Κυριακή 19 Ιουνίου 2016

Σαν κόσμημα



                                                 
                                    Το κόσμημα, της φίλης Ελεάννας
   Η υπάλληλος στην οποία απευθύνεται, την έχει εξυπηρετήσει κι άλλες φορές, αμέτρητες θα λέγαμε, μιας και τόσες πολλές φορές χρειάστηκε να προσέλθει στην υπηρεσία αυτή. Και το σίγουρο είναι πως θα χρειαστεί ακόμα τόσες κι ίσως ακόμα παραπάνω.
   Της ζητάει το χαρτί που χρειάζεται και της εξηγεί το λόγο που το χρειάζεται. Πρόκειται για ένα έγγραφο το οποίο ομολογουμένως έχει πολλή δουλειά για να γίνει, αφορά μια περίοδο είκοσι χρόνων πριν, τότε που δεν υπήρχαν υπολογιστές ώστε να κρατείται αρχείο και να γίνεται η δουλειά πιο εύκολα. Γνωρίζει λοιπόν εκ των προτέρων ότι ζητάει κάτι δύσκολο (κάτι που ίσως άλλος να μην έμπαινε καν στον κόπο να το κοιτάξει και που ίσως να της έλεγε βιαστικά ένα κοφτό όχι για να την ξεφορτωθεί). Της το επιβεβαιώνει κι η υπάλληλος, ρωτώντας την αν σίγουρα χρειάζεται αυτό ή κάτι άλλο, διότι θα χρειαστεί μεγάλη διαδικασία για να γίνει κι όταν δέχεται καταφατική απάντηση σηκώνεται και κατευθύνεται σε κάποια ράφια που βρίσκονται πίσω της. Ψάχνει τα παλιά αρχεία. Στα λίγα μέτρα που διένυσε φάνηκε να καμπουριάζει, έμοιασε κουρασμένη ξαφνικά, σαν η δουλειά όλης της μέρας να έδειχνε τα σημάδια της τώρα. Η κοπέλα την κοιτάζει με λύπη, λίγο και με ενοχές, τη φαντάζεται να γυρνάει σπίτι κάθε μεσημέρι πονοκεφαλιασμένη από τα αιτήματα όλων των πολιτών, κάποια από αυτά χρονοβόρα και δύσκολα σαν το δικό της.
   Πρόκειται για μια από τις λιγοστές εναπομείνασες υπαλλήλους, διότι μετά τις αλλαγές που έχουν γίνει στις δημόσιες υπηρεσίες, λόγω της οικονομικής κρίσης, δεν έχουν μείνει και πολλοί, άλλοι πήραν σύνταξη -πρόωρη ή μη- κι άλλοι μετατέθηκαν σε άλλες υπηρεσίες που υποτίθεται πως είχε λιγότερο προσωπικό. Σε πολλές περιπτώσεις δε, οι πιο άτυχοι, απολύθηκαν κιόλας. Έτσι κι η δουλειά τώρα φαίνεται περισσότερη, κι οι ουρές στις υπηρεσίες (ειδικά σε αυτή) μοιάζουν να μεγαλώνουν ολοένα και περισσότερο.
   Όσο την περίμενε στη σειρά της για να εξυπηρετηθεί, την παρακολουθούσε με βλέμμα γεμάτο περιέργεια, όχι σαν αυτό το ανυπόμονο που έχουν μερικοί βρίζοντας από μέσα τους για την καθυστέρηση που υφίστανται, αλλά με παρατηρητικό, σαν να θέλει να μάθει περισσότερα για την υπάλληλο που θα την εξυπηρετήσει. Ακόμα κι η παραμικρή λεπτομέρεια μπορεί να προδώσει πολλά για έναν άνθρωπο. Κι αν για άλλους δεν έχουν σημασία οι άνθρωποι γύρω τους, για την ίδια έχουν. Σκεφτόταν με ανακούφιση, όταν συναντούσε κάποιον σωστό, «να, υπάρχει ελπίδα»…
   Η αλήθεια είναι πως για τη συγκεκριμένη υπάλληλο είχε ήδη κάνει την κρίση της, την είχε αξιολογήσει προ πολλού, απλά τώρα επιβεβαίωνε την ορθότητά της. Επρόκειτο για μια υπάλληλο που προσπαθούσε πάντα να σε εξυπηρετήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, σου έλεγε καλημέρα με χαμόγελο και πάντα προσπαθούσε να σου εξηγήσει τις διαδικασίες ώστε να μην έχεις απορίες, να μην κάνεις λάθος στα χαρτιά που έπρεπε να προσκομίσεις, να μην ταλαιπωρείσαι άδικα. Έσκυβε στα έγγραφα με προσοχή, τα μελετούσε, συμπλήρωνε, εκτύπωνε άλλα. Ακούραστα, κι ας είχε να κάνει καθημερινά με πλήθος κόσμου.
   Της είχε μιλήσει ακόμα και στο τηλέφωνο μια φορά που χρειάστηκε μια πληροφορία, κι ακόμα κι εκεί αντικατοπτριζόταν η ευγένειά της. Καλημέρα σας, της είχε απαντήσει στη δική της καλημέρα και -τι περίεργο!- ακουγόταν το χαμόγελό της, πλατύ και ικανό να σου φτιάξει τη διάθεση. Με ευγένεια της έδωσε τις πληροφορίες που χρειαζόταν κι, αφότου κλείσανε, η ίδια ένιωσε την επιθυμία να την ξανακαλέσει, ένα περίεργο πράγμα, πώς κάνουνε οι ερωτευμένοι που θέλουν να ξανακούσουν τη φωνή του αγαπημένου, κάτι τέτοιο λοιπόν.
   Η αλήθεια επίσης είναι πως δε συναντάς συνέχεια ευγενικούς υπαλλήλους (είτε στο δημόσιο, είτε στον ιδιωτικό τομέα), αυτούς που έχουν το κάτι παραπάνω, που φαίνονται πως αγαπούν τη δουλειά τους και την κάνουν με χαρά, κι έτσι τέτοιες περιπτώσεις ξεχωρίζουν, λάμπουν σαν το πιο ακριβό κόσμημα. Ένα κόσμημα που οφείλουν, όσοι το έχουν, να το προσέχουν ιδιαίτερα. Κι όσοι το συναντούν, να το αναγνωρίζουν.

(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Σαμιακόν Βήμα)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου