Βιβλιοπαρουσίαση

   Η Μάρω Βαμβουνάκη είναι η αγαπημένη μου συγγραφέας. Έχω στην προσωπική μου βιβλιοθήκη όλα της τα βιβλία, εκτός κάποιων ελαχίστων από τα πρώτα της, τα οποία έχουν εξαντληθεί. Δεν βρήκα βιβλίο της, μέχρι τώρα, που να μην μου άρεσε. Δεν τα διαβάζω απλώς, ρουφάω την κάθε της λέξη. Κάποιες φράσεις που μου αρέσουνε πολύ ή που νομίζω πως έχουν κάτι σημαντικό να μου πούνε, τις διαβάζω κατ’ επανάληψη και μετά τις υπογραμμίζω με ένα μολύβι ή στυλό («έχω σημαδέψει τη ζωή των βιβλίων μου», συνηθίζω αστειευόμενη να λέω), ώστε να μπορώ να τις ξαναβρώ εύκολα.

   Είναι η μόνη, πιστεύω, που μπορεί και σκιαγραφεί τόσο τέλεια έναν χαρακτήρα. Είναι ικανή μάλιστα ακόμα και να γράψει ένα ολόκληρο βιβλίο βασισμένο σε ένα μικρούτσικο, τοσοδούλικο, ανεπαίσθητο χαρακτηριστικό της προσωπικότητας ενός ανθρώπου. (Ένα χαρακτηριστικό που ίσως κάποιος να μην του έδινε ποτέ σημασία, αλλά που τελικά όμως, όπως παρατηρούμε, είναι σημαντικότατο για τη ζωή του ήρωα και την εξέλιξη του μυθιστορήματος.) Και είναι φυσικό αφού έχει σπουδάσει και ψυχολογία, οπότε είναι σε θέση να αναλύει με ακρίβεια τους ήρωές της.

   Πόσες φορές δεν έχουμε πει στη ζωή μας «μακάρι να τον/την καταλάβαινα!» για κάποιον άνθρωπο; Πράγματι, δεν είναι κι εύκολο πράγμα να ψυχολογήσεις ή να καταλάβεις κάποιον – ακόμα και τον ίδιο σου τον εαυτό… Τόσο δύσκολο αλλά και ενοχλητικό (η αλήθεια πονάει), που μερικές φορές αντιδρούμε ή παραιτούμαστε και το αποφεύγουμε όπως ο διάολος το λιβάνι. Γι’ αυτό ίσως και οι σχέσεις μας (εργασιακές, φιλικές, πολύ προσωπικές) είναι, πολλές φορές, μπερδεμένες και στα όρια μιας γκρίζας ζώνης.

   Στο βιβλίο της «Ο κύκνος κι αυτός», το πρώτο της μυθιστόρημα το οποίο πρωτοκυκλοφόρησε το 1979 από τις εκδόσεις Φιλιππότη και είναι ένα από τα αγαπημένα μου, ‘’βάζει’’ τη σύζυγο του ήρωα να πει τα εξής λόγια: ‘’Ή αυτός είναι τρελός, ή ο πατέρας σας ήταν σπουδαίος και δεν το ξέραμε’’. Βλέπουμε δηλαδή μια γυναίκα να αμφιβάλλει για το πόσο καλά γνώριζε τον επί πολλά χρόνια άντρα της. Αυτόματα βάζει τον αναγνώστη σε μια κατάσταση να αναρωτιέται πόσους, από τους ανθρώπους της ζωής του και ειδικά τους πιο κοντινούς και σημαντικούς, γνωρίζει πραγματικά. Άλλωστε, αυτή η φράση είναι λίγο -πολύ γνωστή σε όλους μας, αφού αρκετές φορές τη χρησιμοποιήσαμε κι εμείς οι ίδιοι, απλά ίσως δεν της δώσαμε τη σημασία που έπρεπε. Ο  γραπτός λόγος όμως πάντα δίνει άλλη σημασία, άλλη υπόσταση σε κάποια πράγματα.

   Όσοι ‘’βιβλιοφάγοι’’ διαβάζουν δυο και τρεις φορές τα ίδια βιβλία, αναφέρουν πως κάθε φορά βλέπουν και κάτι διαφορετικό που τους τραβάει την προσοχή σε αυτά. Και συμφωνώ απόλυτα μαζί τους. Συχνά πυκνά ανατρέχω στο μυθιστόρημα αυτό και διαβάζω ξανά αποσπάσματά του ή και ολόκληρο – και κάθε φορά με συναρπάζει, παρόλη την απλότητά του.

   Θα μπορούσα να μιλάω επί ώρες για το «Ο κύκνος κι αυτός», γιατί πραγματικά πιστεύω πως είναι ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί, ειδικά από αυτούς που κυνηγούν την αυτογνωσία και που θεωρούν σημαντικό να μπορούν να επικοινωνούν με τους άλλους. Παρόλα αυτά θα σταθώ μόνο στα τελευταία λόγια του οπισθόφυλλου, ώστε να πάρετε μια γεύση:

«Μπορεί να έχεις την ωραιότερη ιδέα της γης. Μια ιδέα παγκόσμια, σωτήρια, να σε καίει και να σε παρασέρνει ψηλά. Και στην προσωπική σου ζωή, ένα μικρό γελοίο εμπόδιο, να σου βάζει τρικλοποδιά και να σ’ εξευτελίζει. Να σε καταδικάζει σε μια καθημερινότητα που όχι μόνο δεν εγκρίνεις μα που περιφρονείς μέχρι θανάτου. Και να τη συνεχίζεις…»

 (Δημοσιευμένο στην εφημερίδα Σαμιακόν Βήμα http://samiakonvima.blogspot.gr/ στις 6 Οκτωβρίου 2014)