Ναρκαλιευτής

                                          

     

   Κυκλοφορεί ένα παιχνίδι στο διαδίκτυο, με την ονομασία ναρκαλιευτής. Είναι ένα τετράγωνο το οποίο μέσα είναι χωρισμένο σε πολλά μικρά τετράγωνα κουτάκια. Μέσα σε κάποια από αυτά τα κουτάκια είναι κρυμμένες μερικές νάρκες. Ο παίκτης λοιπόν καλείται να ανοίξει κάποια από αυτά με προσοχή, ώστε να μην πέσει πάνω σε κάποια νάρκη. Εάν ανοίξει κατά λάθος κάποιο τετράγωνο το οποίο κρύβει νάρκη, τότε χάνει τον γύρο και, εάν επιθυμεί, ξεκινά έναν καινούριο.

   Τα κουτάκια που δεν περιέχουν νάρκες, περιέχουν αριθμούς. Αυτοί οι αριθμοί προειδοποιούν τον παίκτη για το πόσες νάρκες υπάρχουν γύρω από αυτό το κουτάκι, ώστε να τις αποφύγει. Μερικές φορές είναι θέμα καλού υπολογισμού, κι άλλες φορές θέμα τύχης, ώστε να μην πέσει κάποιος παίκτης πάνω σε νάρκη. Πάντως, ακόμα κι ο καλύτερος παίκτης, όπως συμβαίνει άλλωστε σε όλα τα παιχνίδια, μετράει αρκετές ήττες.

   Επίσης, όπως σε όλα τα παιχνίδια, ο ναρκαλιευτής έχει βαθμούς δυσκολίας. Δηλαδή ένας καλός παίκτης δύναται να ανέβει επίπεδο, να παίξει έναν πιο δύσκολο γύρο στο παιχνίδι αυτό. Που σημαίνει ότι το ποσοστό επιτυχίας μικραίνει, τουλάχιστον για τους αρχάριους παίκτες του επιπέδου αυτού. Χρειάζεται καλός υπολογισμός, πολλή σκέψη, μεγάλη τύχη για να κερδίσει κανείς.

   Ο παίκτης που θα ανοίξει όλα τα κουτάκια κερδίζει, αλλά στην ουσία δεν κερδίζει τίποτα χειροπιαστό. Μόνο την ικανοποίηση που λαμβάνει ότι τα κατάφερε με τις δυσκολίες που αντιμετώπισε. Κι αν, μάλιστα, κερδίσει και σε σύντομο χρονικό διάστημα, η ικανοποίηση είναι μεγαλύτερη. Τότε, μπορεί να θεωρήσει τον εαυτό του καλό παίκτη, έμπειρο.

   Μερικές φορές έχω την αίσθηση πως ο ναρκαλιευτής μοιάζει με το μεγάλωμα των παιδιών, με τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι γονείς και τις δύσκολες αποφάσεις που ενίοτε πρέπει να πάρουν. Αποφάσεις που καλούνται, καλώς ή κακώς, να πάρουν μόνοι τους και με δική τους ευθύνη. Μπορεί ορισμένες φορές να υπάρχουν γνώμες και κατευθυντήριες γραμμές, αλλά συνήθως η απόφαση είναι δική τους. Κι αυτή η απόφαση, το βάρος της, είναι που μερικές φορές παγώνει τον γονιό, τον καθηλώνει. Είναι σωστή απόφαση, ή όχι; Μέγα ερώτημα.

   Αν ο γονιός κάνει λάθος (λάθος απόφαση, λάθος τρόπος διαπαιδαγώγησης, λάθος μάθημα που έδωσε στο παιδί, λάθος συμβουλή ή προτροπή, λάθος όρια, λάθος ελευθερία σε κάτι κλπ), θα έχει πατήσει πάνω σε νάρκη, τα αποτελέσματα της οποίας ίσως να πληρώνει για καιρό, κι ο ίδιος αλλά και το παιδί. Και μερικές φορές είναι δύσκολο ή θα είναι αργά για να διορθώσει τα πράγματα. Γι’ αυτό πολλές φορές εμείς οι γονείς νιώθουμε σαν να περπατάμε πάνω σε ένα τεντωμένο σκοινί. Με κομμένη την ανάσα…

   Αν ο γονιός, κι ειδικά μια μάνα με το περίφημο ένστικτό της, μέσα στην καθημερινότητα μιας οικογένειας, ανοίξει κάποιο κουτάκι που τον προειδοποιεί για νάρκη τριγύρω, δηλαδή συμβεί κάτι που μπορεί να τον υποψιάσει, γίνεται ακόμα πιο προσεκτικός. Ρωτάει ειδικούς και μη, ψάχνει, μαθαίνει, παρακολουθεί με άγρυπνο μάτι. Καμιά φορά γίνεται και ντετέκτιβ, σχετικά με αυτό μάλιστα κυκλοφορούν κι αρκετά ανέκδοτα. Επειδή πάντως τίποτα σε αυτή τη ζωή δεν είναι βέβαιο και δεδομένο, κι επίσης δεν υπάρχει κι οδηγός για σωστούς γονείς (συμβουλές ναι, αλλά πάντα εξαρτάται από τον χαρακτήρα του παιδιού), εκείνοι, ανοίγοντας το «κουτάκι», κάνουν και το σταυρό τους μαζί. Κι όπως συμβαίνει με το βαθμό δυσκολίας του παιχνιδιού, έτσι κι όσο μεγαλώνουν τα παιδιά, θέλοντας και μη κανείς, ανεβαίνει επίπεδο δυσκολίας.

   Νομίζω δεν υπάρχει αλάθητος γονέας. Όλοι τα έχουμε κάνει τα λαθάκια μας και ξαναπροσπαθούμε, κάνοντας άλλον έναν γύρο απ’ την αρχή ώστε  να διορθώσουμε τα πράγματα. Άλλωστε, από τα λάθη μας μαθαίνουμε. Κι όταν συχνά βλέπουμε πως καταφέραμε κάτι σωστά, είναι η πιο μεγάλη χαρά μας, η ευτυχία μας.

   

(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Σαμιακόν Βήμα)