Ο διάβολος

   Η κατάσταση στην Ελλάδα είναι -αλλά και προβλέπεται για πολύ καιρό ακόμα- κάτι παραπάνω από ζοφερή. Το βάρος των μνημονίων έχει γονατίσει τις περισσότερες οικογένειες. Άνθρωποι άνεργοι ή με ένα πετσοκομμένο μισθό (που έχει κατέβει σχεδόν στο μισό του παλαιού μισθού τους), προσπαθούν να τα φέρουν βόλτα στην καθημερινότητά τους και να ταΐσουν την οικογένειά τους.

   Καθημερινός προβληματισμός το πιάτο που θα μπει στο τραπέζι το μεσημέρι. Το αν θα είναι γεμάτο, πόσο γεμάτο αλλά και τι ποιότητας θα είναι το φαγητό, πονοκεφαλιάζει χιλιάδες οικογένειες πια, ειδικά αυτές που αποτελούνται από πολλά μέλη. Και μιλάμε για το αυτονόητο, όλοι δικαιούνται ένα πιάτο φαί. Παρόλα αυτά, υπάρχουν κάποιοι, ειδικά στις μεγαλουπόλεις, που αυτό το ευλογημένο πιάτο θα το ανασύρουν από τον κάδο σκουπιδιών…

   Γονείς που θυσιάζοντας τον εαυτό τους, προσπαθούν να προσφέρουν ό,τι μπορούν για να στηρίξουν τα παιδιά τους. Είτε είναι συνταξιούχοι που συμβάλλουν οικονομικά στην οικογένεια των παιδιών τους, είτε μισθωτοί που προσπαθούν να τα βοηθήσουν όσο σπουδάζουν, ελπίζοντας όλοι ότι οι περισσότερες γνώσεις θα φέρουν και μια καλή δουλειά. Γονείς λοιπόν που στερούνται τη βόλτα τους, τον καφέ τους, ένα ρούχο, για να δουν τα παιδιά τους όπως επιθυμούν. Αν είναι τυχερά…

   Η ελπίδα που αργοσβήνει, μιας και δεν φαίνεται φως στον ορίζοντα. Το ένα μνημόνιο δυστυχώς ακολουθεί το άλλο. Ακόμα κι όσοι εργάζονται, βλέπουν τα χρήματά τους να εξαφανίζονται στο λεπτό, να εξανεμίζονται, πληρώνοντας συνεχώς λογαριασμούς και φόρους, τόσους όσους δεν είχαμε ούτε τις καλές εποχές. Πού θα πάει αυτό;…

   Μέσα σε όλα αυτά, τα οποία ήδη μας ταλανίζουν χρόνια, έσκασε σαν βόμβα (τυχαία ή όχι) και η μεταναστευτική/προσφυγική κρίση. Πολλοί αναρωτήθηκαν προβληματισμένοι, ή φώναξαν θυμωμένοι, «καλά, εδώ δεν μας φτάνουν να ζήσουμε εμείς, θα βοηθήσουμε και τους πρόσφυγες;». Παρόλα αυτά, όταν βλέπεις μπροστά στα μάτια σου την πλήρη εξαθλίωση, το θάνατο, το δάκρυ στα μάτια των παιδιών, το τόσο μεγάλο κύμα των κατατρεγμένων, δεν μπορείς παρά να ευαισθητοποιηθείς. Έτσι, η Ελλάδα σύσσωμη αυτοοργανώθηκε, άδειασε τις ντουλάπες της από τα περιττά ρούχα, έδωσε από ένα πακέτο μακαρόνια, μοίρασε από ένα καρβέλι ψωμί. Το ίδιο όμως συνέβη και στις ξένες χώρες, με τους ξένους που στάθηκαν στο πλευρό μας από την αρχή και οφείλουμε να τους ευχαριστήσουμε γι’ αυτό. Ό,τι δεν έκαναν οι κυβερνήσεις το κατάφεραν απλοί άνθρωποι…

   Το κάθε τι στη ζωή μας, καλό ή κακό, μας δίνει κι ένα μάθημα. Και το μάθημα εδώ ήταν πως η κοινωνία, όταν θέλει, μπορεί. Άνθρωποι άγνωστοι μεταξύ τους οργανώθηκαν, έστησαν μια αλυσίδα σωτηρίας και βοήθησαν όσους είχαν ανάγκη. Το σπουδαιότερο σε αυτό το γεγονός, είναι πως αυτή η αλυσίδα σωτηρίας κατορθώνει πια να βοηθήσει πιο οργανωμένα και τους αδύναμους ανθρώπους της χώρας μας. Κι ανά πάσα στιγμή χρειαστεί, θα είναι έτοιμη, έχει πια τις γνώσεις και την εμπειρία, να βοηθήσει ξανά.

   Όλες αυτές οι καταστάσεις όμως έφεραν και τριγμούς στα θεμέλια της χώρας μας, της Ευρώπης, αλλά και ολόκληρου του κόσμου. Ακροδεξιά στοιχεία βρήκαν ευκαιρία να (προσπαθήσουν να) πραγματοποιήσουν τους σκοπούς τους και να φέρουν τα πάνω κάτω στη ζωή μας. Ορισμένοι κάνουν λόγο ακόμα και για παγκόσμιο πόλεμο, για φανατικούς οπαδούς του Χίτλερ, και, γνωρίζοντας πως «η ιστορία επαναλαμβάνεται», ας ευχηθούμε όλοι πως τουλάχιστον δεν θα επαναληφθεί αυτό το συγκεκριμένο σημείο-ντροπή για την ανθρωπότητα…

   Γεγονός όμως είναι πως αυτά τα ακροδεξιά στοιχεία «εργάζονται» πυρετωδώς για αύξηση του ποσοστού τους, εκμεταλλευόμενοι τη δυσφορία του κόσμου για τη δύσκολη οικονομική κατάσταση που βιώνουμε. Προσπαθούν με υποχθόνιους και ποταπούς τρόπους να διαστρεβλώσουν κάθε τι καλό που γίνεται, διασύρουν και κατηγορούν τον οποιονδήποτε τους στέκεται εμπόδιο, ξεσηκώνουν τον κόσμο εναντίον άλλων, είτε είναι αιρετοί είτε όχι. Παρατηρώντας προσεκτικά, βλέπει κανείς πολλά. Θα έλεγα πως ζούμε καταστάσεις που μέχρι πρότινος βλέπαμε μόνο σε ταινίες…

   Ήρθε η ώρα –αυτήν την κρίσιμη στιγμή- να ανατρέξουμε με περίσκεψη στις αξίες, την ηθική, τους τρόπους μας, σε όλα τα στοιχεία που μας έκαναν μέχρι τώρα ενάρετους ανθρώπους, και να αναρωτηθούμε: ναι, είμαστε θυμωμένοι, νιώθουμε αδικημένοι, αλλά… αξίζει να πουλήσουμε την ψυχή μας στο διάβολο; 

 (Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Σαμιακόν Βήμα)