Μόλις χώρισα

                                                                            (ζωγράφος Alexa Meade)

   Με λένε Λίζα, είμαι 35 ετών και μόλις χώρισα. Ξανά.

   Αυτή τη φορά, συνέβη πριν από μια εβδομάδα κι από τότε είμαι κλεισμένη στο σπίτι, από το κλάμα έχω καταναλώσει τα χαρτομάντιλα ενός σούπερ μάρκετ (και όταν μου τελείωσαν το έριξα στο χαρτί κουζίνας, υγείας, κι ό,τι άλλου είδους έβρισκα μπροστά μου – δεν γλύτωσαν επίσης τα σεντόνια και οι πυτζάμες μου), δεν τρώω, δεν κοιμάμαι, δεν μιλάω σε κανέναν, κι ακούω συνεχώς μελαγχολική μουσική για ερωτευμένους και χωρισμένους.

   Πόσο τη γουστάρω αυτή τη φάση!

   Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, πιο πολύ με συνάρπαζε η ιδέα του χωρισμού, παρά η στιγμή που θα με χτυπούσε κατακούτελα ο έρωτας. Δε λέω, είναι τέλεια αυτή η περίοδος. Γέλια, χαρές, ένα (έως και χαζοχαρούμενο) χαμόγελο καρφιτσωμένο ολημερίς κι ολονυχτίς στο πρόσωπό μου, οι γρήγοροι χτύποι της καρδιάς, η αναμονή της συνάντησης, μια εγρήγορση και μια ενέργεια που είναι αρκετές για να κατακτήσω ολόκληρο τον κόσμο. Αυτά και άλλα πολλά πάνε παρέα με τον έρωτα και ευτυχώς τα έχω ζήσει κι ευχαριστηθεί πολλάκις.

   Αλλά τίποτα δε συγκρίνεται με τον χωρισμό. Τότε η καρδιά σκιρτά πιότερο, τη νιώθω να ματώνει αλλά και να γαντζώνεται στην ελπίδα. Τότε νιώθω όλα μα όλα τα συναισθήματα (και θετικά αλλά και αρνητικά) να βγαίνουν στην επιφάνεια και να ξεχειλίζουν ολάκερο το είναι μου. Νιώθω επίσης την αίσθηση του ανικανοποίητου να με συνεπαίρνει και να με κάνει να ζητάω αυτό το κάτι παραπάνω, το ακόμα λίγο που θα δώσει νόημα σε κάθε μου στιγμή. Τότε καταλαβαίνω και τη σημαντικότητα αυτών των αισθημάτων και του ίδιου του έρωτα. (Γιατί πάντα αντιλαμβανόμαστε το σημαντικό και την αξία του κατόπιν εορτής;…)

   Τότε καταλαβαίνω και πως δεν μπορώ να ζήσω χωρίς τον έρωτα γύρω μου. Δεν με νοιάζει πώς τον λένε, Κώστα Τάκη Γιώργο κλπ, αρκεί να είναι έρωτας. Το δηλώνω: είμαι ερωτευμένη με τον ίδιο τον έρωτα.

   Κι ο έρωτας δεν φέρνει μόνο χαρά. Θα ήταν κουραστικό. Βάζω τον ήχο στο τέρμα στα τραγούδια που με “φτιάχνουν” αποκλειστικά και μόνο σε τέτοιες περιπτώσεις. Στα καψουροτράγουδά μου. Τα ίδια που ακούω σε κάθε χωρισμό, ακόμα και εκατό φορές το καθένα. «Αν μου τηλεφωνούσες», «χωρίς εσένα χάνομαι», «αν ξυπνούσες μαζί μου», «έρωτα κλέφτη», «είναι στιγμές που σε χρειάζομαι», «δεν είσαι εδώ», «τα μάτια σου ο κόσμος όλος», «εγώ για σένα», «φεγγάρι μου να ψάξεις να τον βρεις» (εδώ δίνω ρέστα) κι άλλα πολλά. Τ’ ακούω και τότε οι λέξεις αποκτούν άλλο νόημα για μένα.

   Δώσε πόνο!, τραγουδάω ανάμεσα από τους στίχους. Και μου δίνει. Μπόλικο. Κάθε στιγμή πόνου, κάθε σουβλιά στην καρδιά, κάθε δάκρυ, ακόμα και κάθε ρούφηγμα της μύτης, προέρχεται από μια ανάμνηση. Τώρα δεν κλαίω μόνο για τον Γιώργο, αλλά και για τον Τάκη και για τον Κώστα και για όλους όσοι με πίκραναν, με στενοχώρησαν, με απογοήτευσαν, ήταν ανεπαρκείς ή ήταν πιο επαρκείς από ό,τι άντεχα. Θυμάμαι τις άσχημες στιγμές μας και κλαίω από λύπη, αλλά και τις ωραίες μας στιγμές και κλαίω από νοσταλγία.

   Επίσης τώρα δεν κλαίω μόνο για μένα, αλλά και για κάθε απατημένη, παρατημένη, απογοητευμένη γυναίκα του κόσμου, που ακόμα δεν έχει αυτό που επιθυμεί. Κλαίω γοερά.

   Κλαίω και το φχαριστιέμαι. Γιατί ξεδίνω. Όπως ξεδίνουν αυτοί που τα σπάνε στα μπουζούκια.

   Μετά από μια τέτοια μικρή θλιβερή περίοδο θα νιώθω πιο δυνατή, πιο ισορροπημένη. Έτοιμη να συνεχίσω τη ζωή μου ήρεμα. Ώσπου να ξαναερωτευθώ.

 (Δημοσιευμένο στην εφημερίδα Σαμιακόν Βήμα http://samiakonvima.blogspot.gr/ στις 24 Νοεμβρίου 2014)