Χείρα Βοηθείας

   Συνήθως προσπαθώ να μην αρθρογραφώ, αλλά να περιορίζομαι σε ένα είδος πιο λογοτεχνικό. Κάποιες φορές όμως δεν μπορώ να παραβλέψω ό,τι συμβαίνει γύρω μου.

   Τις προάλλες συνάντησα μία άνεργη μητέρα, χωρισμένη, που με απόγνωση μου εκμυστηρεύθηκε πως έστειλε το κοριτσάκι της νηστικό στο σχολείο…

   Το Κοινωνικό Παντοπωλείο της Μητρόπολης, και αυτό το χειμώνα, προσέφερε χείρα βοηθείας στους απόρους του νησιού μας. Άνθρωποι που σε άλλη περίπτωση δεν θα είχαν ίσως ούτε ένα πιάτο φαγητό, βρήκαν καταφύγιο στην αγκαλιά της Εκκλησίας μας.

   Από την άλλη, άνθρωποι με διάθεση προσφοράς, κι ας μην τους περισσεύουν στη δύσκολη αυτή εποχή που ζούμε, βοήθησαν να στηριχτεί αυτό το εγχείρημα, προσφέροντας ρούχα, τρόφιμα και διάφορα άλλα είδη που μπορεί να χρειαστεί ένα σπιτικό.

   Θα λέγαμε πως, και αυτός ο χειμώνας, απέδειξε πως όταν υπάρχει η θέληση αλλά κι όταν η κοινωνία μας έχει συνοχή, μπορούν να γίνουν πολλά όμορφα πράγματα. Αξιέπαινοι λοιπόν και οι ευαισθητοποιημένοι πολίτες αλλά και η εκκλησία μας που φροντίζει να είναι δίπλα στο ποίμνιό της.

   Όλα θα ήταν ωραία και καλά, ή τουλάχιστον υποφερτά, δεδομένου του θέματός μας, αν δεν έκλεινε το Κοινωνικό Παντοπωλείο κάθε καλοκαίρι για τρεις περίπου μήνες. Τρεις μήνες που, οι άνθρωποι που χρήζουν βοηθείας, μένουν ξεκρέμαστοι. Με την καθημερινή αγωνία αν το μεσημέρι θα έχουν ή όχι ένα πιάτο φαί στο τραπέζι τους, αν θα έχουν να ταΐσουν τα παιδιά τους… Γιατί, καλώς ή κακώς, χρειάζονται τροφή ΚΑΙ τα καλοκαίρια. Όπως όλοι μας.

   Γνωρίζω πως οι λειτουργικές δυσκολίες είναι πολλές και πως αυξάνονται κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Γνωρίζω όμως επίσης και πως η ίδια η Εκκλησία κηρύσσει πως πρέπει η φιλευσπλαχνία μας να μην περιορίζεται μόνο κατά τη διάρκεια των εορτών. Με αυτή τη λογική, κάνω έκκληση να μην σταματήσει το φιλεύσπλαχνο έργο της και να συνεχίσει να δίνει ανάσες ζωής σε αυτούς τους πονεμένους και ταλαιπωρημένους ανθρώπους.

   Δεν γνωρίζω αν χρειάζεται τη βοήθεια εθελοντών (άλλωστε η διανομή γινόταν μία φορά την εβδομάδα), ή ακόμα και τη βοήθεια του Δήμου, είμαι όμως σίγουρη πως αν μπει το θέμα στο τραπέζι, αν ζητηθεί κάποια βοήθεια, θα βρεθεί η λύση.

   Επιπροσθέτως, μιας και – ήθελε δεν ήθελε – ανέφερα το Δήμο, και μιας και το Κοινωνικό Παντοπωλείο δεν το θεωρώ οριστική λύση για τη διαβίωση αυτών των ανθρώπων, έρχομαι και με μία άλλη πρόταση.

   Διαβάζω σε δημοσίευμα (Το Ποντίκι) ότι ο Δήμος Νεάπολης – Συκεών Θεσσαλονίκης, στο πλαίσιο των Κοινωνικών Δομών Άμεσης Αντιμετώπισης της Φτώχειας, έχει δημιουργήσει τρεις δημοτικούς λαχανόκηπους, τους οποίους έχει μοιράσει ανά 50 τ.μ. σε 100 καλλιεργητές και μάλιστα, σύμφωνα με τους όρους χρήσης, το 10% της παραγωγής του καθενός δίδεται στο Κοινωνικό Παντοπωλείο.

   Δικαίωμα συμμετοχής στους δημοτικούς λαχανόκηπους έχουν άτομα που ανήκουν σε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, όπως είναι οι άνεργοι, οι ανασφάλιστοι και οι δημότες με χαμηλά εισοδήματα.

   Στα κηπάρια ακολουθούνται βιολογικές μέθοδοι, δεν επιτρέπεται η πώληση των αγαθών σε τρίτους, ενώ στους λαχανόκηπους, οι Δήμοι αναλαμβάνουν την παροχή νερού για δωρεάν άρδευση, την εγκατάσταση τουαλέτας με παροχή πόσιμου νερού, την προσφορά σπόρων και εργαλείων, την περίφραξη και φύλαξη του χώρου, την καθημερινή υποστήριξη γεωπόνου.

   Μάλιστα, όπως αναφέρει το δημοσίευμα, βραβεύτηκε ένας από τους καλλιεργητές διότι έβγαλε 400 κιλά ντομάτες από τον κήπο 50 τετραγωνικών (!) κι έτσι, απλόχερα, αύξησε την προσφορά του στο Κοινωνικό Παντοπωλείο στο 20%!

   Θα μπορούσε να δημιουργηθεί κι εδώ δημοτικός λαχανόκηπος ώστε να βοηθηθούν αυτοί οι άνθρωποι, και μάλιστα να μπορούν με αξιοπρέπεια να κερδίζουν μόνοι τους τα προς το ζην, χωρίς να υποχρεούνται σε μερικές των περιπτώσεων να ζητιανεύουν το δικαίωμα στη ζωή. Χώροι υπάρχουν, γεωπόνοι υπάρχουν, νερό υπάρχει, σπόροι υπάρχουν. Θέληση, από μεριάς του Δήμου, υπάρχει;

 (Δημοσιευμένο στην εφημερίδα Σαμιακόν Βήμα)