Η ζωή δεν είναι

 

  

   Καθόταν σε ένα γωνιακό τραπεζάκι, στο βάθος της καφετέριας κι έπινε ήρεμη το τσάι της. Κάθε τόσο κοιτούσε έξω στο δρόμο, από τη μεγάλη τζαμαρία, τους περαστικούς και τα διερχόμενα αυτοκίνητα. Ποιος ξέρει τι σκεφτόταν μία ώρα τώρα, εκεί, παραδομένη στις σκέψεις της… Το προσωπικό της έριχνε κλεφτές ματιές κάθε τόσο, όχι μόνο για την περίπτωση που τους χρειαστεί, αλλά και γιατί τους είχε κάνει εντύπωση η μοναξιά της.

   Η μέρα καλοκαιρινή προμήνυε υψηλές θερμοκρασίες. Ο περισσότερος κόσμος βρισκόταν στη δουλειά του και λίγοι οι τυχεροί που απολάμβαναν τον πρωινό τους καφέ στις καφετέριες της πλατείας.

   Μια ομάδα νεαρών παιδιών μπήκε μέσα. Κάθισαν σε ένα μεγάλο τραπέζι, δίπλα από τη μοναχική γυναίκα. Παρήγγειλαν τους καφέδες τους κι άρχισαν να συζητάνε, αρκετά ηχηρά, και να γελάνε. Ήτανε τελειόφοιτοι, είχανε μόλις γράψει το τελευταίο μάθημα των εξετάσεων, είχε φύγει ένα βάρος από πάνω τους και τώρα έκαναν σχέδια για το μέλλον. Η ζωή φαινόταν να απλώνεται στα πόδια τους -χρυσαφένια, σύμφωνα με το πώς την αντιλαμβάνονταν.

   «Τέλος το διάβασμα!», είπε ένας. «Από δω και πέρα απολαμβάνουμε. Αραλίκι στο Πανεπιστήμιο, ελληνικό ή ξένο, κάααποια στιγμή το πτυχίο, και μετά βλέπουμε».

   Κι εκείνη σκέφτηκε: «Η ζωή δεν στα δίνει όλα στο πιάτο. Πρέπει να κοπιάσεις. Κάποιοι άνθρωποι γεννήθηκαν τυχεροί, χωρίς πολλές δυσκολίες στο διάβα τους, αλλά αυτοί είναι ελάχιστοι. Αν περιμένει κανείς ότι θα είναι από αυτούς τους τυχερούς κι έτσι πράττει αναλόγως, πολύ πιθανό να σπάσει τα μούτρα του. Χρειάζεται πολύ ίδρο η επιβίωση. Προσπάθεια καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής».

   Κάποιος, επίσης δεκαοχτάχρονος, απάντησε: «Βλέπουμε, βλέπουμε. Εγώ, φίλε μου, αν δεν βρω τη δουλειά που θέλω, δεν δουλεύω. Τέρμα οι συμβιβασμοί».

   Κι εκείνη σκέφτηκε: «Η ζωή δεν είναι αυτή που φαίνεται, ενίοτε σε ξεγελά και συχνά γελά εις βάρος σου». Και χαμογέλασε με πικρία, γιατί ήξερε πως ο πατέρας του συγκεκριμένου εργαζόταν δεκαπέντε ώρες τη μέρα για να φροντίσει την οικογένειά του…

   Κάποιος άλλος είπε: «Καθίστε να περάσουμε πρώτα!».

   Κι εκείνη σκέφτηκε: «Η ζωή δεν είναι στρωτή, σου βάζει τρικλοποδιές. Εκεί που νομίζεις πως όλα πάνε καλά, πως είσαι ευτυχισμένος, πως πλησιάζεις το στόχο σου, εκεί σου δίνει μία και σε ρίχνει κάτω. Το αν θα σε καταβάλει η απογοήτευση και η αποτυχία, αν θα ξανασηκωθείς ή αν θα μείνεις κάτω χωρίς να προσπαθήσεις ξανά, είναι στο δικό σου χέρι. Δική σου η επιλογή».

   Ακούστηκε και κάποιος να λέει: «Α ρε μάγκες! Από δω και πέρα είναι η ζωή! Ε ρε γλέντια!».

   Κι εκείνη σκέφτηκε: «Η ζωή δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα. Θα πονέσεις πολλές φορές, θα κλάψεις πολλές φορές – για διάφορους λόγους. Θα χάσεις αγαπημένους ανθρώπους, θα αρρωστήσουν βαριά άλλοι. Και μέσα στη θλίψη σου θα αναρωτιέσαι για το λεπτό νήμα της ζωής, για τη δικαιοσύνη, την εντιμότητα κι άλλες τέτοιες έννοιες. Αν είσαι έξυπνος, θα εκτιμήσεις και θα εκμεταλλευτείς το κάθε λεπτό της ζωής σου, γιατί θα καταλάβεις πως το να βρίσκεσαι σε αυτή είναι θείο δώρο. Θα εκτιμήσεις το κάθε λεπτό που περνάς με τους αγαπημένους σου. Αν είσαι έξυπνος, θα μάθεις να σέβεσαι τους άλλους, ακόμα και την πιο περίεργη ιδιαιτερότητά τους. Η ζωή σίγουρα δεν είναι μεγάλη για να την αναλώσεις σε άχρηστες καταστάσεις».

   Ένα αδύνατο παλικάρι είπε: «Εγώ πάλι νομίζω πως τώρα αρχίζουν τα δύσκολα, κι αυτό με φοβίζει…».

   Κι εκείνη σκέφτηκε: «Η ζωή δεν είναι τέλεια, η ζωή δεν είναι εύκολη. Όμως αξίζει τον κόπο να χωθείς σ’ αυτήν με πάθος και με πείσμα, να την εξερευνήσεις, να την μάθεις, να προσπαθήσεις για αυτά που θες κι αυτά που πιστεύεις, να την κατακτήσεις εντέλει. Ο τολμών νικά. Και επιβραβεύεται».

   Κι αποχώρησε. Απαρατήρητη… 

 (Δημοσιευμένο στην εφημερίδα Σαμιακόν Βήμα samiakonvima.blogspot.gr/ )