσε. Κι αυτό, γιατί είχε υψώσει ένα τείχος γύρω από τον εαυτό του, ώστε να προστατευτεί.

   Δεν θυμόταν πώς ακριβώς είχε ξεκινήσει αυτό. Ποιος ήταν αυτός που είχε κάνει την αρχή. Δεν έχει σημασία. Ήταν κάποιος. Και μετά κάποιος άλλος και μετά κι άλλος. Κι ακολούθησαν τα περισσότερα παιδιά της τάξης. Λες κι η βλακεία είναι κολλητική. Χάχανα όταν τον έβλεπαν, ειρωνικές ματιές. Όταν έλεγε το μάθημα χαζογελούσαν.

   Σταμάτησε πια να σηκώνει χέρι. Αν έλεγε κάτι λάθος, θα έδινε αφορμή για γέλια κι ανόητους σχολιασμούς. Δεν ήθελε να είναι ο στόχος τους, δεν ήθελε να ασχολούνται άλλο με αυτόν. Το δύσκολο ήταν να εξηγήσει στους καθηγητές την αδράνειά του, μιας κι εκείνοι έδειχναν προτίμηση στα δραστήρια παιδιά, λες κι αυτό τα έκανε περισσότερο έξυπνα ή περισσότερο διαβασμένα... Η διαφορετικότητα ενίοτε παρεξηγείται. Γι’ αυτό και δεν το προσπάθησε καν. Υπήρχαν όμως, ευτυχώς, και διορατικοί καθηγητές που δεν χρειάζονταν να ακούσουν κάτι για να καταλάβουν.

   Σταμάτησε να βγαίνει στα διαλείμματα. Καθόταν και μουτζούρωνε το πίσω μέρος ενός τετραδίου, ή διάβαζε κάποιο μάθημα για να μην είναι φορτωμένος στο σπίτι.

   Σταμάτησε και τις εξόδους. Δεν είχε πια καμία διάθεση, σαν να είχε παραιτηθεί από όλα. Όχι πως μέσα του δεν σιγόκαιγε ακόμα η λαχτάρα της διασκέδασης, απλά προσπαθούσε να την καταπνίξει. Και σαν να μην έφτανε αυτό, φοβόταν κιόλας μην συναντήσει καμιά παρέα συμμαθητών και τον γιουχάρουν πάλι, όπως έκαναν ήδη αρκετές φορές. Οπότε, έμενε σπίτι να ασχολείται με αυτά που του άρεσαν και να ονειρεύεται έναν κόσμο χωρίς ανόητους ανθρώπους.

   Έτσι και σήμερα, που ξεκίνησε να πάει στο φροντιστήριο – έτρεμε το φυλλοκάρδι του. Όταν τους είδε στη γωνία του δρόμου, τα γόνατά του λύγισαν. Προσπάθησε να μαζέψει όση δύναμη του είχε απομείνει και με αξιοπρέπεια, όπως πάντα, να περάσει από δίπλα τους. Άδικος κόπος. Εκείνοι άρχισαν τα γέλια και τις κοροϊδίες, σαν να είχαν δει το πιο αστείο θέαμα του κόσμου. Κι όμως, δεν είχε τίποτα το αστείο πάνω του. Ούτε τίποτα το περίεργο.

   Πόσο πολύ θα ήθελε να τους πει κάτι! Να τους κάνει να αισθανθούν, έστω και για λίγο, όπως αισθανόταν ο ίδιος με τη συμπεριφορά τους. Να τους ταπώσει και να τους τρέψει σε φυγή! Μα η δική του μητέρα τον είχε μάθει να μην κοροϊδεύει ποτέ κανέναν, κι έλεγε πως δεν πρέπει να κάνουμε στους άλλους ό,τι δεν θέλουμε να μας κάνουν αυτοί. Να ίσχυε άραγε και στην περίπτωση που δεν το ξεκίνησε εκείνος;…

   Μόλις τον είχαν προσπεράσει. Τα δάκρυα ήταν έτοιμα να ξεχυθούν, για ακόμα μία φορά, στα μάγουλά του. «Βλαμμένε!», άκουσε κάποιον από την παρέα. Εκείνη τη στιγμή, λες και το βαρύ φορτίο που κουβαλούσε τόσα χρόνια έπεσε και τον αποδέσμευσε. Γύρισε πίσω. Ακόμα τον κοιτούσαν. «Έχετε δει τον εαυτό σας στον καθρέφτη;», τους ρώτησε. Εκείνοι τα έχασαν, δεν το περίμεναν, ποτέ δεν τους είχε αντιμετωπίσει έως τώρα σε ό,τι κι αν του είχαν πει. Έκαναν μεταβολή κι έφυγαν χωρίς να πουν κουβέντα.

   Τα νέα διαδόθηκαν αμέσως στο σχολείο και κανείς ποτέ πια δεν τον ξαναπείραξε. Όσο για κείνον, κατάλαβε πως τελικά, όσο οδυνηρό κι αν φαίνεται στην αρχή, πρέπει να αντιμετωπίζουμε τους φόβους μας (κι όχι να το σκάμε από αυτούς). Και να τους τσακίζουμε.

   Δυστυχώς, δεν έχουν όλες οι παρόμοιες ιστορίες καλό τέλος όπως αυτό. Ορισμένα θύματα ψυχολογικής βίας έχουν άσχημη κατάληξη. Κάτι που ξεκίνησε για πλάκα, ενδεχομένως να καταλήξει σε τραγωδία. Θες να φταις εσύ γι’ αυτό;…

 (Δημοσιευμένο στην εφημερίδα Σαμιακόν Βήμα http://samiakonvima.blogspot.gr/ στις 8 Δεκεμβρίου 2014)