Μερικές φορές την παρατηρώ, την ώρα που γεμίζει ένα ποτήρι με νερό, ή την ώρα που χτενίζεται, ή την ώρα που θα κόψει ένα κομμάτι ψωμί να φάει στα όρθια κλπ. Την παρατηρώ, κι εκείνη την ώρα συνειδητοποιώ ότι ακόμα μου είναι δύσκολο να πιστέψω ότι έχω ένα παιδί. Περνάνε τα χρόνια και ξεχνιόμαστε με την καθημερινότητα, νομίζουμε πως είμαστε ακόμα είκοσι-εικοσιπέντε χρόνων... Πως ακόμα δεν μεγαλώσαμε εμείς οι ίδιοι...
Την παρατηρώ λοιπόν και βλέπω πάνω της εμένα και τον πατέρα της. Κινήσεις δικές του, χαρακτηριστικά δικά του, αλλά και κάποιες εκφράσεις δικές μου, ενίοτε και ο τρόπος που μιλά ή σκέφτεται. Έχει καλλιτεχνική φύση και καμαρώνω γι' αυτό. Δεν είχε κι εύκολη ζωή, είναι πιο ώριμη από άλλα παιδιά, το βλέπω στα μάτια της που μου θυμίζουν τόσο τα δικά μου- τα πιάνω καμιά φορά να ταξιδεύουν...
Την παρατηρώ και νιώθω την αγάπη να ξεχειλίζει μέσα μου, να φουντώνει και να διαχύεται γύρω μας, να φεγγοβολά. Ανατρέχω πίσω, στα χρόνια που πέρασαν και ξαναθυμάμαι τις πιο ωραίες της στιγμές (πάντα ήταν ωραίες, κάποιες όμως ήταν ιδιαίτερες). Το κάνω συχνά αυτό, για πολλούς λόγους...
Της μιλούσα και της διάβαζα συνεχώς, και γι' αυτό έμαθε γρήγορα να μιλά. Το παραμύθι με τον κακό λύκο και τα τρία γουρουνάκια, ήταν το αγαπημένο της. Νιώθω πολύ χαρούμενη που σκέφτηκα να "αιχμαλωτίσω" την ανάγνωσή του, είναι η πρώτη ανάμνηση στην οποία ανατρέχω πάντα.
Δεν έχει γενέθλια σήμερα, ούτε γιορτάζει. Αλλά να, απλά πέρασα έξω απ' το δωμάτιό της και την είδα να κοιμάται. Αγγελικά κοιμάται. Το βλέμμα μου τη χάιδεψε, γιατί πια δεν μας πολυαφήνει με τις αγκαλιές, μεγάλωσε και μας στερεί τακτικά αυτήν την ευχαρίστηση. Δεν είμαι παιδί πια, διαμαρτύρεται συχνά.
Όμως, ξέρω εγώ, πάντα, μα πάντα, θα είναι το λατρεμένο μου παιδί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου