Ένα μεγάλο ευχαριστώ

                                                                  (φωτογραφία Νίκος Τσούλος)
       

   Μια ευχάριστη έκπληξη με περίμενε στο φύλλο του Σαμιακού Βήματος προ λίγων εβδομάδων: το κείμενο του φιλόλογου, κυρίου Θεόδωρου Σαρρηγιάννη, με τίτλο «Πινελιές ευαισθησίας – Ιωάννα Καστάνη. Μια φωνή τρυφερότητας, ανθρωπιάς κι ευαισθησίας», που αφορούσε τα γραπτά μου (ανέλυσε σημεία τους) αλλά κι εμένα την ίδια (σκιαγράφησε στοιχεία της προσωπικότητάς μου). Η συγκίνησή μου ήταν μεγάλη.

   Είναι πολύ σπουδαίο να μαθαίνω πως χαίρω εκτίμησης από έναν τόσο σημαντικό άνθρωπο, ο οποίος μάλιστα τυχαίνει να ήταν κάποτε και καθηγητής μου, κι αυτό δίνει στο γεγονός διπλή αξία και σε μένα διπλή χαρά.

   Με αφορμή αυτής της έκπληξης που μου επιφύλασσε, θα ήθελα να εκφράσω κι εγώ την εκτίμησή μου προς εκείνον. Τα αισθήματα είναι αμοιβαία και χαίρομαι ιδιαίτερα που μου δίνεται αυτή η ευκαιρία να το πω.

   Ο κύριος Θεόδωρος Σαρρηγιάννης υπήρξε ένας από τους φιλόλογους των μαθητικών μου χρόνων. Υποδειγματικός καθηγητής. Έμπαινε στην αίθουσα και ενέπνεε ένα αίσθημα σεβασμού. Από το παράστημά του, τις κινήσεις του, τα λόγια του. Εξαιρετικός και στο μάθημά του, υπομονετικός, με μεγάλη έννοια να περάσει τις γνώσεις του σε μας. Ρωτούσε και ξαναρωτούσε, αν κάτι δεν καταλάβαμε να μας το ξαναπεί, ακούραστα και με αμείωτο ενδιαφέρον. Ποτέ δεν προσέβαλε και ποτέ δεν έκανε κάποιον να αισθανθεί άσχημα, επειδή δεν ήξερε το μάθημα. Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό για έναν μαθητή, να νιώσει ότι τον σέβονται, είναι ο μυστικός τρόπος για να τον κάνεις να ενδιαφερθεί περισσότερο για το μάθημα, ο σωστός τρόπος για να σε σεβαστεί με τη σειρά του.

   Η Maya Angelou, Αφροαμερικανίδα ποιήτρια και συγγραφέας, έγραψε: «Οι άνθρωποι μπορεί να μη θυμούνται τι έκανες ή τι τους είπες, αλλά πάντα θα θυμούνται πώς τους έκανες να αισθανθούν».

   Θυμάμαι λοιπόν ένα περιστατικό, ακριβώς γι’ αυτό το λόγο, για τα συναισθήματα που μου προκάλεσε. Στην τρίτη λυκείου ήμουν ταμίας της τάξης, οπότε με μεγάλο ζήλο αλλά και αγωνία συγκέντρωνα τα χρήματα που θα μας βοηθούσαν να πάμε στην πενταήμερη εκδρομή μας. Κι αν θυμάμαι καλά, ήταν η πρώτη φορά που εκλέχθηκα στο πενταμελές. Μια μέρα μπήκα στο γραφείο των καθηγητών για κάποιο λόγο. Μεταξύ άλλων βρισκόταν εκεί κι ο κύριος Σαρρηγιάννης, ο οποίος, μόλις με είδε, ήρθε κοντά μου, μου χτύπησε εγκάρδια τον ώμο κι απευθυνόμενος στους υπόλοιπους είπε: «Αν δεν ήταν η Καστάνη, δε θα πήγαινε εκδρομή η τρίτη». Και μετά σ’ εμένα: «Μπράβο».

   Φυσικά υπερέβαλλε. Όμως, εκείνα τα λόγια ήταν τόσο σημαντικά για μένα! Τόσο πολύτιμα! Ανεκτίμητης αξίας! Ειπώθηκαν με αγάπη, για ένα παιδί όχι ιδιαίτερα κοινωνικό, αντιθέτως εσωστρεφές, με αρκετές ανασφάλειες κι έλλειψη αυτοπεποίθησης, ίσως και παραπάνω του κανονικού. Η επιβράβευση αυτή λοιπόν ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσα να ακούσω, για την ψυχολογία μου, τον συναισθηματικό μου κόσμο, την αυτοπεποίθησή μου.

   «Αντιλαμβάνομαι πως κάποια γεγονότα στη ζωή μας, μας σημαδεύουν. Με διάφορους τρόπους. Αντιλαμβάνομαι όμως επίσης πως κάποια στέκονται αφορμή για να γνωρίσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, αναλύοντας τα συναισθήματα που νιώθουμε κάθε φορά αλλά και τις αντιδράσεις μας.» (Απόσπασμα από το βιβλίο Απρόσκλητος Επισκέπτης.) Το περιστατικό αυτό με τον καθηγητή μου, ήταν ένα από αυτά που σημάδεψαν τη ζωή μου, ένα από αυτά που με έβαλαν σε σκέψεις σχετικά με τον εαυτό μου, τις ικανότητές μου, που μου έδωσαν ώθηση να βάζω στόχους, να προσπαθώ περισσότερο, να γίνομαι ολοένα και καλύτερη.

   Μετά βεβαιότητας θα έλεγα ότι όσα έχω καταφέρει στη ζωή μου αλλά κι όσα με διαμόρφωσαν ως άτομο, τα οφείλω σε Ανθρώπους που με δίδαξαν σωστά, που έγιναν παράδειγμα προς μίμηση, που έσκυψαν πάνω μου με ευαισθησία, που μου έδωσαν αγάπη, που μου είπαν έναν καλό λόγο κάποτε. Ανθρώπους σαν τον κ. Θεόδωρο Σαρρηγιάννη.

   Τον οποίο και ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου.

(Δημοσιευμένο στην εφημερίδα Σαμιακόν Βήμα samiakonvima.blogspot.gr/ στις 11 Μαΐου 2015)