Όσο υπάρχουν άνθρωποι...

Εάν έπρεπε να δώσω τίτλο στη χθεσινή ημέρα, αυτός θα ήταν "Όσο υπάρχουν άνθρωποι"...
Χθες το πρωί μου τηλεφώνησε μία ηλικιωμένη κυρία. Είχε διαβάσει τη στήλη μου στην εφημερίδα (τίτλος: Χείρα Βοηθείας) και μου είπε, με δάκρυα στα μάτια, ότι συμπονεί όλους αυτούς τους ανθρώπους που δυστυχώς τα έφερε έτσι η ζωή να αγωνιούν ακόμα και για ένα πιάτο φαί. Ξέρει από πείνα, μου είπε. Όταν ήταν μικρή, ξάπλωνε μπρούμυτα στο πάτωμα και πίεζε το στομάχι της κάτω, επειδή πονούσε από την πείνα...
Με ρώτησε τι μπορούσε να κάνει και της απάντησα ότι δυστυχώς δεν γνωρίζω όλους αυτούς που έμειναν ξεκρέμαστοι από το κλείσιμο (λόγω διακοπών...) του κοινωνικού παντοπωλείου. Ε, τότε, ας βοηθήσουμε τουλάχιστον αυτήν την κυρία με το παιδάκι, που ανέφερες στο δημοσίευμα.
Με μια μικρή σύνταξη κι άνεργο το γιο της... Χωρίς να της περισσεύουν... Ετοίμασε μια τσαντούλα τρόφιμα και σε ένα τέταρτο με ξαναπήρε τηλέφωνο να πάω να τα πάρω και να τα παραδώσω. Όπως και έγινε. Η ηλικιωμένη κυρία (δεν ήθελε να αποκαλύψω το όνομά της) κρατούσε την τσάντα σαν πολύτιμο θησαυρό. Κι αναρωτήθηκα εκείνη την ώρα, αν αναγνωρίζουμε όλοι την πραγματική αξία και του πιο μικρού πράγματος...
Όσον αφορά το δημοσίευμα... ελπίζω να "ακούσει" και η Μητρόπολη αλλά και ο Δήμος...