Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2016

Όμορφα μηνύματα


πίνακας ζωγραφικής με ipad- Seikou Yamaoka
                              
   Κάθισε στο γραφείο της, ακούμπησε τον καφέ της στο πλάι κι άνοιξε βιαστικά τον υπολογιστή και μετά το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο. Σήμερα περίμενε απάντηση από μια εταιρεία, για κάποιες παραγγελίες που είχε κάνει η δική της εταιρεία. Την περίμεναν καμιά δεκαριά μηνύματα. Έψαξε (με λίγη αγωνία ομολογουμένως) να βρει αυτό που ήθελε. Το μήνυμα που ζητούσε ήταν όντως εκεί και την περίμενε καρτερικά.
   Το άνοιξε και το διάβασε με προσοχή. Η ημερομηνία πάνω δεξιά ήταν χθεσινή, η ώρα 7 το απόγευμα, κι έγραφε: «Τα πράγματα που παραγγείλατε υπάρχουν, θα σας τα στείλουμε το συντομότερο δυνατόν». Και λίγο πιο κάτω: «Το πιο βαθύ συναίσθημα αναδεικνύεται πάντα μέσα από τη σιωπή. Marianne Moore, Αμερικανίδα ποιήτρια». Και στο τέλος, «με εκτίμηση» και το όνομα «Γεώργιος Γεωργίου».
   Χαμογέλασε. «Μάλιστα», σκέφτηκε, «το πιο βαθύ συναίσθημα αναδεικνύεται πάντα μέσα από τη σιωπή». Της άρεσε, κι όσο τη σκεφτόταν αυτή τη φράση και την ανέλυε στο μυαλό της, της άρεσε ολοένα και περισσότερο.
   Από τότε που ξεκίνησε η ανταλλαγή μηνυμάτων, λόγω εργασίας, με τον κ. Γεώργιο Γεωργίου, στο τέλος της κάθε του απάντησης, της έγραφε πάντα κι από μια φράση κάπου σπουδαίου συγγραφέα ή ποιητή. Κάθε φορά λοιπόν που περίμενε μήνυμά του, την έτρωγε η περιέργεια, τι θα της έγραφε αυτή τη φορά.
   Κάποια φορά της είχε γράψει: «Να θυμάσαι πως κάθε άνθρωπος που συναντάς κάτι φοβάται, κάτι αγαπά και κάτι έχει χάσει- H. Jackson Brown», ενώ μια άλλη «Το μέλλον ανήκει σ’ αυτούς που πιστεύουν στα όνειρά τους- Eleanor Roosevelt». Κι άλλες πολλές φορές με πανέμορφες φράσεις που αδυνατούσε να τις θυμάται πάντα όλες. Της είχε γίνει όμως συνήθεια να περιμένει ανυπόμονα τα μηνύματά του, ώστε να διαβάσει τη φράση που περιείχαν. Ήταν σαν μια όμορφη έκπληξη γι’ αυτήν, σαν ένα όμορφο δώρο, μέσα στην ανιαρή καθημερινότητά της.
   Δεν τον είχε γνωρίσει ποτέ από κοντά. Πάντα μέσω email γινόταν η επαφή τους. Κι έτσι, αναρωτιόταν πολλές φορές πώς μπορεί να ήταν αυτός ο άνθρωπος. Να ήταν μεγάλος σε ηλικία, μικρός, ή συνομήλικός της περίπου; Να ήταν ψηλός; Κοντός; Όμορφος; Άσχημος; Παχουλός, κανονικός, ή μήπως υπερβολικά αδύνατος; Να ήταν παντρεμένος ή ελεύθερος; Και μετά το μυαλό της γεννούσε κι άλλες απορίες, όπως ας πούμε σχετικά με το τι του άρεσε, ποια να ήταν τα χόμπι του, ποιες οι συνήθειές του.
   Μερικές φορές προσπαθούσε να τον φανταστεί. Πίστευε, ήθελε μάλλον να πιστέψει, πως ήταν ένας γοητευτικότατος άνδρας, με ωραίους τρόπους, που γνώριζε πολύ καλά πώς να μιλήσει στους άλλους και ειδικά στις γυναίκες. Αλλά αυτό που είχε μεγάλη σημασία γι’ αυτήν, τη μεγαλύτερη, ήταν να έχει ο άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος, καλούς τρόπους. Εκεί τον μετρούσε, εκεί του έδινε αξία. Τα υπόλοιπα, ήταν δευτερεύοντα. Και κάτι της έλεγε πως ο κ. Γεωργίου ήταν ένας απ’ αυτούς τους ευγενικούς ανθρώπους, και μάλιστα γεμάτος ευαισθησίες.
   Με αυτό το ένστικτο μάλιστα, με αυτήν την διαίσθηση, είχε αρχίσει να του απαντά κι εκείνη στα μηνύματά του, προσθέτοντας στο τέλος κάτι αντίστοιχο. Έψαξε λοιπόν για λίγο στο διαδίκτυο κι έπειτα του έγραψε:  «Σας ευχαριστούμε πολύ» και παρακάτω «Όποιος δεν μπορεί να καταλάβει τη σιωπή σου, δεν μπορεί να καταλάβει ούτε τα λόγια σου. Τζ.Ρ.Ρ. Τόλκιν, Άγγλος συγγραφέας».
   Με το χαμόγελο ακόμη στα χείλη, έσκυψε στον πάκο με τα χαρτιά που υπήρχαν μπροστά της κι άρχισε άλλα να υπογράφει κι άλλα απλώς να διαβάζει. Και παρά την αναμενόμενη ρουτίνα της ημέρας, εκείνη ένιωθε όμορφα κι ιδιαίτερα. Γιατί σήμερα είχε λάβει μήνυμά του.

(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Σαμιακόν Βήμα)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου