Ο γύρος της Αθήνας σε 600 λέξεις

   Απογείωση. «Όταν κοιτάς από ψηλά, μοιάζει η γη με ζωγραφιά, κι εσύ την πήρες σοβαρά…» (Κώστας Χατζής). Το γαλάζιο του ουρανού, σύννεφα διάσπαρτα, πανέμορφα νησιά και μια αμυδρά κυματιστή θάλασσα που θυμίζει την πέτσα φρέσκου γιαουρτιού. Άρωμα απόδρασης, ελευθερίας…

   Αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος». Ψηφιοποιημένη υπάλληλος, φυσικού μεγέθους, με καλωσορίζει στον αερολιμένα˙  τεχνολογία, όχι αστεία. Λαοθάλασσα, όσους θα έβλεπα σε ένα χρόνο στο νησί μου. Χάνομαι- ευχάριστα. Η κλασσική ατάκα των Αθηναίων, (το μετρό) «είναι εδώ δίπλα». Και καταλήγεις να περπατάς για ώρα (ενίοτε και με τις ώρες). Δωρεάν μετακινήσεις για ανέργους, ίσως η πιο ευχάριστη έκπληξη του ταξιδιού.

   Δυο ώρες για να φτάσω σπίτι. Άτιμη Αθήνα, αυτήν την ταλαιπωρία στους δρόμους σου την είχα ξεχασμένη!

   Αγκαλιές, φιλιά, χαρά. Νο1 στη ζωή: Οι κο γέ νει α! Γονείς, αδέλφια, λατρεμένα ανίψια.

   Πρώτο βράδυ σε ξένο κρεβάτι και κάνω σχέδια για το πώς να εκμεταλλευτώ καλύτερα το χρόνο μου. Είναι τόσα αυτά που θέλω να κάνω! Τόσοι αυτοί που θέλω να δω! Για πολλοστή φορά βάζω στοίχημα με τον εαυτό μου, θα τα προλάβω όλα, θα τα καταφέρω! (Για πολλοστή φορά θα χάσω…)

   Συνάντηση με την ξαδέλφη. Καφές στα γρήγορα, αγάπη για πάντα. Ψιλόβροχο, μελαγχολία, δεν τη χορταίνω, καταραμένες αποστάσεις!

   Άφθονα θέατρα, κινηματογράφοι, μουσεία (όπου κι αν πηγαίνεις, ¨σκοντάφτεις¨ σίγουρα σε αυτό της Ακρόπολης). Χορταίνει το μάτι σου. Χορταίνει και μαγαζιά, ειδικά στην Ερμού, άλλο που δεν ψωνίζεις πια. Στην Αθηνάς ο κακός χαμός, πλανόδιοι με ό,τι μπορείς να φανταστείς, μικρά μαγαζιά μπαχαρικών, μοσχομυρίζει κανέλα, στην κρεαταγορά βαριά ανάσα, παρακάτω ένας σκασμός αλλαντικά, άνθρωποι περίεργοι, βρίζουν, κρατάς σφιχτά την τσάντα σου με φόβο.

   Τρελή χαρά που σε αυτό το ταξίδι πετυχαίνω την έκθεση βιβλίων στο Ζάππειο. Όλοι οι εκδοτικοί οίκοι στη σειρά. Χαζεύω! Δεν ξέρω ποιο βιβλίο να διαλέξω. Τελικά δεν παίρνω κανένα, γιατί κάθε φορά που αποφασίζω ποιο θα αγοράσω, νιώθω ενοχές για τα άλλα που άφησα πίσω στους πάγκους. Άτιμη κρίση! Άτιμες ενοχές! Στον τελευταίο πάγκο, η ένωση συντακτών μου χώνει στο χέρι μια εφημερίδα. Αποζημιώνομαι, δε θα φύγω με άδεια χέρια. Διαβάζω τίτλο: je suis charlie (είμαι ο Τσάρλι). Κι εγώ η Ιωάννα, αλλά, κι εγώ, για πόσο ακόμα;, αναρωτιέμαι…

   Goody’s! Ποιος είπε πως είναι η χαρά μόνο των παιδιών; Βγάζω με ιερή συγκίνηση τα απωθημένα των παιδικών μου χρόνων. Μπουκώνομαι μετά μανίας κι ευτυχώς που δεν με ξέρει κανείς.

   Συνάντηση με δυο παλιές κι αγαπημένες συμμαθήτριες στην Κηφισιά. Τελευταία φορά που συναντηθήκαμε κι οι τρεις μας, ήταν πριν 27 χρόνια. 27 χρόνια;! Μπα, λάθος μέτρησα, 27 (θέλω να) είμαι τώρα… Αλλά να! Ξαφνικά βρισκόμαστε στα 18. Σαν να μην πέρασε μια μέρα! Αξία ανεκτίμητη! (Και τα 18, και οι φίλες).

   Στην Αθήνα και χωρίς εξετάσεις σε διαγνωστικό, δε γίνεται. Είναι σαν να τρως κρέας χωρίς πατάτες. Πληρώνω μόνο συμμετοχή. Εδώ τα πάντα είναι συμβεβλημένα (τ’ ακούει η Σάμος;).

   Παρουσίαση βιβλίου στον όμορφο χώρο του Μύρτιλλου, στο Νέο Ηράκλειο, απέναντι από το σταθμό του ΗΣΑΠ. Αμέσως μετά προορισμός το Φάληρο. Ξανά στον ηλεκτρικό για να κατέβω μόνο 17 στάσεις μετά. Σειρά έχει το τραμ με άλλες 11 στάσεις. Ολονυκτία με την φιλενάδα. Πόσα πράγματα πια μπορεί να έχουν να πουν δυο γυναίκες; Κι όμως… Φίλες, αξία ανεκτίμητη. Το ξανάπα, ε;

   Κάθε βράδυ πετώ τις κάλτσες μου στα σκουπίδια, γιατί έχουν κάνει μια τρύπα «να!» στο μπροστινό δάχτυλο. Αν δεν έχουν, ξέρω πως δεν περπάτησα αρκετά σήμερα.

   Τα καλά τελειώνουν γρήγορα. Κι όπως πάντα, επιστρέφω ανικανοποίητη γιατί δεν πρόλαβα να κάνω ούτε τα μισά από αυτά που ήθελα. Θλίψη.

   Αεροδρόμιο «Βενιζέλος», duty free, σοκολάτα Toblerone να πάει η πίκρα κάτω. Απογείωση, ονειρεύομαι το επόμενο ταξίδι, προσγείωση στο «Αρίσταρχος». Τέλος το διάλειμμα, τα κεφάλια μέσα…

(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Σαμιακόν Βήμα)