«Σκέφτομαι συνεχώς τις στιγμές που περάσαμε
μαζί και δεν μπορώ ακόμη να καταλάβω τι έχει γίνει. Πώς φτάσαμε ως εδώ; Θέλω να
ξεσπάσω, να κλάψω, αλλά δεν βγαίνει ούτε δάκρυ… Νομίζω πως άδειασα τελείως μέσα
μου, πως έχω μουδιάσει. Ζω; Δεν ξέρω… Είναι σαν να έχω πεθάνει, ή σαν να
παρακολουθώ πράγματα τα οποία συμβαίνουν σε μία άλλη, όχι σε μένα. Πόσο μου
λείπεις! Θα έδινα και τη ζωή μου για να βρεθώ έστω και λίγο κοντά σου. Ήταν
απίστευτο το πόσο όμορφα ένιωθα όταν βρισκόμασταν μαζί. Εσύ με έκανες να νιώθω έτσι.
Εγώ φταίω, δεν έβλεπα καθαρά, έγινα κάποια
άλλη… Αγκιστρώθηκα πάνω σου χωρίς να το καταλάβω. Ήθελα να το ζήσω με όλη τη
δύναμη της ύπαρξής μου. Και τώρα μοιάζω σαν μια ανόητη παιδούλα, χαμένη, λες και
έχασε το δρόμο για το σπίτι. Δεν έχω πού να πάω, πού να ακουμπήσω, να κρατηθώ… Δε
σκέφτομαι καθαρά. Δε σκέφτομαι τίποτα άλλο. Μόνο τι πρέπει να κάνω για να βρεθώ
για λίγο κοντά σου. Πώς να σου αποδείξω το πόσο σε χρειάζομαι; Μου λείπεις… Σ’
αγαπάω...» του έγραψε.
Σε γράμμα, όταν δεν υπήρχαν ακόμη κινητά για
να στείλει μήνυμα, ούτε υπολογιστές για mail. Δίπλωσε τη σελίδα, την κράτησε για λίγο στη θέση της
καρδιάς και μετά την έβαλε σε φάκελο, χρώματος μπεζ. Τον έκλεισε και τον
μύρισε, ήταν από τους αρωματικούς, απ’ αυτούς που στέλνεις μόνο σε ιδιαίτερα
πρόσωπα της ζωής σου. Της άρεσε να γράφει γράμματα, τούτο δω όμως την πόναγε.
Έγραψε τη διεύθυνσή του στη θέση του παραλήπτη κι ύστερα τη δική της στη θέση
του αποστολέα, με καλλιτεχνικά γράμματα, με μεγάλη επιμέλεια, γιατί, μαζί με
τον φάκελο, θα ταξίδευε κι η καρδιά της.
Τον κοίταξε για λίγο, με σκέψεις σκόρπιες.
Αναρωτήθηκε πώς έφτασε σε αυτό το σημείο, να στέλνει γράμμα σε κάποιον, με τον
οποίο πίστευε πως θα περνούσε όλη της την υπόλοιπη ζωή. Μερικές φορές, όταν
αγαπάς πολύ, όταν αγαπάς παράφορα, χάνεσαι. Χάνεις τον εαυτό σου, καταλήγεις να
κρέμεσαι από τον άλλον, τον θεοποιείς. Ζεις για μια του ανάσα, για ένα του
βλέμμα, ένα χάδι από κείνα που μόνο εκείνος ήξερε να χαρίζει, ένα φιλί που ποτέ
κανείς δε σου ’δωσε όμοιο. Μα, αν το παρακάνεις, αν αφεθείς ολοκληρωτικά σε τούτο
τον στρόβιλο, σε τραβά και σε πνίγει στη δίνη του. Σε εξαφανίζει διά παντός.
Υπάρχεις αλλά δεν υπάρχεις.
Σαν φάντασμα. Σαν να έχασες κάποιον δικό
σου. Μπορεί να έχεις πνίξει εσύ πρώτα τον άλλον, αλλά δεν το καταλαβαίνεις, δεν
καταλαβαίνεις πως δεν το αντέχει, πως σε αφήνει για να μη χαθεί κι εκείνος… Κι
έτσι εσύ πενθείς. Κι είναι βαρύς ο πόνος, χαοτική η απώλεια, μεγάλο το κενό. Συνειδητοποιείς
σιγά - σιγά πως δε θα ξανακουμπήσουν αυτά τα χείλη στα δικά σου, δε θα σου
ξαναχαμογελάσουν, δε θα τα ξαναδείς. Αυτά τα μάτια που σε κοιτούσαν με λατρεία,
τώρα λείπουν.
Και τώρα τι; Ένα κενό… Η ζωή σου αδειάζει,
δεν ξέρεις πώς να προχωρήσεις. Με το ζόρι αναπνέεις, με δυσκολία, σαν κάποιος
να σου στερεί το οξυγόνο. Το μυαλό αντιστέκεται, δεν προχωρά, κολλημένο εκεί,
πάνω του, σε αυτόν που δεν μπήκε απλά στη ζωή σου, αλλά υπήρξε η ζωή σου.
Ξυπνάς, κοιμάσαι, περπατάς και το μυαλό σου είναι σε αυτόν. Ανίκανη να σκεφτείς
οτιδήποτε άλλο. Πενθείς, η ψυχή σου αγρίμι, ουρλιάζει να προστατευθεί. Σαν όλα
τα πένθη όπου χάνεις αγαπημένο, αρνείσαι να το δεχτείς.
Λένε πως ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός…
Κι έρχεται κάποτε η στιγμή που ηρεμεί η φουρτούνα της καρδιάς, που αντέχεις να
δεις γύρω σου το κενό χωρίς να καταρρεύσεις, που μαθαίνεις ξανά να προχωράς,
ζορίζεσαι σαν τα παιδάκια στα πρώτα τους βήματα, αλλά προχωράς. Οι αναπνοές
μετρημένες, αλλά αναπνέεις και πάλι. Ίσως κάποτε καταφέρεις να ανακτήσεις το
χαμένο χρόνο. Ίσως, αλλά δεν το πιστεύεις κατά βάθος. Γιατί ξέρεις πως τέτοιες
αγάπες, τόσο δυνατές, τόσο παράφορες, με τέτοιο δέσιμο αλλά και δόσιμο, δεν
παρουσιάζονται συχνά. Είναι μοναδικές. Κι είσαι τυχερός αν καταφέρεις να τις
ζήσεις έστω και μια φορά στη ζωή σου.
Κοίταξε τον φάκελο για μία ακόμη φορά, τώρα
τα μάτια της ήταν θολά απ’ τα δάκρυα, κι ύστερα τον φύλαξε στην πιο κρυφή γωνιά
του γραφείου. Τον φύλαξε, με αγάπη…
(Δημοσιευμένο στην εφημερίδα Σαμιακόν Βήμα http://samiakonvima.blogspot.gr/ στις 17 Φεβρουαρίου 2014)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου