Με μικρά, αργά βήματα έφτασε κάποια στιγμή
στην πόρτα. Ακούμπησε τη μαγκουρίτσα του πάνω στον τοίχο. Κοίταξε προσεκτικά την
αρμαθιά κλειδιών που κουβαλούσε πάντα πάνω του κι έψαξε για το κλειδί της
εξώπορτας. Το έβαλε στην κλειδαριά κι άνοιξε.
Αυτή ήταν η καθημερινή ώρα επιστροφής του
στο σπίτι. Κάθε πρωί πήγαινε μια βόλτα ως το καφενείο, να πιει το καφεδάκι του
και να ανταλλάξει δυο κουβέντες με τους παλιούς του φίλους. Στην επιστροφή
αγόραζε το ψωμάκι της ημέρας, την εφημερίδα του, κι έπαιρνε το δρόμο για το
σπίτι. Πόσα χρόνια η ίδια διαδρομή κι οι ίδιες κινήσεις - σαν τελετουργικό που τηρείται αυστηρά στα ίδια
πλαίσια!
Σήμερα όμως ήταν διαφορετικά. Η μέρα ήταν
διαφορετική, δεν ήταν σαν όλες τις άλλες. Σαν σήμερα, πριν 50 χρόνια,
παντρεύτηκε τη γυναίκα που αγαπούσε, τη γυναίκα με την οποία επιθυμούσε να
περάσει όλη του τη ζωή μαζί. Σαν σήμερα, εκεί, μέσα στην στολισμένη λουλούδια εκκλησία,
μπροστά στο ιερό, με μάρτυρες το Θεό, τον ιερωμένο και τους καλεσμένους,
δόθηκαν οι αιώνιοι όρκοι αγάπης, πίστης και αφοσίωσης. Για πάντα μαζί στις
χαρές και τις λύπες, για πάντα μαζί στα εύκολα αλλά και τα δύσκολα της ζωής.
Ξέρανε. Ο δρόμος τους δε θα ήταν πάντα
στρωμένος με ροδοπέταλα, αλλά οι δυο τους ήταν αποφασισμένοι να τον διαβούν μαζί,
όπως και να ‘χε. Τόσο μεγάλη ήταν η αγάπη τους. Τόσο αληθινή. Και πράγματι, σε
όλα αυτά τα χρόνια, τους έτυχαν διάφορα εμπόδια. Μα εκείνοι πιασμένοι χέρι -
χέρι, με ελπίδα κι αποφασιστικότητα, με το πρόσωπο ψηλά, ακόμη κι αν πονούσαν,
τα ξεπερνούσανε. Όσο μεγάλες κι αν ήταν οι πληγές που τους αφήνανε.
Σήκωσε το χέρι του και σκούπισε ένα δάκρυ.
Δεν ήθελε, για κανένα λόγο, να τον δει η γυναίκα του τόσο συγκινημένο. Δεν τον
είδε στα πολύ δύσκολα, δεν έπρεπε ούτε τώρα. Ήταν άλλωστε μια μέρα χαράς. Πενήντα
ολόκληρα χρόνια, λοιπόν! Μισός αιώνας! Μερικές φορές του φαινόταν πως δεν είχαν
περάσει ούτε πέντε. Μόνο όταν έβλεπε τα σημάδια του χρόνου πάνω τους
καταλάβαινε πως τα είχε μετρήσει σωστά.
Χαμογέλασε. Και τώρα, λοιπόν, ακόμα και μετά
από 50 χρόνια γάμου, ήταν αγαπημένοι όπως πρώτα. Η αγάπη, ο σεβασμός, η εκτίμηση,
τίποτα δεν αλλοιώθηκε στο πέρασμα του χρόνου. Ένα χάδι, μια αγκαλιά, ένα
χαμόγελο, ένα στοργικό βλέμμα, ένας καλός λόγος. Μπορεί να ζητήσει κάτι
παραπάνω ο άνθρωπος από τούτη τη ζωή; Χρειάζεται τάχα τίποτα παραπάνω;
Ακίνητος έτσι μπροστά στην πόρτα και
θωρώντας προς τα μέσα, αλλά χωρίς να βλέπει πραγματικά μπροστά, περνάει από τα
μάτια του η ζωή τους. Σημαντικές στιγμές, που τους έδωσαν χαρά ή τους πότισαν
φαρμάκι. Αλλά και καθημερινές στιγμές, που συνήθως δεν τους δίνεις σημασία αλλά
που μοιάζουν πολλές φορές να είναι οι ομορφότερες. Όχι, για τίποτα δεν
μετάνιωσε τόσα χρόνια. Κι αν του δινόταν η ευκαιρία όλα θα τα ξανάκανε ίδια.
Πρώτο και καλύτερο θα διάλεγε πάλι την ίδια σύντροφο. Τη γυναίκα της ζωής του.
Ναι, σήμερα ήταν μια διαφορετική ημέρα.
Ντύθηκε με πιο καλά ρούχα και
σιγοσφύριζε χαρούμενος όλο το πρωί. Στο καφενείο κέρασε τα καφεδάκια.
Στην επιστροφή του σταμάτησε στην εκκλησία, σ’ εκείνη την ίδια που ένωσαν τις
μοίρες τους για πάντα. Άναψε ένα κεράκι κι ευχαρίστησε το Θεό με ευγνωμοσύνη.
Φτάνοντας σπίτι έκοψε το πιο όμορφο λουλούδι του κήπου τους.
Και να, τώρα που μπαίνει μέσα, τη βλέπει να
τον περιμένει στην κουζίνα, χαμογελαστή και με ανοιχτή αγκαλιά. Το τραπέζι
είναι έτοιμο. Στρωμένο το καλό τραπεζομάντηλο, πάνω του το καλό σερβίτσιο. Το
αγαπημένο του φαγητό έχει μοσχοβολήσει όλο το σπίτι. Δυο ποτήρια κρασί. Και το
λουλούδι που έκοψε για κείνη…
(Δημοσιευμένο στην εφημερίδα Σαμιακόν Βήμα http://samiakonvima.blogspot.gr/ στις 30 Ιουνίου 2014)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου