Δευτέρα 10 Απριλίου 2017

Τιμητική εκδήλωση για τον Γιάννη Κιράνη, 23/9/2016



                                                          
 
                                 



   """"Ξεκινώντας, θα ήθελα να ευχαριστήσω το δήμο μας αλλά και τον Μάνο Στεφανάκη για την πρόσκληση, να μιλήσω -κι εγώ- για ένα τόσο σημαντικό πρόσωπο της κοινωνίας μας, τον κύριο Ιωάννη Κιράνη.
 
Διάβασα πρόσφατα μια ιστορία και θα ήθελα να τη μοιραστώ μαζί σας.
   «Μια γριούλα, μόνη και καμπουριασμένη, έσερνε τα βήματά της στο χιόνι. Στα πόδια της δεν φορούσε παπούτσια. Όσοι περνούσαν από δίπλα της αποτραβούσαν το βλέμμα. Άλλοι, πάλι, ούτε καν την πρόσεχαν.
   Με τα δυο της χέρια μάζεψε το χωρίς κουμπιά παλτό της στο λαιμό, σταμάτησε στη στάση και περίμενε το λεωφορείο. Όταν αυτό ήρθε, ανέβηκε αργά και με δυσκολία. Όσοι περίμεναν μαζί της στη στάση, πήγαν βιαστικά προς τα πίσω καθίσματα. Ο άντρας, δίπλα στον οποίο κάθισε η γριούλα, σκέφτηκε ενοχλημένος: «Γεροντική άνοια». Ο οδηγός παρατήρησε τα γυμνά της πόδια και σκέφτηκε: «Αυτή η γειτονιά βυθίζεται όλο και πιο πολύ στη φτώχεια. Καλύτερα να με βάλουν σε άλλη γραμμή».
   Ένα αγοράκι είπε: «Κοίταξε, μαμά, αυτή η γριούλα είναι ξυπόλυτη». Η μαμά ταράχτηκε και του χτύπησε το χέρι. «Μη δείχνεις τους ανθρώπους, δεν είναι ευγενικό!».
   «Αυτή θα έχει μεγάλα παιδιά. Θα έπρεπε να ντρέπονται », είπε μια κυρία που φορούσε γούνα. Μια άλλη κυρία είπε: «Δεν πληρώνουμε αρκετούς φόρους, ώστε να αντιμετωπίζονται καταστάσεις σαν αυτές;», και για να μην πολυλογούμε, ακούστηκαν πολλές κι απίθανες γνώμες για το ποιος φταίει.
   Ένας κύριος αισθάνθηκε ενοχλημένος από τις μουρμούρες των συμπολιτών του. Έβγαλε από το πορτοφόλι του χρήματα και τα έβαλε στο τρεμάμενο χέρι της γριούλας. «Πάρε, κυρία, ν’ αγοράσεις παπούτσια».
   Μια καλοντυμένη κυρία άρχισε να προσεύχεται σιωπηλά. «Κύριε, δεν έχω χρήματα. Αλλά μπορώ ν’ απευθυνθώ σε σένα. Εσύ έχεις μια λύση για όλα. Όπως κάποτε έριξες το μάννα εξ ουρανού, τώρα μπορείς να δώσεις ό,τι χρειάζεται η κυρούλα αυτή».
   Στην επόμενη στάση μπήκε στο λεωφορείο ένα παλικάρι και κάθισε απέναντι από τη γριούλα. Όταν είδε τα ξυπόλυτα πόδια της πάγωσε. Το βλέμμα του πήγε στα ολοκαίνουρια παπούτσια του, τα οποία αγόρασε κάνοντας μεγάλη οικονομία. Έσκυψε, τα έβγαλε και της τα έδωσε. «Γιαγιά, είπε, βλέπω ότι δεν έχεις παπούτσια. Εγώ, έχω κι άλλα».
   Το λεωφορείο έκανε πάλι στάση. Ο νέος κατέβηκε και προχώρησε ξυπόλυτος στο χιόνι. Οι επιβάτες μαζεύτηκαν στα παράθυρα και τον παρατηρούσαν. «Ποιος είναι;», ρώτησε ένας. «Πρέπει να είναι άγιος», είπε κάποιος. «Πρέπει να είναι άγγελος», είπε ένας άλλος. Αλλά το αγοράκι, που είχε δείξει με το δάχτυλο τη γιαγιά, είπε: Όχι μαμά, τον είδα πολύ καλά. Ήταν ΑΝΘΡΩΠΟΣ».

   Θεωρούσα πάντα, και το πιστεύω ακόμα περισσότερο αυτή τη στιγμή, που η κοινωνία μοιάζει να φθίνει, εποχή που το παράλογο συχνά εμφανίζεται ως λογικό, που οι αξίες μοιάζουν κι αυτές να αργοπεθαίνουν, πως πρέπει να βραβεύουμε κι επιβραβεύουμε, να τιμούμε, τους ανθρώπους αυτούς που ξεχωρίζουν ανάμεσά μας. Ανθρώπους δοτικούς, που προσπαθούν για το κοινό καλό, θυσιάζοντας ακόμα κι από τον εαυτό τους για το σκοπό αυτό. Ανθρώπους που νοιάζονται. ΠΟΥ ΝΟΙΑΖΟΝΤΑΙ! Που, με λίγα λόγια, βάζουν το δικό τους λιθαράκι για έναν καλύτερο κόσμο. Αφήνουν το αποτύπωμά τους από εκεί που περνάνε, παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές. Σημαντικές μορφές του τόπου μας, που μας εμπνέουν με το παράδειγμά τους, και μέσα από το έργο τους γίνονται πρότυπα για τους νέους.
   Ένας τέτοιος άνθρωπος, που θα μπορούσε να δώσει και τα υποδήματά του, όπως αυτός της ιστορίας μας, είναι κι ο κύριος Κιράνης, που έχουμε την τιμή να έχουμε απόψε κοντά μας. Το συνολικό του έργο θα αναλύσουν περισσότερο οι συνομιλητές μου, εγώ θα σταθώ σε δύο σημεία.
   Διετέλεσε πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου του νοσοκομείου μας, σε μια εποχή δύσκολη, χρόνια πριν, όπου ακόμα κι ο απαραίτητος εξοπλισμός δεν υπήρχε. Με επίμονες πιέσεις και προσπάθειες, κατάφερε να εγκαινιάσει νέες πτέρυγες, φρόντισε για τον εξοπλισμό των εργαστηρίων, μερίμνησε για το κέντρο υγείας, και γενικά φρόντισε ώστε το νοσοκομείο να αποκτήσει ένα καλό πρόσωπο και να είναι λειτουργικό και χρήσιμο για όποιον χρειάζονταν ιατρική φροντίδα. Επιπλέον, πήγαινε και βράδια, ήλεγχε τους θαλάμους, μιλούσε με ασθενείς, μιλούσε με το προσωπικό, περνούσαν όλα υπό το άγρυπνο βλέμμα του. Είναι χαρακτηριστική η φράση που άκουσα για κείνον: «νοιαζόταν για τους ασθενείς, αλλά και για το προσωπικό». Νοιαζόταν.    
   Αυτή η λέξη μοιάζει καθοριστικής σημασίας για την πορεία του νοσοκομείου, είναι αυτό το κάτι παραπάνω που χρειάζεται να έχει κανείς για να πετύχει τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα σε αυτό που κάνει. Δεν στάθηκε δηλαδή στα καθήκοντα της θέσης του μόνο, αλλά έσκυψε με πραγματική συμπόνια πάνω από τον συνάνθρωπο ασθενή, έσκυψε με ενδιαφέρον να ακούσει τα προβλήματα των εργαζομένων.
   Ο κ. Κιράνης υπήρξε, επίσης, μέχρι πρόσφατα, πρόεδρος του τοπικού παραρτήματος του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, με πολλές αποστολές ανθρωπιστικής βοήθειας στο ενεργητικό του.
   Ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός, βασίζεται στην εθελοντική δράση των πολιτών και την αλληλεγγύη. Κινητοποιείται, στοχεύοντας πάντα στην ανακούφιση του ανθρώπινου πόνου σε περιόδους πολέμου και ειρήνης, στηρίζοντας τραυματίες, ασθενείς, πρόσφυγες, ηλικιωμένους, ανθρώπους με οικονομικές δυσκολίες, κι άτομα από κάθε ευάλωτη ομάδα του πληθυσμού, κι από το 1877 είναι παρών στα σημαντικότερα ιστορικά γεγονότα της Ελλάδας αλλά και διεθνώς. Επιτελεί το σύνθετο ανθρωπιστικό έργο πάντα με στόχο τον άνθρωπο και πάντα με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και το Διεθνές Ανθρωπιστικό Δίκαιο.   
   Θυμάμαι, πριν αρκετά χρόνια, είχα παρακολουθήσει μαθήματα πρώτων βοηθειών στον Ερυθρό Σταυρό στην Αθήνα. Εκεί διαπίστωσα ότι πρέπει κανείς να τρέφει πραγματικά μεγάλη αγάπη για τον συνάνθρωπό του, ώστε να μπορέσει να επιτελέσει το έργο του, να βοηθήσει, να σώσει ζωές με οποιονδήποτε τρόπο, ακόμη και με κίνδυνο της ίδιας του της ζωής, αφού συχνά πήγαιναν σε εμπόλεμες ζώνες.    
   Περιέγραφαν ιστορίες με μάτια που έλαμπαν, και ενέπνεαν τόσο, που μας μετέδιδαν τη φλόγα της ψυχής τους. Την ίδια ευκαιρία έδωσε σε πολλούς συμπολίτες μας ο κ. Κιράνης, με τα μαθήματα πρώτων βοηθειών που πραγματοποιήθηκαν, και πραγματοποιούνται ακόμη, στο νησί μας. Ενέπνευσε ανθρώπους αλλά και βοήθησε άλλους, σε καταστάσεις κρίσης, όπως η πιο πρόσφατη με το προσφυγικό.
   Για το σημαντικό ανθρωπιστικό έργο του, του έχει απονεμηθεί ο τίτλος του επίτιμου προέδρου του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού.
   Η αγαπημένη Μάρω Βαμβουνάκη γράφει σε κάποιο βιβλίο της: «Όλη η ιστορία του κόσμου, όλες οι αποτυχίες να ευημερήσουμε, μας οδηγούν στην καταλυτική αξία της ελευθερίας, της προσωπικής ευθύνης δηλαδή. Στη δική της πυρηνική ενέργεια. Όποτε ο άνθρωπος μεταβίβασε την ευθύνη του σε άλλον, σε σύστημα, κόμμα, κράτος, ιερέα, ιδέα, ακολούθησε απογοήτευση, νοσηρότητα και καταστροφή. Προσωπική και κοινωνική αποσάθρωση. Σ’ αυτήν την ανάληψη της προσωπικής ευθύνης, της μόνης που οδηγεί στην ωριμότητα προσώπων και λαών, γίνεται το κλικ που μεταστρέφει το σύμπαν. Ίσως και σχέση αγάπης κι ανάπτυξης να είναι ακριβώς αυτό: αναλαμβάνω την ευθύνη μου απέναντί σου». Και παρακάτω: «Ο άνθρωπος δεν έρχεται στον κόσμο για να ζει καλά, αλλά για να ζει με νόημα». Ενώ ο Χέρμαν Έσσε γράφει: «Μπορεί κάποιος να μεταδώσει τη γνώση, αλλά όχι τη σοφία. Τη σοφία μπορεί κανείς να τη βρει, μπορεί να τη βιώσει…». Κι είναι σίγουρο πως αυτή τη σοφία την βίωσε ο κ. Κιράνης, μέσα από τον αγώνα του για το κοινό καλό, έναν αγώνα με νόημα.""""

                             

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου