Εκατό και βγαίνω

                                            

                             φωτογραφία: Δημήτρης Κοράκης

   Θυμάμαι, μαζευόμασταν κάθε απόγευμα όλα τα παιδιά της γειτονιάς και γεμίζαμε δημιουργικά τον ελεύθερο χρόνο μας, κάνοντας ό,τι (θα έπρεπε να) κάνει κάθε παιδί. Παιχνίδι, άφθονο γέλιο, εφευρετικότητα, κοινωνικές συναναστροφές πρόσωπο με πρόσωπο κι όχι μέσα από οθόνες, και γενικώς διάφορα με τα οποία αποκτούσαμε κάποιες από τις δεξιότητες που είναι απαραίτητες σήμερα στη ζωή μας.

   Ένα από τα παιχνίδια που παίζαμε συνέχεια σαν παιδιά, ίσως από τα πιο αγαπημένα μας, ήταν και το κρυφτό. Επιλεγόταν ένα παιδί το οποίο  «τα φύλαγε» με κλειστά τα μάτια, συνήθως μπροστά σε ένα στύλο ή τοίχο, ενώ τα υπόλοιπα έτρεχαν να κρυφτούνε εκεί γύρω όσο πιο καλά μπορούσαν. Το παιδί που «τα φύλαγε» μετρούσε, συνήθως ανά πέντε, μέχρι τον αριθμό εκατό. «Πέντε, δέκα, δεκαπέντε… ενενήντα, ενενήντα πέντε, εκατό, φτου και βγαίνω», έλεγε. Μόλις τελείωνε το μέτρημα, προσπαθούσε να βρει πού είχανε κρυφτεί τα υπόλοιπα παιδιά.

   Μερικές φορές η ένταση ήταν τόσο μεγάλη, η ανυπομονησία να ξεκινήσει το παιχνίδι τόσο έντονη, που το παιδί αυτό «έκλεβε» στο μέτρημα (κι ίσως να ήταν κι η μόνη φορά που συγχωρούταν αυτή η κακιά συνήθεια). Έτσι λοιπόν ακούγαμε «πέντε, δέκα, δεκαπέντε, εικοσιπέντε, τριάντα, σαράντα» και πολλές φορές σκάγαμε στα γέλια. Άλλες φορές πάλι, όταν δεν προλαβαίναμε να κρυφτούμε, φωνάζαμε πως έγινε ζαβολιά, απαιτώντας να ξεκινήσει από την αρχή το μέτρημα.

   Το παιχνίδι τούτο λοιπόν θυμήθηκα αυτές τις μέρες και πήγα πολλά –πολλά χρόνια πίσω. Και το θυμήθηκα καθώς παρατηρούσα μια μέρα τον αριθμό των κειμένων που έχω γράψει για την εφημερίδα «Σαμιακόν Βήμα». Σχεδόν εκατό κείμενα, μέσα σε δυο χρόνια και λίγο παραπάνω. Δυο χρόνια δημιουργικής γραφής για μένα, ενασχόλησης με αγάπη για τη γραφή, μια αγάπη που βγαίνει από μέσα μου και δεν μπορώ να τη σταματήσω. Δεν είναι καθόλου τυχαίο άλλωστε πως, εάν περάσουν λίγες μέρες χωρίς να γράψω κάτι, οτιδήποτε, με πιάνει νευρικότητα και νιώθω «να  πνίγομαι». Κι εδώ φαίνεται η μεγάλη σημασία και σπουδαιότητα του να ασχολούμαστε με αυτό που πραγματικά αγαπάμε στη ζωή μας, με αυτό που μας γεμίζει.

   Ο λόγος που μετρούσα κι εγώ, μετρούσα τα κείμενά μου, ήταν γιατί, καθώς μύρισε καλοκαίρι πια, ένιωσα την ανάγκη για ένα διάλειμμα. Και παρόλο που το έχω πραγματικά μεγάλη ανάγκη, ένιωσα και μια λύπη ταυτόχρονα στη σκέψη να αποχωριστώ τη στήλη μου στην εφημερίδα. Ξαφνικά, τα εκατό μου φάνηκαν πολύ λίγα, ο χρόνος μου φάνηκε μικρός και σαν να κύλησε νεράκι. Για μέρες βρισκόμουν διχασμένη ανάμεσα σε δυο επιλογές. Μέχρι που το πήρα απόφαση. Από αυτές τις αποφάσεις που τις παίρνεις με βαριά καρδιά.

   Εκατό και βγαίνω, λοιπόν, νιώθοντας κι εγώ σαν να κάνω μια μικρή ζαβολιά, σαν να «έκλεψα» στο μέτρημα. Παρόλα αυτά, το σίγουρο είναι πως κάποια στιγμή θα ακολουθήσουν κι άλλα. Η έμπνευση δεν σταματά. Ανανεώνεται.

   Όσα κείμενά μου δημοσιεύθηκαν στο «Σαμιακόν Βήμα», θα τα βρίσκετε επίσης στο ioannakastani.blogspot.gr

   Η στήλη μου «Τριανταφυλλάκι» κι εγώ, σας ευχόμαστε να έχετε ένα πολύ όμορφο καλοκαίρι! Εις το επανιδείν!

(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Σαμιακόν Βήμα)