Δευτέρα 31 Αυγούστου 2015

Καλό καλοκαίρι!


   

   Προσπαθώ να κλείσω τη βαλίτσα μου αλλά με δυσκολεύει. Την έχω γεμίσει με μια ολόκληρη ντουλάπα ρούχα, λες και θα φύγω για πάντα, λες και δε θα επιστρέψω ποτέ ξανά. Κάθομαι πάνω της, σε μια ύστατη προσπάθεια να κλείσει και θαρρώ ότι υπό την απειλή του βάρους μου υποχωρεί. Το φερμουάρ σιγά –σιγά βρίσκει το δρόμο του και προχωρεί προς το τέρμα της διαδρομής του.
   Έχω κλείσει τα εισιτήριά μου. Τα κοιτάζω με περηφάνια. Επιτέλους το όνειρό μου θα γίνει πραγματικότητα! Θα ταξιδέψω στην Ελλάδα, απ’ άκρη σ’ άκρη. Ξεκινώντας από τα νησάκια γύρω από τη Σάμο, θα πάω Κρήτη (έχω ήδη πάει δυο φορές αλλά μια τρίτη ματιά της αξίζει, για να μην πω και τέταρτη αλλά και πέμπτη), Πελοπόννησο, και θα αρχίσω να ανεβαίνω προς τα πάνω. Γιάννενα, Καρδίτσα κλπ κλπ, θα κάνω ζικ ζακ ώστε να δω τα πάντα, το υπέροχο μέρος που γεννήθηκα, το Βόλο, θα ανέβω πιο πάνω, Θεσσαλονίκη, Έδεσσα με τους υπέροχους καταρράκτες της, θα περάσω από Σέρρες σίγουρα για να απολαύσω το γευστικότατο ακανέ της, Καβάλα, Κομοτηνή, κι όποιο άλλο μέρος προκύψει.
   Είμαι ενθουσιασμένη. Για δύο λόγους. Πρώτον γιατί θα επισκεφτώ και θα γνωρίσω όλα τα υπέροχα μέρη της πατρίδας μου και δεύτερον γιατί θα πάω μόνη μου, άρα θα γνωρίσω και όλα τα υπέροχα μέρη της ψυχής μου…
   Θα ταξιδέψω όπως ο Πάολο Κοέλο, θα κάνω τη δική μου προσωπική διαδρομή και μέσα από αυτή θα βρω ξανά τον εαυτό μου. Θα ανακαλύψω και πάλι τα σημαντικά της ζωής, θα αναδιοργανωθώ, θα θέσω νέους στόχους και προτεραιότητες. Και το κυριότερο, θα βρω πάλι την ηρεμία μου, την ψυχική μου ηρεμία…
   Θάλασσα φουρτουνιασμένη η ψυχή, αλλά ξέρω πως αυτό το ταξίδι είναι η λύση, αυτό το μοναχικό ταξίδι κρύβει μέσα του τη γιατρειά, την απάντηση, το μυστικό που όλοι ίσως αναζητούμε. Και το ξέρω, με τη βεβαιότητα που απλά ξέρουμε κάποια πράγματα ότι είναι σωστά χωρίς να μπορούμε να τα εξηγήσουμε…
   Δεν ξέρω πότε θα επιστρέψω. Πιθανότατα όταν θα είμαι έτοιμη… Σίγουρα όμως θα επιστρέψω αλλαγμένη, πιο ήρεμη, πιο  ξαλαφρωμένη, πιο κοντά στον εαυτό μου – αυτό είναι και το ζητούμενο.
   Πιστεύω πως ο άνθρωπος δικαιούται, αλλά και επιβάλλεται, να κάνει τέτοια ταξίδια αραιά και πού. Να ξεφεύγει από την καθημερινότητα της ζωής που τον απομακρύνει από τα θέλω του κι ακόμα κι από τον ίδιο τον εαυτό του.
   Η ώρα πλησιάζει λοιπόν. Είμαι ενθουσιασμένη και…
   … Και μετά ξυπνάω…
   Ανοίγω λίγο τα μάτια και καταλαβαίνω πως είμαι στο κρεβάτι, στο γνώριμο υπνοδωμάτιό μου.
   Πολύ καλό για να ‘ναι αληθινό, σκέφτομαι με απογοήτευση. Ξανακλείνω τα μάτια, προσπαθώντας να παρατείνω το όνειρο. Ανώφελο. Το μόνο που καταφέρνω, είναι να επιβεβαιώσω πως πραγματικά χρειάζομαι διακοπές. Πραγματικά χρειάζομαι να μείνω λίγο μόνη, να βρω χρόνο για σκέψη και να απολαύσω τη μοναδικότητα της σιωπής. Μιας σιωπής που όμως μπορεί και λέει πολλά…
   Κάνω στα γρήγορα κάποια σχέδια με το μυαλό μου. Δε χρειάζεται να πάω μακριά (άλλωστε δεν είναι οικονομικά εφικτό), μπορώ κι εδώ να αποκτήσω για λίγο το χώρο μου και το χρόνο μου.
   Παίρνω το μαγιό μου, μερικά βιβλία και χαιρετώ. Θα τα ξαναπούμε από Σεπτέμβρη. Καλό καλοκαίρι!

 (Δημοσιευμένο στην εφημερίδα Σαμιακόν Βήμα samiakonvima.blogspot.gr/ )

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου