Πιστεύοντας στον εαυτό της

                                Άβλιχος Γεώργιος-Κοπέλα στο Παράθυρο, 1877

  Δυνατά γέλια ακούστηκαν από την πλευρά του προαυλίου. Όσοι καθηγητές δεν είχαν μάθημα εκείνη την ώρα, έσκυψαν απ’ τα παράθυρα να δουν τι συμβαίνει. Πάλι πείραζαν τη Δώρα. Η τάξη της είχε γυμναστική και φαίνεται πως ο γυμναστής τους έβαλε κάποια άσκηση που εκείνη δεν μπορούσε να εκτελέσει. Όπως συνέβαινε κάθε φορά που αποτύγχανε σε μια δοκιμασία, έγινε στόχος και περίγελος της υπόλοιπης τάξης. Οι καθηγητές συνέχισαν τη δουλειά τους, η Δώρα έσκυψε το κεφάλι ντροπιασμένη και οι συμμαθητές της ασχολήθηκαν λίγο ακόμη μαζί της πριν συνεχίσουν στα παραγγέλματα του γυμναστή.

    Η Δώρα ήταν μία δεκατετράχρονη κοπελίτσα που ζούσε σε μια μικρή πόλη, τόσο μικρή που ο ένας γνώριζε τον άλλον. Ήταν παχουλούτσικη, κάποιοι θα την έλεγαν και στρουμπουλή, κι αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να γίνεται συχνά στόχος για πειράγματα. Ακριβώς όπως γινόταν στόχος όποιο παιδί διέφερε λίγο από τα άλλα.

   Εξαιτίας αυτού του γεγονότος, η κοπελίτσα ζούσε περιορισμένη στην ασφάλεια του σπιτιού της, μακριά από βλέμματα, ψιθύρους και γέλια ανάρμοστων ανθρώπων. Πότε – πότε μόνο, έκανε παρέα με ένα άλλο κορίτσι, συνομήλικό της, τη Ροδάνθη. Όχι επειδή ταιριάζανε απόλυτα, αλλά επειδή κάποιες στιγμές ένιωθε τη μοναξιά της να γίνεται αβάσταχτη. Με τη Ροδάνθη βλέπανε μαζί ταινίες, ντοκιμαντέρ κι ό,τι άλλο μπορεί να έπαιζε στην τηλεόραση τις απογευματινές ώρες.

   Ένα απόγευμα, στην τηλεόραση προβάλλανε το πρόγραμμα από κάποια επίδειξη μόδας. Η Δώρα κι η Ροδάνθη είχανε καρφώσει τα μάτια τους πάνω στα μοντέλα και δεν τα ξεκολλούσαν από πάνω τους για κανένα λόγο. Πέρα δώθε στην πασαρέλα με διαφορετικά ρούχα κάθε φορά, τα μοντέλα ήταν εκθαμβωτικά. Μετά το τέλος της επίδειξης, η Δώρα είπε στη φίλη της αποφασιστικά: «Εγώ, μια μέρα, θα γίνω μανεκέν!». Η Ροδάνθη έβαλε τα γέλια, κι όχι μόνο αυτό αλλά την άλλη μέρα το διέδωσε παντού. Κι όταν λέμε παντού, εννοούμε παντού.

   Τα πειράγματα δίνανε και παίρνανε, ασταμάτητα και βασανιστικά. «Μανεκέν η βαρέλα, το αργοκίνητο καράβι», κι άλλα τέτοια που θα κάνανε τον καθένα να λουφάξει στη γωνιά του κλαίγοντας.   

   Όμως η Δώρα, για πρώτη φορά στη ζωή της, δεν έδωσε καμία σημασία. Το είχε πάρει πραγματικά απόφαση. Ξεκίνησε εντατική γυμναστική, άρχισε αυστηρή δίαιτα και γενικά έκανε ό,τι μπορούσε για να φτιάξει το τέλειο σώμα. Επιπλέον, στο σπίτι της, κυκλοφορούσε μονίμως με ένα χοντρό βιβλίο στο κεφάλι, ώστε να μάθει να περπατάει σωστά και στητά.

   Όσο τα έβλεπαν αυτά οι συμμαθητές της, τόσο την περιγελούσαν, την ειρωνεύονταν και την στοχοποιούσαν ακόμα περισσότερο. Με τέτοιο πάθος μάλιστα, που άργησαν πολύ να διαπιστώσουν πως κάποια στιγμή η Δώρα είχε πράγματι αδυνατίσει – για την ακρίβεια, είχε μεταμορφωθεί όπως στο παραμύθι, κι από ασχημόπαπο είχε γίνει ένας πανέμορφος κύκνος.

   Ξεγελάστηκαν, γιατί κόλλησαν στην αρχική εξωτερική της εμφάνιση και δεν έδωσαν καμία σημασία στις επιθυμίες της, στους στόχους της, στη θέλησή της (κανένας στόχος δεν επιτυγχάνεται από μόνος του, ουρανοκατέβατος), και σε τελική ανάλυση στο ποια ήταν η Δώρα πραγματικά. Όχι εξωτερικά, αλλά εσωτερικά.

   Από την άλλη, παρά την αποτρεπτική τους στάση, στάση που θα έκανε πολλούς να δειλιάσουν και να μην τολμήσουν, η Δώρα ήξερε πια βαθιά μέσα της πως όταν κάποιος θέλει κάτι πολύ, αξίζει -αλλά και δικαιούται- να το προσπαθήσει. Κι αυτό έκανε.

   Ευτυχώς, γιατί η Δώρα έγινε ένα από τα πιο διάσημα και ακριβοπληρωμένα μοντέλα του κόσμου όλου.

 (Δημοσιευμένο στην εφημερίδα Σαμιακόν Βήμα)