Μάρω Βαμβουνάκη – Η δικηγόρος

                                       

   Τη Μάρω Βαμβουνάκη έχω πει κατ’ επανάληψη πόσο την αγαπώ. Σχεδόν δεν έχω αφήσει βιβλίο για βιβλίο της που να μην έχω στη βιβλιοθήκη μου. Αυτό που μου αρέσει είναι οι αλήθειες που γράφει. Αλήθειες της ζωής. Κι αν μου ζητούσαν να πω μόνο μια λέξη γι’ αυτή, η λέξη αλήθεια ίσως να ήταν η ιδανική.

   Από αυτές τις αλήθειες που άλλες φορές επιβεβαιώνουν τις σκέψεις σου, ενώ άλλες φορές σου ανοίγουν τα μάτια, που όσο κι αν αποφεύγεις πολλές φορές να τις κοιτάξεις κατάματα αυτές στέκονται εμπρός σου μέχρι να το πάρεις απόφαση ότι πρέπει επιτέλους να το κάνεις. Κι όταν το καταφέρεις, νιώθεις επιτέλους λεύτερος, λυτρωμένος, σίγουρα πιο σοφός.

   Μπορεί τα βιβλία της να μην έχουν δράση ή κάποιο τρομερό μυστήριο, να μην είναι ιστορίες πρωτάκουστες αλλά βγαλμένες απ’ τη ζωή, όμως είναι τόσο ωραία γραμμένες, ρίχνουν τόσο φως, που σε μαγεύουν αμέσως. Ή, τουλάχιστον, αυτούς που προτιμούν τέτοιου είδους βιβλία.

   Προ ημερών διάβασα το τελευταίο της βιβλίο με τίτλο «Η δικηγόρος». Ένα βιβλίο που περίμενα πώς και πώς να κυκλοφορήσει στα βιβλιοπωλεία, αλλά μόλις το παρέλαβα χρειάστηκε με μεγάλη μου θλίψη να το αφήσω για λίγο καιρό στο ράφι, λόγω προτεραιοτήτων. Ενίοτε συμβαίνει κι αυτό, αλλά είναι δεδομένο ότι το μυαλό μας βρίσκεται όλο λαχτάρα στην ώρα που θα αρχίσουμε επιτέλους την ανάγνωσή του.

   Διαβάζοντάς το, σκέφτηκα πως ίσως δεν έχει τη δυναμική των άλλων της βιβλίων (πώς θα μπορούσαν άλλωστε όλα τα βιβλία του ίδιου συγγραφέα να έχουν την ίδια δυναμική!), παρόλα αυτά έχει κι αυτό την ιδιαιτερότητά του κι έτσι νιώθω «γεμάτη» από τα λόγια της. Γι’ αυτό και αποφάσισα να σας μεταφέρω σήμερα ορισμένα από αυτά.

   «Δεν ερμηνεύονται όλα όσα παίζουν μέσα μας στις πιο ακραίες μας δύσκολες περιστάσεις, στις άκρες των γκρεμών της ιστορίας μας, στις πιο έντρομες σελίδες της βιογραφίας μας».

   «Υπάρχει μια υπόγεια επικοινωνία στον κόσμο που συνδέει κρυφά, ιεροκρυφίως είναι μια ωραία λέξη, όσους υποφέρουν τα ίδια μαρτύρια. Τους φέρνει κοντύτερα, μαγνητισμένους, βρίσκει τρόπους να αλληλοβοηθιούνται. Ένα κοινωνικό ένστικτο λειτουργεί που αναζητά εκείνος εκείνον που τρώγεται από τους ίδιους κινδύνους, από τους ίδιους καημούς και τις αδικίες, που μαρτυράει με όμοιο μαρτύριο. Αλληλοαναγνωρίζονται οι πολύ φτωχοί, οι άρρωστοι, οι πενθούντες, οι καταδιωκόμενοι, οι αποδιωγμένοι».

   «Πάντα θα αναρωτιούνται κάποιοι στοχαστές αν είναι η πόλη που επηρεάζει τους ανθρώπους της ή οι άνθρωποι που της δίνουν τα χαρακτηριστικά τους».

   «Διότι οι πόλεις όπου οικτρά πληγώθηκες είναι εκείνες που σφιχτότερα σε αλυσοδένουν (…)».

   «Δεν είμαστε έτοιμοι για τη ζωντάνια, υπάρχουν χαρακτήρες που ποτέ δε θα υπάρξουν έτοιμοι. Πάντα θα επιλέγουν ένα στενό, συγκεκριμένο, προβλέψιμο πλαίσιο να τους προστατεύει, γιατί η ζωντάνια δεν είναι απλή, δεν είναι εύκολη υπόθεση».

   «Και ένα τέτοιο ‘’θέλω΄΄ είναι, χωρίς να το θέλουμε, ό,τι πιο θαυματουργό μας έχει χαριστεί. Γι’ αυτό και σε συντρίβει στο τέλος άμα το απαρνιέσαι».

   «Οι αποφάσεις των σπλάχνων δεν απαιτούν σπουδές,  δε μελετούν βιβλία, είναι επιτακτικές σαν ένστικτο, μονόδρομοι σαν τη ροή του αίματος στις φλέβες, ξεκάθαρες σαν βλέμμα μωρού, ασταμάτητες σαν τον παλμό της καρδιάς».

   «Πάντα παίζουν ρεφρέν και μοτίβα στη ζωή ενός ανθρώπου κι ας μην τα προσέχουμε. (…) Καμιά φορά οι τρίτοι παρατηρούν καλύτερα από μας τους ίδιους εκείνο που στη ζωή μας γίνεται και ξαναγίνεται. Ξαναγίνεται ή ξανακάνουμε; Μας βρίσκει, μας τυχαίνει ή πάμε γυρεύοντάς το;»

   «Μαθαίνεις μονάχα εκείνο που θέλεις να μάθεις και συναντάς τυχαία μόνο εκείνους που αναζητάς να δεις».

   «Είχαν φτάσει στην ωριμότητα, στην άκρη των μαρτυρίων του βίου, από όπου μπορείς να ζεις μόνο, να φέρεσαι απλά, χωρίς πολλά σχόλια γι’ αυτό που ζεις, χωρίς παράπονα, χωρίς επίδειξη, χωρίς μάταιες ενοχές εντέλει. Κρατάς μονάχα τις αμαρτίες σου και στοχάζεσαι τι να τις κάνεις».

-Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός. 

 (Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Σαμιακόν Βήμα)