Τέσσερις γυναίκες.
Τέσσερις γυναίκες διαφορετικές.
Τέσσερις γυναίκες διαφορετικής ηλικίας,
διαφορετικής κουλτούρας, χαρακτήρα, από διαφορετικές περιοχές, διαφορετικούς
κόσμους. Τις κοίταζε κανείς και καταλάβαινε αμέσως τη διαφορετικότητά τους.
Διαφορετικές ιστορίες ήταν αυτές που
κουβαλούσαν στην πλάτη τους, απόδειξη της ζωής που έζησαν. Ή που δεν έζησαν. Η
κάθε μια με το δικό της ξεχωριστό χρώμα. Η ζωή δεν είναι μόνο άσπρη, ούτε μόνο
μαύρη. Έχει πολλές αποχρώσεις. Αποχρώσεις που δόθηκαν με πινελιές της δικής μας
προτίμησης ή που τις επέλεξαν άλλοι. Έντονες ή θαμπές. Όμορφες ή άσχημες.
Ζωή σαν πίνακας. Χρώμα ανεξίτηλο. Το
αποτέλεσμα σε ακολουθεί παντοτινά. Σε κάθε κίνηση του προσώπου, του σώματος. Σε
κάθε πρόταση, σε κάθε λέξη. Στη σιωπή σου…
Πίνακας που άλλοι καταλαβαίνουν αμέσως, ενώ άλλοι
χρειάζονται περισσή σκέψη και υπομονή. Μα πάνω απ’ όλα χρειάζονται θέληση για
να ασχοληθούν μαζί του – είναι κι αυτοί που νοιάζονται μόνο για τον δικό τους
προσωπικό πίνακα, είναι κι αυτοί που τον πλασάρουν για Βαν Γκογκ κι ας είναι
τερατούργημα… Ενίοτε, μπερδεύει κι εμάς τους ίδιους ο πίνακας της ζωής μας…
Εξαρτάται…
Τέσσερις γυναίκες.
Τέσσερις γυναίκες διαφορετικές.
Βρέθηκαν μαζί, στον ίδιο θάλαμο της κλινικής
και τους ένωσε το ίδιο πράγμα… ο πόνος (της κάθε ασθένειας).
Διαφορετικοί άνθρωποι, αλλά ο ίδιος πόνος,
ενώνονται σε κάθε θάλαμο του νοσοκομείου. Είναι το κοινό τους σημείο, σαν
δρόμοι που ενώνονται στη διασταύρωση. Δεν ξεφεύγει κανείς απ’ αυτόν, όσο και να
το θέλει. Κι εκεί ακριβώς καταλαβαίνει πόσο, στο βάθος, τελικά, μοιάζουμε όλοι.
Είμαστε άνθρωποι…
Από τις τέσσερις, η μία ξεχώριζε σαν μύγα
μες το γάλα.
Γι’ άλλους είναι χαμογελαστή η ζωή και γι’ άλλους
πιο σκληρή – πάει να σου δώσει κάτι και στο παίρνει πίσω, εκεί που δεν το
περιμένεις, εκεί που είπες Δόξα σοι ο Θεός, και σ’ αφήνει ερείπιο να προσπαθείς
να μαζέψεις τα συντρίμμια σου. Σε κοιτάει και γελάει. Αυτή η σκληρότητα αφήνει
το δικό της αποτύπωμα. Σε κάνει και σένα σκληρό, κυνικό. Δεν μπορείς να κάνεις
αλλιώς αν θέλεις να επιβιώσεις, αν θες να αντέξεις μέχρι τέλους. Πρέπει να
αρπάξεις τη ζωή απ’ το μαλλί και να την ταρακουνήσεις, τουλάχιστον να πεις ότι
προσπάθησες.
Έτσι κι εκείνη.
Τραγική η ιστορία της, τραγική φιγούρα μες
τις τόσες που μας περιτριγυρίζουν. Αλλά δεν είχε παράπονο. Εκείνη προσπάθησε,
δεν το έβαλε κάτω. Περιφρονούσε τον πόνο. Λες και δεν την ένοιαζε. Λες και δεν τον
φοβόταν. Αγέρωχη. Δυναμική. Με χίλια μύρια προβλήματα υγείας και να μην το
βάζει κάτω. «Έχω περάσει εγώ…», έλεγε. Να μιλά σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Να
θέλει να φύγει να πάει βόλτα. Να γελά. Θαρρούσες πως παραλογίζεται. Να μιλά, να
μιλά, να μιλά…
…Να μιλά με έναν ασυνήθιστο τρόπο, τόσο
ασυνήθιστο, τόσο μη αποδεκτό μερικές φορές, που οι άλλες γυναίκες συχνά πυκνά
σοκάρονταν.
Να σε κάνει να αναρωτιέσαι τι δεν κατάλαβες
σωστά, τι σου διαφεύγει. Να σε κάνει να αναρωτιέσαι για πράγματα που πίστευες ή
επιθυμούσες. Να τη θαυμάζεις και αμέσως μετά να την αντιπαθείς που τα λέει όλα
χύμα. Να αναρωτιέσαι για το τι θέλει να σου πει τέλος πάντων αυτή η γυναίκα. Να
την παρατηρείς καλά – καλά, απορημένος.
Μέχρι που αρχίζεις να έχεις μια υποψία.
Σημασία έχει να αντέχεις και να προσπαθείς,
γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι πρόκειται να συμβεί. Να συμμερίζεσαι και να λυπάσαι,
γιατί πάλι δεν ξέρεις… πού μπορεί να σε βγάλει.
Προχώρα και χαμογέλα. Και διώξε την πίκρα
γιατί δεν βγάζει πουθενά. Προχώρα και ζήσε… όσο μπορείς…. Γιατί αυτό θα μείνει.
Στο τέλος θα φωνάξεις δυνατά: «Έχω ζήσει»! Ή, με τον χαρακτηριστικό τρόπο της διαφορετικής
αυτής κυρίας Αγγέλας, «Έχω πηδήξει τη ζωή!».
(Δημοσιευμένο στην εφημερίδα Σαμιακόν Βήμα http://samiakonvima.blogspot.gr/ στις 26 Ιανουαρίου 2015)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου