Στιγμές περηφάνιας

   Πάνω και δεξιά από το γραφείο της βρίσκεται ένα μεγάλο ράφι, γεμάτο βραβεία. Βραβεία διαφόρων ειδών, άλλα μεγάλα, άλλα μικρά, άλλα χρυσά κι άλλα ασημένια, κούπες, μετάλλια και κάνα δυο αναμνηστικά. Λίγο παρακάτω, ένα δεύτερο ράφι με ένα ντοσιέ τοποθετημένο όρθιο κι ανοιχτό.

   Νιώθει πολύ περήφανη κάθε φορά που το βλέμμα της πέφτει στα δύο αυτά ράφια. Τα μετάλλια είναι δικά της. Τα κέρδισε με τον ιδρώτα και τους κόπους της, συμμετέχοντας σε αγώνες. Στο ντοσιέ βρίσκονται αποκόμματα εφημερίδων που αναφέρονται σε κείνη, με θαυμασμό για τα επιτεύγματά της.

   Απορεί, πώς τελικά ασχολήθηκε τόσο με τον αθλητισμό. Απλά θυμάται πόσο της άρεσε όταν ήταν παιδί. Ποτέ της δεν πίστευε πως θα ‘βλεπε μια μέρα το όνομά της φαρδύ πλατύ να συνοδεύει ένα άρθρο. Ποτέ. Κι όμως…

   Καμιά φορά σκέφτεται πως οι πιο βαθιές μας επιθυμίες φουντώνουν, μας πνίγουν και βγαίνουν στην επιφάνεια, ζητώντας δικαίωση. Ζητώντας μια θέση στον ήλιο. Μια θέση στη ζωή μας. Άλλοτε πάλι αναρωτιέται για το ρόλο της μοίρας, αυτής της περίεργης δύναμης που μας αναστατώνει με τις αποφάσεις της και τις σκανταλιάρικες διαθέσεις της. Κι άλλες φορές, της έρχεται στο νου αυτό που διάβασε σε ένα βιβλίο του Paulo Coelho και που της άρεσε πολύ: όταν θέλεις κάτι πολύ, πραγματικά πολύ, τότε όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις, για να γίνει η επιθυμία σου πραγματικότητα.

   Στη δική της περίπτωση, δεν έχει αποφασίσει ακόμα τι συνέβη. Ήταν το σύμπαν; Ήταν η μοίρα; Ήταν η επιθυμία που της έδωσε ώθηση; Ή μήπως η απελπισία, στην οποία βρισκόταν εκείνο τον καιρό, που της έδωσε δύναμη να κάνει ένα τέτοιο βήμα;

   Ένιωθε, τότε, σαν να κολυμπά σε βαθιά νερά, να παθαίνει κράμπα και να βουλιάζει. Όλο και πιο πολύ. Είχε φτάσει πάτο. Αλλά ακόμα κι ο πάτος είναι χρήσιμος τελικά. Λύγισε τα πόδια κι έσπρωξε. Με δύναμη. Κι έτσι ανέβηκε, πιο ψηλά στην επιφάνεια της θάλασσας που γύρευε να την πνίξει. Γι’ αυτήν την πρώτη ανάσα που πήρε τότε, άξιζε η περιπέτειά της κι η αγωνία της.

   Αργότερα, διαβάζοντας το βιβλίο ενός γνωστού ψυχολόγου, το μυαλό της έκανε τους απαραίτητους συνειρμούς. Ο ψυχολόγος αναφερόταν στο πηγάδι που πέφτουν οι γυναίκες και βυθίζονται, ώσπου να πιάσουν πάτο, στις δύσκολες στιγμές τους. Κάπως έτσι κι εκείνη. Κι όταν το ακούς από έναν ψυχολόγο, όταν μαθαίνεις πως δεν είσαι η μόνη που νιώθει έτσι, αναθαρρεύεις και προχωράς, αντιμετωπίζοντας τα πράγματα με άλλο μάτι.

   Από τότε, πάντως, εκτίμησε την απελπισία. Είναι απίστευτο το τι μπορεί να κατορθώσει ένας απελπισμένος άνθρωπος. Ξεπερνά τον εαυτό του. ‘’Ζωγραφίζει’’…

   Στο δικό της καμβά λοιπόν της ζωής, σε πρώτο φόντο, οι επιτυχίες της. Και είναι πολύ περήφανη. Σκέφτεται, όπως της αρέσει να σκέφτεται με τις ώρες, πως κατόρθωσε κι εκείνη να κάνει κάτι αξιόλογο στη ζωή της και καμαρώνει.

   Κοιτάζει τα μετάλλια ένα – ένα. Τα αγγίζει σαν να θέλει να βεβαιωθεί πως υπάρχουν, πως δεν είναι αποκύημα της φαντασίας της. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, μοιάζει με ψυχοθεραπεία. Τυχαία το ανακάλυψε (όπως τυχαία ανακαλύπτουμε τα σπουδαιότερα στη ζωή μας) κι έκτοτε συνηθίζει να καταφεύγει στη γωνιά αυτή του γραφείου της, κάθε φορά που όλα της πάνε στραβά, κάθε φορά που βρίσκεται σε αδιέξοδο, που είναι απογοητευμένη (όχι μόνο με τους άλλους, αλλά κυρίως με τον ίδιο της τον εαυτό), όταν η αυτοπεποίθησή της στερεύει, σαν γυρνούν οι ανασφάλειές της δριμύτερες να την ταρακουνήσουν για άλλη μια φορά, τότε, σαν μηχανισμός άμυνας, ασυναίσθητα, καταφεύγει εκεί.

   Απ’ αυτά αντλεί δύναμη και ζεστασιά, νιώθει πως ακούει λόγια γλυκά, παρηγοριάς, όπως δεν τόλμησε κανείς να της πει, κανείς να της ψιθυρίσει. Και ξαναστέκεται πάλι στα πόδια της, παίρνει ανάσα και νιώθει έτοιμη να συνεχίσει σ’ αυτή τη «μετ’ εμποδίων» ζωή.

 
(Δημοσιευμένο στην εφημερίδα Σαμιακόν Βήμα samiakonvima.blogspot.gr/ )