Τον τελευταίο καιρό, είχαμε επιδοθεί (εγώ με
την ομάδα μου Friendly Humans Samos) σε έναν αγώνα δρόμου. Κάθε πρωί τρέχαμε στο hot spot
να μοιράσουμε τα πρωινά και μετά γρήγορα πηγαίναμε στο λιμάνι να ταΐσουμε και
τους υπόλοιπους πρόσφυγες που είχαν απομείνει εκεί.
Η αλήθεια είναι πως αυτό το καθημερινό
πηγαινέλα, επτά ημέρες την εβδομάδα, συν απογεύματα προετοιμασίας, αμέτρητες
ώρες συνολικά, είχε αρχίσει να με κουράζει, όσο κι αν νιώθω ικανοποίηση για την
βοήθεια που προσφέρω, μια βοήθεια με ορατά αποτελέσματα. Γι' αυτό και περίμενα
ανυπόμονα "την κρατική μηχανή να πάρει μπροστά", ώστε να μπορώ να
αφιερώσω περισσότερο χρόνο στην οικογένειά μου και στις ανάγκες μου.
Όμως, όταν έφτασε η στιγμή που μου
ανακοίνωσαν πως οι επόμενες δυο μέρες (16-17/3) θα ήταν οι τελευταίες που θα πηγαίναμε
στο hot spot (λόγω έλλειψης χρημάτων), κι ότι θα αρκεστούμε να μοιράζουμε
πρωινά μόνο στους 100 περίπου πρόσφυγες του λιμανιού, με έπιασε μια θλίψη που
δεν περίμενα.
Το τελευταίο πρωινό, κοιτούσα τους πρόσφυγες/μετανάστες
και το χώρο που βρισκόμασταν, κάπως διαφορετικά, με μία τάση αποχαιρετισμού,
ήθελα αλλά δεν ήθελα κιόλας. Άρχισα να αναρωτιέμαι, θα τους ταΐζουν σίγουρα; Θα
τους ντύνουν; Πώς θα είναι τα πράγματα από δω και πέρα; Τι τους επιφυλάσσει το
μέλλον; Προσπάθησα να μπω για λίγο στη θέση τους και ψυχοπλακώθηκα...
Ανάμεσά τους κι ένας νεαρός άνδρας, αυτός που μας βοηθάει σχεδόν κάθε πρωί, μαζεύοντας τα σκουπίδια (κουτιά από γάλα, πλαστικά ποτήρια κλπ). Ξαφνικά συνειδητοποίησα πως δεν τον ρώτησα ποτέ το όνομά του. Σίγουρα το έχω ακούσει, αλλά δεν το συγκράτησα, δεν το θυμάμαι. Κι αμέσως αισθάνθηκα πολύ άσχημα. Βδομάδες τώρα μας βοηθά, αλλά μέσα στον πανικό των χιλίων ατόμων πώς να μιλήσεις με κανέναν, πού να βρεις χρόνο. Κι όμως, δεν θα έπρεπε;, μάλωσα τον εαυτό μου. Αν μη τι άλλο, είναι μέσα στους κανόνες ευγένειας.
Του είπαμε πως δεν χρειαζόμασταν βοήθεια σήμερα. Στενοχωρήθηκε, φάνηκε στο πρόσωπό του. Του έδωσα ένα μπουφάν που χρειαζόταν και λίγο κέικ που του είχα φέρει. Πότε -πότε του πηγαίναμε κατιτίς, άλλες φορές του αφήναμε μερικά τσιγάρα, έτσι, για να τον ευχαριστήσουμε για τη βοήθειά του. Μια βοήθεια που μόνος του προσφέρθηκε να δώσει. Μόνος του μας πλησίασε και μας ζήτησε να βοηθήσει. Και μάλιστα στην πιο βρώμικη δουλειά, όπως είναι τα σκουπίδια. Και το έκανε με πραγματικά μεγάλο ζήλο. Κάθε πρωί μας περίμενε, λες και τον είχανε προσλάβει σε μια καλή δουλειά. Είναι μερικοί άνθρωποι που ξεχωρίζουν από τους άλλους. Ακόμα και μέσα σε τόσο πολύ κόσμο, κάποιοι ξεχωρίζουν. Κάτι θα κάνουν, κάτι θα πουν, κάπως θα σε κοιτάξουν. Και θα το ξέρεις.
Κάποια στιγμή, μετά από ώρα που μοιράζαμε πρωινά, σήκωσα το κεφάλι μου να δω: τελειώνουμε ή όχι ακόμα; Κοίταξα τριγύρω κι ανάμεσα στον υπόλοιπο κόσμο τον είδα σκυμμένο, φορώντας γάντια, να μαζεύει σε μια σακούλα τα ποτήρια που πέταξαν κάτω μερικοί νεαροί πρόσφυγες. Πήρε μόνος του την πρωτοβουλία να το κάνει για να μας ευχαριστήσει, να μας βοηθήσει, κι ας του είπαμε εμείς πως δεν χρειάζεται.
Ανάμεσά τους κι ένας νεαρός άνδρας, αυτός που μας βοηθάει σχεδόν κάθε πρωί, μαζεύοντας τα σκουπίδια (κουτιά από γάλα, πλαστικά ποτήρια κλπ). Ξαφνικά συνειδητοποίησα πως δεν τον ρώτησα ποτέ το όνομά του. Σίγουρα το έχω ακούσει, αλλά δεν το συγκράτησα, δεν το θυμάμαι. Κι αμέσως αισθάνθηκα πολύ άσχημα. Βδομάδες τώρα μας βοηθά, αλλά μέσα στον πανικό των χιλίων ατόμων πώς να μιλήσεις με κανέναν, πού να βρεις χρόνο. Κι όμως, δεν θα έπρεπε;, μάλωσα τον εαυτό μου. Αν μη τι άλλο, είναι μέσα στους κανόνες ευγένειας.
Του είπαμε πως δεν χρειαζόμασταν βοήθεια σήμερα. Στενοχωρήθηκε, φάνηκε στο πρόσωπό του. Του έδωσα ένα μπουφάν που χρειαζόταν και λίγο κέικ που του είχα φέρει. Πότε -πότε του πηγαίναμε κατιτίς, άλλες φορές του αφήναμε μερικά τσιγάρα, έτσι, για να τον ευχαριστήσουμε για τη βοήθειά του. Μια βοήθεια που μόνος του προσφέρθηκε να δώσει. Μόνος του μας πλησίασε και μας ζήτησε να βοηθήσει. Και μάλιστα στην πιο βρώμικη δουλειά, όπως είναι τα σκουπίδια. Και το έκανε με πραγματικά μεγάλο ζήλο. Κάθε πρωί μας περίμενε, λες και τον είχανε προσλάβει σε μια καλή δουλειά. Είναι μερικοί άνθρωποι που ξεχωρίζουν από τους άλλους. Ακόμα και μέσα σε τόσο πολύ κόσμο, κάποιοι ξεχωρίζουν. Κάτι θα κάνουν, κάτι θα πουν, κάπως θα σε κοιτάξουν. Και θα το ξέρεις.
Κάποια στιγμή, μετά από ώρα που μοιράζαμε πρωινά, σήκωσα το κεφάλι μου να δω: τελειώνουμε ή όχι ακόμα; Κοίταξα τριγύρω κι ανάμεσα στον υπόλοιπο κόσμο τον είδα σκυμμένο, φορώντας γάντια, να μαζεύει σε μια σακούλα τα ποτήρια που πέταξαν κάτω μερικοί νεαροί πρόσφυγες. Πήρε μόνος του την πρωτοβουλία να το κάνει για να μας ευχαριστήσει, να μας βοηθήσει, κι ας του είπαμε εμείς πως δεν χρειάζεται.
Έχουμε στην ομάδα μας μία ηλικιωμένη ξένη
κυρία με άσπρα μαλλιά. Συνήθειά της να καθαρίζει τον χώρο με ένα μπαστούνι, που
στην άκρη έχει γάντζο για να πιάνει τα σκουπίδια. Την ώρα του αποχαιρετισμού,
εκείνος την αγκάλιασε και της είπε «I love you γιαγιά». Έτσι την αποκαλούσε,
γιαγιά. Κι εκείνη, τον φίλησε τρις…
Είναι κάποιοι άνθρωποι που πράγματι ξεχωρίζουν. Στους τόσους μήνες που ασχολούμαι με το προσφυγικό, ξεχώρισαν αρκετοί. Έχουν φύγει πια, όπως θα φύγει κι αυτός που δεν ξέρω τ’ όνομά του. Φεύγουν, κι εμείς αναρωτιόμαστε: πού να είναι τώρα, είναι καλά, φτάσανε στον προορισμό τους; Αγωνιούμε, σαν να είναι δικοί μας άνθρωποι. Είναι δικοί μας άνθρωποι… Κι όλη αυτή η κατάσταση, όταν θα τελειώσει, ευχόμαστε σύντομα, είναι σίγουρο πως θα αφήσει πληγές. Και στους πρόσφυγες/μετανάστες, αλλά και σ' εμάς. Για όλα αυτά που έχουμε δει και που έχουμε νιώσει…
Είναι κάποιοι άνθρωποι που πράγματι ξεχωρίζουν. Στους τόσους μήνες που ασχολούμαι με το προσφυγικό, ξεχώρισαν αρκετοί. Έχουν φύγει πια, όπως θα φύγει κι αυτός που δεν ξέρω τ’ όνομά του. Φεύγουν, κι εμείς αναρωτιόμαστε: πού να είναι τώρα, είναι καλά, φτάσανε στον προορισμό τους; Αγωνιούμε, σαν να είναι δικοί μας άνθρωποι. Είναι δικοί μας άνθρωποι… Κι όλη αυτή η κατάσταση, όταν θα τελειώσει, ευχόμαστε σύντομα, είναι σίγουρο πως θα αφήσει πληγές. Και στους πρόσφυγες/μετανάστες, αλλά και σ' εμάς. Για όλα αυτά που έχουμε δει και που έχουμε νιώσει…
(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Σαμιακόν Βήμα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου