Όσο καλή διάθεση κι αν έχει κανείς, όταν
ξεκινούν οι ειδήσεις, τη χάνει. Για κείνην, είναι ο εφιάλτης της. Ένας εφιάλτης
που όλο τον διώχνει κι όλο επανεμφανίζεται. Με ένα κλικ του τηλεκοντρόλ. Όσο κι
αν θέλει να παρακολουθήσει τα γεγονότα που συμβαίνουν στη χώρα της, αλλά κι έξω
από αυτή, μέσα σε λίγα λεπτά την πιάνει μια αφόρητη θλίψη που αγγίζει τα όρια
της κατάθλιψης. Το μόνο που επιθυμεί από κει και πέρα, είναι να κλείσει την
τηλεόραση κι ακόμα – ακόμα να ¨κλείσει¨ και το μυαλό της, που ανυπάκουα
συνεχίζει να επεξεργάζεται αυτά που είδε.
Δεν είναι μόνο που όλα πάνε κατά διαόλου,
ειδικά όσον αφορά τα οικονομικά τους θέματα - τα οποία προοιωνίζουν ένα πολύ
αβέβαιο και σκληρό μέλλον, κάνοντας τη ραχοκοκαλιά της να ριγεί από τρόμο. Δεν
είναι, ακόμα, που βλέπει της πολιτικούς να την εμπαίζουν και να πετάνε ατάκες
που δεν θα της έλεγε ούτε ένα πεντάχρονο παιδάκι. Δεν είναι επίσης που βλέπει
πως τίποτα δε λειτουργεί σωστά, σε σημείο που και να ήθελε κάποιος να το
πετύχει αυτό, δεν θα μπορούσε.
Είναι και όλα αυτά τα θλιβερά που συμβαίνουν
γύρω της, ειδικά από ανθρώπινο χέρι, αλλά και όχι μόνο. Ναι, δυστυχώς, γίνονται
σεισμοί, καταποντισμοί, ατυχήματα, περιπτώσεις που δύσκολα προβλέπει κανείς και
με αγωνία μετά περιμένει να ακούσει για τους διασωθέντες, και να αναστενάξει με
ανακούφιση αν όλα πήγαν καλά και δεν θρηνήσανε θύματα. Ή, να παρακαλέσει από
μέσα της «Θεέ μου, όχι άλλο τέτοιο κακό» όταν υπάρχουν θύματα, κι ειδικά όταν
ακούει τις λεπτομέρειες της ζωής τους, που τότε τα θύματα δεν είναι πια αριθμοί
αλλά γίνονται πρόσωπα, ενίοτε και με ονοματεπώνυμα, όταν τα αναφέρουν. Και τότε
δεν ξεφεύγει, την ρίχνει ακόμα πιο βαριά το κακό μαντάτο.
Εκτός
όμως από αυτές τις περιπτώσεις, υπάρχουν κι άλλες που ίσως και να μπορούσαν να
προβλεφθούν, παιδιά που δολοφονούνται -ακόμα και από τους ίδιους τους γονείς
τους-, ενήλικες που σκοτώνονται μεταξύ τους σε καυγάδες ή ληστείες ή ερωτικά
πάθη, παιδιά που μπαίνουν με θολωμένο μάτι στα σχολεία και πυροβολούν
αδιακρίτως, αυτοκτονίες, και τόσα άλλα που της φέρνουν θλίψη και μια βαρύτατη
αγωνία για το μέλλον του κόσμου όλου.
Τα δελτία ειδήσεων έχουν γεμίσει πια από τέτοιου
είδους γεγονότα. Σε καθημερινή βάση. Μακάβριες, θλιβερές, ανατριχιαστικές,
αποτροπιαστικές ειδήσεις.
Πράγματι, το μόνο που επιθυμεί από κει και
πέρα, είναι να κλείσει την τηλεόραση κι ακόμα – ακόμα να ¨κλείσει¨ και το μυαλό
της, που ανυπάκουα συνεχίζει να επεξεργάζεται αυτά που μόλις είδε. Κλείνει τα
μάτια και τρίβει το κεφάλι της που πάει να σπάσει απ’ τον πονοκέφαλο.
Θυμάται τα κινούμενα σχέδια που βλέπει με το
γιο της τα μεσημέρια. Όλους αυτούς τους καλούς σούπερ ήρωες σαν τον σούπερμαν,
που παλεύουν για το καλό της ανθρωπότητας. Που κατατροπώνουν τους κακούς και
σώνουν τους καλούς, ακόμα και την τελευταία στιγμή. Γιατί δεν θα είχε νόημα αν
το τέλος δεν ήταν καλό. Κι έτσι όπως δεν της έμεινε πια καμία εμπιστοσύνη στο
ανθρώπινο χέρι και την ανθρώπινη βούληση, αφήνεται να ελπίζει στο χέρι ενός
σούπερ ήρωα. Παρόλο που κατά βάθος γνωρίζει ότι είναι ανέφικτο, βρίσκει
παρηγοριά σ’ αυτή τη σκέψη.
«Φαντάσου, σκέφτεται, να μπορούσε αυτό να
γίνει πραγματικότητα». Κι όπως είναι κι άνθρωπος πονόψυχος, της καλοσύνης και
της προσφοράς, σκέφτεται και το άλλο. «Φαντάσου, να μπορούσα εγώ να γίνω μια
σύγχρονη σούπερ γούμαν. Να έχω σούπερ όραση και ακοή, να ακούω και να βλέπω τα
πάντα. Να τρέχω σαν σίφουνας μόλις ακούω τη λέξη βοήθεια, να προβλέπω άσχημα
συμβάντα και να τα προλαμβάνω, να σώνω τον κόσμο (ακόμα κι αυτούς που δε θέλουν
να σωθούν, αλλά που έτσι πρέπει). Φαντάσου πόσο όμορφος θα ήταν ο κόσμος μας,
αν υπήρχε κάποιος να τον προσέξει. Φαντάσου…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου